Met een andere bril

Ik werk als verpleegkundige in een Algemeen Ziekenhuis in het zuiden van ons land. In november wordt in het kader van de week van de patiëntenveiligheid ieder jaar een boekje uitgegeven. In dit boekje staan verhalen van medewerkers die nu doordat ze zelf ook patiënt zijn geweest door een andere bril naar de zorg hebben gekeken. En ik dus ook.

De titel van mijn verhaal is: trots op dit ziekenhuis, al kunnen er zaken beter.

Op 20 april 2015, kreeg ik de diagnose borstkanker. En daar zit je dan, moederziel alleen in het borstcentrum van het ziekenhuis waar ik zelf als verpleegkundige werk. Die uitslag had ik niet zien aankomen en hakte er behoorlijk in. Zeker toen ook nog bleek dat er een solitaire uitzaaiing zat onder in mijn rug. Hoewel ik vertrouwen had in een goede afloop, moest dit vertrouwen wel groeien. Je vraagt je toch af of het behandelplan dat voorgesteld wordt wel écht het beste is. De MRI-scans leidden tot veel verwarring en vragen over wat er nou precies aan de hand was. Als verpleegkundige heb je de nodige kennis en ben je extra kritisch. Je weet misschien wel teveel, hetgeen de gemoedsrust niet bevordert. Uiteindelijk wil je maar één ding: beter worden, in de hoop dat de ziekte nooit meer terugkomt.

Ik heb bewust gekozen voor mijn eigen ziekenhuis als behandelcentrum. Omdat ik trots ben op ons ziekenhuis en weet hoeveel deskundigheid we in huis hebben.De behandeling duurde lang en was zwaar. Ik heb 6 chemokuren (dosetaxel) gekregen en immunotherapie. Trastuzumab en pertuzumab. Kreeg toen het verwarrende advies voor een borstamputatie omdat de tumor onder in mijn rug niet meer aankleurde, maar de tumor in mijn borst juist weer toegenomen leek. Ik was zo bang dat ik uiteindelijk een uitslag zou krijgen dat het aankleuren niet om tumorweefsel zou gaan. Dit is goed besproken met de artsen. Gestart werd met de tamoxifen. Een borstamputatie volgde waarbij huid sparend geopereerd is. De kans dat de borst bestraald moest worden, was heel klein. Daarom kon er gelijk een prothese geplaatst worden. En mijn voorgevoel klopte. De uitslag van de patholoog was volledige tumorregressie. Dus onder de microscoop werd geen 1 tumorcel meer gevonden. Ik heb hier wel even in moeten schakelen, maar deze uitslag gaf natuurlijk wel heel veel rust voor de toekomst. Ik heb nog 13 bestralingen op de plek onder mijn rug gehad waar de uitzaaiing had gezeten. En 8 maart 2016 heb ik nog een reconstructie gehad met mijn eigen buikvet.
Op dit moment onderga ik nog elke 3 weken de immunotherapie om te voorkomen dat de kanker terug keert. Aanvankelijk zou dit voor 1 jaar zijn, maar op advies heb ik besloten om hier nog in ieder geval 1 jaar mee door te gaan. Dat was even schakelen. Want daar ik mijn werk weer opgepakt heb, ben ik komend jaar zowel verpleegkundige als patiënt.

Ik ben tevreden over de kwaliteit van de behandelingen en dolblij dat ze zo goed zijn aangeslagen. Daarbij is het fijn dat je geholpen en opgevangen wordt door collega's die je kent. De sfeer in ons ziekenhuis is gemoedelijk. Dat ervaar ik als verpleegkundige en dat heb ik ook gevoeld als patiënt. Toch zijn er zaken die beter kunnen. De sfeer in het borstcentrum is gespannen. Het is er akelig stil. Aan de ene kant natuurlijk begrijpelijk, maar een muziekje op de achtergrond zou geen kwaad kunnen. Ik ben een patiënt die bij een controleafspraak meestal veel vragen heeft. Ik heb gemerkt dat je als patiënt niet altijd voldoende tijd krijgt om die vragen te stellen aan de arts. Dat komt omdat de arts alle informatie direct in het elektronisch dossier in moet voeren. Daar gaat veel tijd aan verloren, tijd die eigenlijk ten goede zou moeten komen aan de patiënt.

Al met al - het klinkt misschien vreemd - ben ik door mijn ziekte een rijker mens geworden. De steun die ik van mijn man, mijn kinderen, familie, vrienden en collega"s heb gehad, bezorgde mij regelmatig kippenvel. De ervaring die ik als patiënt heb gehad, kan ik nu goed in mijn werk als verpleegkundige gebruiken. Ik merk dat ik mij beter in kan leven in patiënten die hetzelfde meemaken. Ik weet uit ervaring hoe zwaar die eerst maand is, maar ook hoe belangrijk het is dat je vertrouwen houdt en er helemaal voor gaat. Het is fijn dat ik dat aan lotgenoten mee kan geven. Al moet ik er natuurlijk wel voor waken dat ik voldoende afstand houd en professioneel blijf. Maar dat komt wel goed.