Positief bericht: 5 jaar verder na behandeling borstkanker met oligometastase.

Ik heb geweldig goed nieuws te vertellen. Als je wil kan je het volgende overslaan en naar beneden scrollen. Maar ik vind het fijn om een dikke vette punt te kunnen zetten achter alles wat ik afgelopen 5 jaar heb moeten doorstaan.

De titel van mijn blog is: Heftig, maar geeft ook veel Rijkdom. Gelukkig dat het mij ook veel Rijkdom heeft gegeven, want het was ook Heftig met een hoofdletter.

Het is verschrikkelijk als je te horen krijgt dat je kanker hebt. En het werd alleen maar nog erger toen de uitslagen van de onderzoeken voor nog meer verwarring zorgde. Uiteindelijk was in 2015 mijn diagnose: Lobulaire borstkanker. Een tumor van 3,9 cm in mijn linker borst. Graad 2. Hormoongevoelig en Her2Neu positief. En een solitaire metastase in het sacrum rechts. In opzet kon ik gelukkig curatief (=genezezend) behandeld worden

Samenvatting:

• mei - september 2015: 6 kuren neo-adjuvante chemotherapie (trastuzumab, pertuzumab, docetaxel)
• september 2015: start tamoxifen 1 x dgs 40 mgr.
• vanaf oktober 2015: dubbele Her2-immuuntherapie (trastuzumab,pertuzumab)
• oktober 2015: borstamputatie met de zeer gunstige uitslag: volledige tumorregressie
• november 2015: hoge dosis radiotherapie op het sacrum
• maart 2016: diep-flap links.
• november 2016: oncologische revalidatie.
• februari 2017: borstlifting rechterborst.
• juli 2017: 4 insufficiëntiefracturen op het schaambeen rechts en beiderzijds op het sacrum ten gevolge van de eerdere bestralingen. Gelukkig geen aanwijzingen voor progressie botmetastasen.
• september 2017: tepelreconstructie. 
• mei 2018: staken pertuzumab in overleg met AVL. Met trastuzumab ga ik door.
• juni 2019: insufficiëntiefractuur os pubis links: Wederom gelukkig geen aanwijzingen voor recidief ziekte.
• maart 2020: ivm COVID 2x de trastuzumab om de 5 weken gehad in plaats van om de 3 weken

Geweldig om te kunnen schrijven dat ik nu 5 jaar verder ben

• juli 2020: In principe kan ik alles. Ik voel mij heel goed. Weinig last van vermoeidheid. Nog wel veel last van opvliegers. Door oxybutinine, clonidine en accupunctuur gelukkig wel verbeterd. Maar het zijn er nog veel. Last van stijfheid en pijnlijke voeten bij opstaan. En onderrug blijft zwakke plek. 

Ter controle krijg ik jaarlijks een PET-ct scan omdat ik die ene solitaire metastase had op moment van diagnose. En dat was gisteren. Met vandaag de uitslag al gelukkig! Vorige week had ik al bloed laten prikken. De uitslag hiervan staat de volgende dag al in het patiënten dossier. En alle waardes waren gelukkig goed. Dit sterkte alleen maar mijn vertrouwen de uitslag van de PET-ct ook goed zou zijn.

Maar toen de PET-ct gisteren gemaakt was, zag ik dat de radioloog al mijn beelden aan het bekijken was. En dat bracht mij volledig van slag. Gelijk voelde ik de spanning in mij opkomen en dit ging niet meer weg. Gelukkig dat ik maar één dag hoefde te wachten op de uitslag. Maar afschuwelijk is die onzekerheid. Zeer herkenbaar natuurlijk hier bij iedereen.

Vanmiddag om 15.45u stond de afspraak. Ik heb een geweldige oncoloog. Ben zo blij met haar. We hebben een half uurtje moeten wachten . Want mijn man is natuurlijk mee gegaan. Ik zei gelijk dat ik het zo ontzettend spannend vond door de radioloog. Groots was mijn opluchting toen mijn oncoloog zei dat de uitslag van de PET-ct scan helemaal goed was. WOUW. Dat betekent dus dat nà 5 jaar er nog steeds gèèn aanwijzingen zijn voor recidief van de ziekte/ geen aanwijzingen voor metastasen. WOUW. Wat ben ik blij. Dit moet nog echt even dalen door de spanning van afgelopen 30 uur. Het zou dus zomaar echt kunnen zijn Dat zelfs met één bewezen uitzaaiing op afstand  de ziekte echt weg kan zijn doordat de behandeling zo goed is aangeslagen.

Links op het sacrum is het fractuurtje nog niet helemaal beter. Maar is wel al weer verbeterd ten op zichte van de eerdere scan.

Voorlopig ga ik nog door met de immunotherapie (trastuzumab). Helaas zijn er geen studies die duidelijkheid geven hoelang hiermee door te gaan. Afgelopen donderdag was de 90e keer dat ik het kreeg. Mijn oncoloog verwacht dat de ziekte echt weg is. Daar we nu 5 jaar verder zijn zonder aanwijzingen op. WOUW. Heel fijn om juist van haar dit te horen. Ze gaat nog overleggen met professor uit Maastricht ten aanzien van de duur van trastuzumab. Volgende controle-afspraak staat nu op 8 oktober. Mijn eigen gevoel zegt, laat me voorlopig toch maar door gaan met de immunotherapie. Maar daar hoor ik op de volgende controle-afspraak dus meer over.

WAT BEN IK BLIJ.

Een heel hoopvol blogbericht dus voor het kleine groepje lotgenoten die net als ik slechts één, twee of drie metastasen op afstand hebben/hadden op moment van diagnose. Heel fijn als juist jullie op dit blogbericht zouden willen reageren.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor iedereen. Het voelt zo goed hoe hier op het forum iedereen met elkaar meeleeft.