Wat kanker.nl mij heeft gebracht!
Ik wil heel graag met iedereen delen wat voor moois kanker.nl op kan leveren.
Bij mij werd dus borstkanker gediagnosticeerd op 20 april 2015. Voor iedereen is het verschillend wanneer je behoefte hebt aan lotgenotencontact. Het eerste jaar van mijn behandeling had ik dit nog helemaal niet. Het was al zo bijzonder hoeveel steun ik kreeg van mijn lieve man, familie, vrienden en collega's. Dat ik gewaardeerd werd als persoon wist ik wel, maar dat wordt niet snel uitgesproken. Nu werd dit wel gedaan. En wat is dat speciaal! En geeft dat vele kippenvel momenten! Samen huilen, maar ook samen lachen. Het oh zo sterke gevoel bij mij: "Dit wordt een moeilijk jaar, maar ik word weer beter". Want ik ben nog lang niet klaar! Er helemaal voor gaan. Het vertrouwde, gemoedelijke en deskundigheid van mijn "eigen" ziekenhuis waar ik zelf ook zo graag werk als verpleegkundige. De vele bezoekjes. De lieve berichtjes. De uitstapjes. Ik had gewoon geen tijd meer over voor lotgenotencontact via kanker.nl.
Wel was en is het nog steeds heel erg gezellig op de oncologische dagbehandeling, waar ik elke 3 weken immunotherapie krijg. Ik kies altijd voor de ruimte waar 4 gemakkelijke stoelen staan, omdat ik het zo fijn vind om contact te hebben met lotgenoten.
En juist het gemis van lotgenotencontact begon ik sterker te voelen na dat eerste intensieve behandeljaar. Bij mij klopt het in ieder geval dat bij mij pas het verwerken begon toen ik al een heel eind op weg was met de behandeling. En ik mijn werk als verpleegkundige weer op begon te pakken. Bij mij zal er altijd een leven zijn van voor en na mijn borstkanker. Maar toch wilde ik het weer heel graag "gewoon" hebben. Maar gewoon was het niet. Zoals toen in het eerste jaar iedereen met mij meegeleefd had en het een plaatsje had gegeven. Zo trok bij mij afgelopen jaar, het eerste jaar als een film aan mij voorbij. En was ik het dus toen pas aan het verwerken wat mij allemaal overkomen is. En daardoor was het dus nog niet gewoon. Maar ja, Dasje deed alles weer. Zag er goed uit. Zei ook als iemand aan me vroeg hoe het met mij ging. Heel goed.
En toen knapte ik af. Mede dus omdat ik nog zo aan het verwerken was wat mij allemaal overkomen was en de vele opvliegers die mij enorm veel energie kostte.
Het leven gaat door. Zeker voor de anderen. De warme aandacht die ik het eerste jaar heb mogen beleven is er nog wel hoor, maar wel veel minder. Is ook goed. Gelukkig wordt er nog steeds met mij meegeleefd. Maar door de meeste niet meer zo intens. Ik heb hier al vaak over nagedacht. En vind dat.... Ik mag ook niet van de ander verwachten dat ze steeds stil blijven staan bij alle ellende om je heen. Want helaas is dat er heel veel. En als je die ellende steeds heel dichtbij je houdt gaat dit ten koste van je eigen geluk.
Half november ben ik gestart met de oncologische revalidatie. Wat heeft mij dit veel gebracht. Vooral het lotgenotencontact. Want binnen mijn gezin en al mijn contacten wil ik het zelf ook niet meer steeds over borstkanker hebben. Maar heb juist wel heel veel behoefte aan herkenning. En die heb ik dus gevonden tijdens de revalidatie. Maar ook doordat ik ongeveer 3 maanden geleden op kanker.nl ben gaan lezen. En zelf dus ook met een blog ben gestart.
Wat fijn om elkaar tot steun te zijn en elkaar aan te moedigen er voor te gaan. Zo bijzonder ieders verhalen.
