26. De rode draad ontrafelen...........

Ik werd vanmorgen wakker en zag dat het druilerig weer is buiten na flink wat warme dagen gehad te hebben. De sluierbewolking voelt een beetje aan als hoe ik mij voel momenteel, daarnaast ben ik snip verkouden koud en rillerig hopelijk gaan de twee paracetamollen snel hun werk doen zodat ik mij weer een beetje ok voel. Het is 8 dagen voor mijn operatie en ben al redelijk voorbereid op wat er gaat komen, gesprek met de anesthesist is al geweest, het is niet de eerste keer dat ik onder narcose ga dus weet wel enigszins wat mij te wachten staat. 
Maandag heb ik een afspraak met een oedeemtherapeut om de compressievest aan te meten die ik 6 weken lang 24 uur moet gaan dragen om druk te blijven uitoefenen op de wond zodat het wondvocht goed kan afvoeren. Ik had al wat compressievesten besteld bij Temu maar dat is geen succes gebleken, als ik ze nu zelfs al aan kan trekken met inhoud, dan zullen ze straks als een los hemdje om mij heen vallen, dan toch maar voor het echte werk gaan, ik heb het in iedere geval geprobeerd. Ook heb ik besloten om toch externe protheses aan te laten meten onder het mom van dan heb ik ze in huis…..met mijn familie erover gesproken en de knoop doorgehakt, ik hoef er niet iets mee maar dan heb ik ze liggen (vreemde gedachte).
Ik voel dat de rode kankerdraad weer volop aan het verweven is in mijn dagelijks denken, ik krijg veel flashbacks van hoe het vroeger ging bij mijn moeder haar ziekteproces en zie veel verbanden met waar ik nu doorheen ga.

Het is zomer 1989 als mijn jongere broer en ik samen de vakantie doorbrengen bij een kennis van mijn moeder in Almere waar we toen woonde. Een oudere dame die de tijdelijke zorg op zich nam op het moment dat er bij mijn moeder voor de tweede keer kanker werd geconstateerd en ze geopereerd moest gaan worden waarbij haar borst werd geamputeerd. Ik herinner mij als de dag van vandaag dat ik de dag van haar operatie erg onrustig was en mij heel veel zorgen maakte, dit was net voor mijn 13e verjaardag en nu ik ouder ben besef ik mij hoe jong ik eigenlijk was om deze zorgen te dragen. 

Rond 15.00 uur mocht ik bellen naar het AVL (Antoni Van Leeuwenhoek ziekenhuis) om te vragen hoe het met mijn moeder ging, de verpleegkundige gaf aan dat de operatie goed was verlopen en dat mijn moeder aan het bijkomen was. Ik was opgelucht en kon niet wachten om naar haar toe te gaan, ondanks dat deze dame waar we verbleven ons een leuke zomervakantie wilde geven wat haar overigens wel lukte, was ik met mijn gedachte veel bij mijn moeder, ik miste haar heel erg. Een paar dagen later gingen we dan ook daadwerkelijk bij haar op bezoek, deze dag werd gecombineerd met een dagje Artis we waren toch in Amsterdam, we lieten een foto maken bij de ingang en namen deze mee naar het ziekenhuis zodat ze onze foto bij zich had in haar kale ziekenhuiskamer, ik heb deze foto nog steeds en zie hoe jong ik eigenlijk nog was, en dat kanker toen al jaren een onderdeel was van mijn leven, het hoorde er bij, we spraken er veel over, kanker leek wel genormaliseerd te zijn in mijn jeugd.

