1. Kanker..... de rode draad in mijn leven......

Kanker, is altijd een rode draad in mijn leven geweest, altijd een onderdeel in mijn leven geweest maar nu is het ook onderdeel van mij geworden.
Als 6 jarig meisje kreeg ik voor het eerst te maken met kanker, mijn moeder had borstkanker en kreeg een borst besparende operatie met bestralingen. Zo jong als dat ik was, snapte ik meer dan het eigenlijk zou moeten. Ze probeerde mij uit de wind te houden door het er niet openlijk over te hebben, maar ik ving alles op. Ik ging van pleeggezin naar pleeggezin, mijn moeder was alleenstaand en mijn vader was niet aanwezig. Nadat mijn moeder uiteindelijk "genezen' werd verklaard kwam bleek het toch weer terug te zijn gekomen, een borstamputatie volgde maar ze had al uitzaaiingen naar haar longen. Op 2 oktober 1990 is mijn moeder overleden, ze is 46 geworden en ik was net 14 jaar.

Toen ik zelf 46 jaar werd in 2022 was ik opgelucht dat ik deze leeftijd behaalde, het heeft altijd als de zwaard van Damocles boven mijn hoofd gehangen het voelde als een overwinning dat ik gezond was en dat mijn kinderen hun moeder nog hebben.

Een zus van vaders kant kreeg in 2012 borstkanker, gelukkig was ze er vroeg bij ze heeft een borst besparende operatie gehad en bestralingen. Ze is gelukkig schoon nu.

Mijn andere oudere zus kreeg in juni 2023 de diagnose borstkanker met uitzaaiingen over haar hele lichaam. Mijn zus had een verstandelijke beperking en hing ontzettend aan haar geloof vast, dit was ook de reden waarom ze niet op tijd naar het ziekenhuis ging want God zou haar genezen. Ook aan ons had ze niet eerder verteld dat ze al een tijdje wat voelde in haar borst. Vanwege haar beperking durfde ze in het ziekenhuis geen chemo aan, mijn zus wilde dit ook niet want ze bleef geloof houden dat God haar ging genezen. We hebben in samenspraak met de oncoloog ervoor gekozen om het palliatieve traject in te gaan. En toen ging het snel, mijn zus had uitzaaiingen in haar bekkenbotten waardoor ze al snel niet meer mobiel was, ze kreeg hiervoor wat bestralingen om de pijn te verlichten maar werd al snel bedlegerig. 

In 2023 deed ik een opleiding voor Verzorgende IG, ik zat 1x in de week op school en 3 dagen werkte ik, daarnaast heb ik een gezin en daar kwam de zorg van mijn zus bij, zij woonde in Amsterdam en ik in de Achterhoek dus de afstand was ook niet te doen. Ik begon op te branden, mentaal maar ook lichamelijk raakte ik steeds meer uitgeput. In oktober heb ik mijn baan opgezegd en ben ik met de opleiding gestopt zodat ik in de laatste levensfase er voor mijn zus kon zijn. Omdat de zorg thuis niet meer te doen was en mijn zus 24 uurs zorg nodig had is ze op 21 november 2023 naar een hospice gegaan. Deze periode ben ik bij haar gebleven, heb 5 dagen naast haar gelegen in de hospice en haar helpen verzorgen samen met de verpleegkundige. Op 1 december is mijn zus overleden en ik ben dankbaar dat ik dit proces samen met haar heb mogen doen. Ik had mijn zus erop aangedrongen om een gen onderzoek te laten doen, ook omdat ze zelf kinderen heeft maar ook voor ons als zussen wilde wij het weten. 34 jaar geleden toen mijn moeder stierf bestonden dergelijke onderzoeken nog niet. Uit het genonderzoek kwam naar voren dat mijn zus BRCA2 gendraagster was, ik vermoed dat mijn moeder ook deze mutatie had. 

In januari heb ik samen met mijn andere zus besloten om uit te zoeken of wij gendraagster zijn, mocht dit het geval zijn dan konden wij in iedere geval voorzorgsmaatregelen treffen en alles preventief verwijderen. Een gesprek volgde in februari waarbij ik op 29 februari bloed heb laten afnemen.

Een paar weken ervoor begon mij op te vallen dat mijn rechterborst anders voelde dan de andere. Ik raakte in paniek en haalde mijn partner erbij en vertelde hem dat ik ook kanker had. Omdat ik natuurlijk nog de angst in mij had zitten van mijn zus begon ik het weg te relativeren, misschien zijn het de hormonen, misschien komt het door het sporten, ik ging mij van alles bedenken om die angstgevoelens weg te drukken. Een stemmetje bleef maar roepen ga voor een onderzoek, ik heb direct de huisarts gebeld en een verwijzing gevraagd voor de mammografie. Deze had ik op 4 maart jl. ik had nog een andere afspraak en dacht die mammografie doe ik even tussendoor dan kan ik daarna naar de afspraak toe, maar het liep anders........ na de mammografie zei ze dat ze misschien nog een echo wilde doen, toen ze mij riep voor de echo voelde ik gelijk al dat het mis was. Terwijl de radioloog de echo aan het doen was en allerlei afmetingen aan het doen was, wist ik het al, dit ziet er slecht uit.
Ik probeerde niet in paniek te raken maar mijn lichaam raakte in een soort van shock, ik beefde en had geen controle meer over mijn benen, de angst sloeg toe en ik vroeg of ik mijn schoonmoeder mocht bellen. Ze kwam direct. 
Er is gelijk een biopt genomen uit de tumor die al behoorlijk groot bleek te zijn, 4,1 cm en een punctie uit mijn lymfeklier. En dan gaat het snel....... je rolt van onderzoek naar onderzoek, van uitslag gesprek naar uitslaggesprek en ondertussen probeerde ik ook nog te werken en er voor mijn gezin te zijn.

Mijn lieve zus nam mij een weekend mee naar Spanje om even voor alle behandelingen beginnen aan wat anders te denken. De dagen in Spanje waren heerlijk, ontzettend lekker gegeten en veel gelachen. Toen we onderweg waren naar de luchthaven kwam het telefoontje van de klinisch geneticus..... ook ik ben gendraagster van de BRCA2 mutatie. Voor mezelf maakte het niet meer uit, ik heb het al en had voor mezelf al besloten dat ik alles zou laten verwijderen, maar de gedachte dat mijn kinderen 50% kans hebben dit gen te hebben maakte mij zo ontzettend verdrietig. Mijn andere zus heeft dit gen gelukkig niet en daar was ik heel dankbaar voor.

Voor nu was het belangrijk te weten of ik geen uitzaaiingen had, dinsdag gelijk de Petscan gehad en 's middags de uitslag al gelezen, Pffff gelukkig geen uitzaaiingen wat was ik daar bang voor, ik had allerlei scenario's door mijn hoofd laten spoken maar mijn overlevingskansen zijn nu groot. Woensdag ga ik beginnen met de chemo, ik zie wel wat mij te wachten staat.

Het klinkt misschien raar dat ik dit zeg, maar ik ben dankbaar dat ik er nu achter ben gekomen en niet vorig jaar, mijn zus had mij nodig en ik moest er voor haar zijn, dit had ik nooit kunnen doen voor haar als ik zelf behandelingen moest ondergaan. De laatste momenten met haar waren zo intens, waardevol, liefdevol en hoewel ik nog steeds in het rouwproces zit om het verliezen van mijn zus, voel ik mij sterker dan ooit om deze reis te ondergaan want ik voel dat ze bij mij is.