En zo viel mij 2 maanden geleden mij ook het blogbericht van Miepi op. Ik stuurde haar een contactverzoek. En zo begon het. Al vele berichtjes hebben we naar elkaar geschreven. En gelijk al voelde we allebei dat dit heel speciaal was. Zoveel herkenning. Zoveel overeenkomsten. Ik was heel benieuwd naar Miepi en zij naar mij.
Dus met elkaar afgesproken. Spannend. Maar wat we allebei al verwacht hadden klopte. Het klikt zo goed tussen ons beide. Rond kwart over 11 vanmorgen was ik bij Miepi. Eerst bij haar thee gedronken. En daarna zijn we samen heerlijk op ons gemak gaan lunchen in een lunchroom. Volop gespreksstof. Over van alles. Wat voelt dit toch ook weer als een kadootje. Daarna zijn we nog een stukje in haar woonplaats gaan wandelen. En hebben nog een kopje koffie gedronken. Uiteindelijk ging ik pas weer iets na half 6 vanavond met de bus en trein naar huis.
Dit lieve berichtje kreeg ik al van Miepi in de trein:
Jij bent een super groot kado en dat zal ik koesteren. De ziekte en alles wat erbij komt kunnen we niet veranderen, maar wel aannemen wat het ons daarnaast aan mooie dingen en mensen geeft! Ik doe er een strikje om!
Ik stond er heel open voor. En daardoor heb ik dankzij Kanker.nl een nieuwe speciale vriendin gevonden.
Super bedankt hiervoor.
Dit gun ik iedereen.
Bij mij werd dus borstkanker gediagnosticeerd op 20 april 2015. Voor iedereen is het verschillend wanneer je behoefte hebt aan lotgenotencontact. Het eerste jaar van mijn behandeling had ik dit nog helemaal niet. Het was al zo bijzonder hoeveel steun ik kreeg van mijn lieve man, familie, vrienden en collega's. Dat ik gewaardeerd werd als persoon wist ik wel, maar dat wordt niet snel uitgesproken. Nu werd dit wel gedaan. En wat is dat speciaal! En geeft dat vele kippenvel momenten! Samen huilen, maar ook samen lachen. Het oh zo sterke gevoel bij mij: "Dit wordt een moeilijk jaar, maar ik word weer beter". Want ik ben nog lang niet klaar! Er helemaal voor gaan. Het vertrouwde, gemoedelijke en deskundigheid van mijn "eigen" ziekenhuis waar ik zelf ook zo graag werk als verpleegkundige. De vele bezoekjes. De lieve berichtjes. De uitstapjes. Ik had gewoon geen tijd meer over voor lotgenotencontact via kanker.nl.
Wel was en is het nog steeds heel erg gezellig op de oncologische dagbehandeling, waar ik elke 3 weken immunotherapie krijg. Ik kies altijd voor de ruimte waar 4 gemakkelijke stoelen staan, omdat ik het zo fijn vind om contact te hebben met lotgenoten.
En juist het gemis van lotgenotencontact begon ik sterker te voelen na dat eerste intensieve behandeljaar. Bij mij klopt het in ieder geval dat bij mij pas het verwerken begon toen ik al een heel eind op weg was met de behandeling. En ik mijn werk als verpleegkundige weer op begon te pakken. Bij mij zal er altijd een leven zijn van voor en na mijn borstkanker. Maar toch wilde ik het weer heel graag "gewoon" hebben. Maar gewoon was het niet. Zoals toen in het eerste jaar iedereen met mij meegeleefd had en het een plaatsje had gegeven. Zo trok bij mij afgelopen jaar, het eerste jaar als een film aan mij voorbij. En was ik het dus toen pas aan het verwerken wat mij allemaal overkomen is. En daardoor was het dus nog niet gewoon. Maar ja, Dasje deed alles weer. Zag er goed uit. Zei ook als iemand aan me vroeg hoe het met mij ging. Heel goed.
En toen knapte ik af. Mede dus omdat ik nog zo aan het verwerken was wat mij allemaal overkomen was en de vele opvliegers die mij enorm veel energie kostte.