We kwamen aan in het AVL en daar lag ons moeder, in bed met een flink verband op de plek waar eerst haar borst zat. Hoe raar het ook klinkt, ik schrok er niet eens van, alles was mij zo goed uitgelegd het enige wat ik wilde was dat mijn moeder weer beter werd en dit hoorde er gewoon bij om haar weer beter te maken. Na een paar dagen mocht ons moeder naar huis, ze kon nog niet de zorg voor ons op zich nemen ze moest eerst goed herstellen van de operatie. De zomervakantie liep af en school begon weer, ik ging naar de tweede klas van de middelbare school en omdat mijn school dichtbij ons huis was, fietste ik gauw nog even langs ons moeder om te kijken hoe het ging, al gauw kon ik weer naar huis terug, ik kon mezelf wel goed redden, mijn jongere broertje verbleef nog even bij de oudere dame totdat ons moeder goed hersteld was. 

Dat mijn moeder maar één borst had met een externe prothese in haar BH werd al snel gewoon gevonden, haar litteken genas mooi en het allerbelangrijkste was dat ze weer beter was en dat we een gezonde moeder terug hadden. Het leven ging weer door en de kanker raakte wat naar de achtergrond…… voor heel even dan……..

Nu ik zelf ziek ben en terug denk aan het ziekteproces van mijn moeder vraag ik mij af of haar ziekteproces ertoe heeft geleid dat ik makkelijker met mijn ziekteproces om kan gaan, zoals ik al eerder omschreef hoorde kanker er gewoon bij als onderdeel van ons leven. Ik was zeven toen mijn moeder voor het eerst kanker kreeg, het is ons dus bijna met de paplepel ingegoten, ik weet niet beter, ik praat er ook gemakkelijk over. Nu ik letterlijk in mijn moeder haar schoenen sta en haar proces nu vanuit mijn perceptie meemaak lijkt het net of haar leven zo moest zijn zodat het voor mij dragelijker is, de rouwfases die zij heeft doorlopen hebben wij eigenlijk samen doorlopen, zij als moeder en ik als kind. Nu zijn de rollen anders, ik ben het kind niet meer maar nu ook een moeder met dezelfde ziekte waarbij ik hoop dat de rode kanker draad bij mij is gestopt en mijn kinderen dit niet meer mee hoeven te maken. Ik zie veel terug van mezelf in Levy en Lyam en hoe mijn kankerproces ook een onderdeel aan het worden is in hun leven. Ik vind het verschrikkelijk dat zij dit mee moeten maken ik weet hoe dit voor hen moet voelen al beseft Lyam het nog niet helemaal, gelukkig kan hij nog heel goed zichzelf zijn en heb ik het idee dat de zorgen die ik destijds zelf had als kind grotendeels bij hem heb kunnen weghouden. Levy beseft het wel..... hij is 22 en ik zie zijn zorgen, zorgen die je niet wilt voor je kind zeker niet deze zorgen en dat maakt mij heel verdrietig. Zich druk maken over zijn moeder hoort niet in zijn agenda te staan, straks praktisch voor mij zorgen al helemaal niet...... ik moet het 10 dagen heel rustig aan doen na de operatie, Levy wil er graag voor mij zijn, voor mij koken, huishoudelijke klusjes en Lyam naar school brengen, de zorgrollen worden dan weer even omgedraaid en hoewel ik het het liefste anders had gezien, vind ik het fijn dat hij dit kan en wil doen.

We leven allemaal naar de operatie toe volgende week…..ik ben er wel klaar voor, ook Lyam weet wat er gaat gebeuren, dat zijn moeder straks geen borsten meer heeft…..  wat het daadwerkelijk met hem gaat doen moeten we gaan zien. Laatst waren we samen aan het fietsen en toen riep er een jongetje "Hey Lyam je moeder heeft een kale kop". Ik vroeg aan hem wat het met hem deed, hij vond het niet leuk..... het deed mij zeer dat hij dit moest meemaken. Maar gaf hem wel mee dat mocht het de volgende keer weer gebeuren dat hij zou kunnen zeggen..... "mijn moeder is dan wel kaal, maar wel heel stoer" ik hoop dat ik hem mee kan geven dat je gelukkig moet zijn om wie je bent en hoe je je voelt en niet om hoe je eruit ziet.