Het heeft zo moeten zijn......

Ik ben besmet het Lourdesvirus. Als het kan ga ik 2x per jaar met het NLZ als vrijwilligster naar Lourdes om de pelgrims die verblijven in het accueil te verzorgen en te begeleiden. Het is eigenlijk niet uit te leggen. Lourdes is voor mij zo speciaal omdat daar zo'n warmte en verbondenheid is voor en met elkaar. Niets is teveel. Vaak al vanaf het eerste moment is er zo'n vertrouwde en open band wat leidt tot hele bijzondere onvergetelijke momenten. Bijna iedereen die daar is heeft een "kruisje" te dragen, maar het voelt zo goed dat je daar dat "kruisje" niet alleen hoeft te dragen. Ook al ben je niet gelovig zeg ik altijd, dan nog raakt dit je. Want uiteindelijk is het juist dit waar het om gaat en waardoor iedereen zo gesteund en met een rugzak vol met kracht naar huis gaat.
Vorig jaar zijn we voor de laatste keer met de trein gegaan. Maar dat tijdperk is voorbij. Voortaan kan je alleen met het vliegtuig of met bussen met het NLZ naar Lourdes. Voor pelgrims die altijd gewend zijn geweest om met de trein te gaan is dit wennen. Daarom hebben dit jaar minder pelgrims zich aangemeld en zijn er dus ook minder vrijwilligers nodig. Ik stond op de reservelijst maar ben niet opgeroepen.

Mijn collega gaat al vele jaren met haar team: Lekker Belangrijk naar Alpe dHuZes. Ik had al eens vaker tegen haar gezegd dat ik een keer met haar mee zou willen. Maar vond steeds dat ik dat niet tov mijn gezin kon maken doordat ik ook al 2x 1 week weg ben voor Lourdes.
Maar ja daar kon ik dus dit voorjaar niet mee naar toe.
Dus toen ben ik bij mijn collega gaan polsen of ik nog met haar mee zou kunnen gaan.
Blijkt dat er een plekje vrij is gekomen omdat een teamlid toch niet mee kan gaan. Er is dus een plekje vrij in hun hotel. En alle andere teamleden vinden het goed dat ik mee ga.
Wat super is dit.....Dit heeft zo moeten zijn. Dit voelt echt zo.

20 april 2015: diagnose borstkanker
1 december 2015: klaar met grootste stuk van de behandeling
vanaf 20 april 2016: ben ik de "film" van 2015 gaan verwerken
half november 2016: start revalidatie
eind januari 2017: ik voel me sterker dan ooit

Ik ben dus heel benieuwd wat de week Alpe d'HuZes mij op gaat leveren. Ik verwacht daar de bevestiging te voelen dat ik mij inderdaad sterker voel dan ooit. Zeker mentaal is dat. Het zijn vooral de kleine dingen die het doen. Ik geniet zo intens van de enorme rijkdom en dankbaarheid die ik nu voel en het kijken met een gouden randje. Nog steeds zou ik willen dat ik geen borstkanker had gehad maar ben wel heel blij dat ik hierdoor geleerd heb om mijzelf heel belangrijk te vinden.
Wat betreft inspanning kan ik weer heel veel, maar de vermoeidheid slaat wel toe als ik en, en, en......... wil doen zonder rustmomenten.
Ook daar op die berg verwacht ik een enorme warmte en verbondenheid. Samen lachen en samen huilen. Want emoties raken mij nu ook meer. En verder hoop ik daar op die berg hele bijzondere contacten en fijne gesprekken te hebben.
Daar op die berg ga ik een kaarsje voor mij laten branden uit dankbaarheid dat de behandeling tot nu toe bij mij zo goed aangeslagen is. Maar ook voor mijn vader en broer die beide tgv kanker zijn overleden. En voor mijn 2 zussen en schoonzus die ook met kanker hebben moeten dealen, maar nu gelukkig weer beter zijn. Voor mijn andere zus en 2 broers dat hen dit bespaard mag blijven. Voor mijn lieve oom. Voor mijn vriendin die mij toen ook zo gesteund heeft en nu zelf met borstkanker is geconfronteerd en het ook zo goed doet. Voor de lieve moeder van mijn lieve collega. Voor alle lotgenoten van het Maxima Medisch Centrum.
En natuurlijk gaat er ook een kaars voor jullie, alle lieve lotgenoten branden. Voor hoop, moed en kracht. En dat we nog heel lang elkaar tot steun mogen zijn.
Ik vertrek zaterdag 27 mei en kom zaterdag 3 juni terug. En ga die week zeker daarna met jullie delen.

Heel veel liefs allemaal, Fleur.