Het leven gaat door. Zeker voor de anderen. De warme aandacht die ik het eerste jaar heb mogen beleven is er nog wel hoor, maar wel veel minder. Is ook goed. Gelukkig wordt er nog steeds met mij meegeleefd. Maar door de meeste niet meer zo intens. Ik heb hier al vaak over nagedacht. En vind dat.... Ik mag ook niet van de ander verwachten dat ze steeds stil blijven staan bij alle ellende om je heen. Want helaas is dat er heel veel. En als je die ellende steeds heel dichtbij je houdt gaat dit ten koste van je eigen geluk.
Half november ben ik gestart met de oncologische revalidatie. Wat heeft mij dit veel gebracht. Vooral het lotgenotencontact. Want binnen mijn gezin en al mijn contacten wil ik het zelf ook niet meer steeds over borstkanker hebben. Maar heb juist wel heel veel behoefte aan herkenning. En die heb ik dus gevonden tijdens de revalidatie. Maar ook doordat ik ongeveer 3 maanden geleden op kanker.nl ben gaan lezen. En zelf dus ook met een blog ben gestart.
Wat fijn om elkaar tot steun te zijn en elkaar aan te moedigen er voor te gaan. Zo bijzonder ieders verhalen.
En zo viel mij 2 maanden geleden mij ook het blogbericht van Miepi op. Ik stuurde haar een contactverzoek. En zo begon het. Al vele berichtjes hebben we naar elkaar geschreven. En gelijk al voelde we allebei dat dit heel speciaal was. Zoveel herkenning. Zoveel overeenkomsten. Ik was heel benieuwd naar Miepi en zij naar mij.
Dus met elkaar afgesproken. Spannend. Maar wat we allebei al verwacht hadden klopte. Het klikt zo goed tussen ons beide. Rond kwart over 11 vanmorgen was ik bij Miepi. Eerst bij haar thee gedronken. En daarna zijn we samen heerlijk op ons gemak gaan lunchen in een lunchroom. Volop gespreksstof. Over van alles. Wat voelt dit toch ook weer als een kadootje. Daarna zijn we nog een stukje in haar woonplaats gaan wandelen. En hebben nog een kopje koffie gedronken. Uiteindelijk ging ik pas weer iets na half 6 vanavond met de bus en trein naar huis.
Dit lieve berichtje kreeg ik al van Miepi in de trein:
Jij bent een super groot kado en dat zal ik koesteren. De ziekte en alles wat erbij komt kunnen we niet veranderen, maar wel aannemen wat het ons daarnaast aan mooie dingen en mensen geeft! Ik doe er een strikje om!
Ik stond er heel open voor. En daardoor heb ik dankzij Kanker.nl een nieuwe speciale vriendin gevonden.
Super bedankt hiervoor.
Dit gun ik iedereen.
10 reacties
Bedankt dat je dit met ons deelt
Doortje
Ik heb jouw blogbericht ook gelezen. Jij hebt ook veel moeten doorstaan zeg. Ik heb je een reactie gegeven op je bericht. Fijn om elkaar te kunnen helpen.
Warme groet.
Iieve Dasje
Wat ontzettend mooi om te lezen en prachtig om herkenning te krijgen en te geven met recht een strikje erom ,sommige woorden herken ik al ook al ben ik zoals je weet partner van bij ons thuis was het hartverwarmend de eerste weken en toen merkten wij dat het leven alweer verder ging wat idd prima js masr de post gooide veel op de mat onze telefoons gingen de hele dag door lieve berichtjes geen gebrek ,bloemen het huis stond er mee vol en toen stilte ,mensen kwamen langs en werden gerustgestelt goh wat ziet ie er nog goed uit het is nog ecbt hoe hij was altijd ,en toen de stilte intrad begon ik te denken waar kan ik dingen vinden en antwoorden en advies en mn ei kwijt en dat was dus ook hier dus ik ben blij met kanker.nl zoals zovelen hier .
Prachtig blog om te lezen deze
Dikke knuffel hes 😘😘