29. Licht aan het einde van de tunnel...........
4 maart….de dag dat ik te horen kreeg dat ons leven volledig op zijn kop stond, dat we een achtbaan in werden getrokken, de horror achtbaan waar niemand om vraagt maar wel mee hebt te dealen… de achtbaan vol met angst, verdriet, boosheid, pijn en daarnaast de behandelingen…. 4 intensieve AC kuren met de bijwerkingen waar ik beroerd van ben geweest, elke keer als ik mij weer een beetje ok begon te voelen, dan mocht ik weer van voor af aan beginnen….elke dag duurde lang….een week leek wel een jaar….je wilt vooruit maar dat kan niet…ik heb het in een eerdere blog al eens omschreven alsof je in een box ring staat….je knock out bent geslagen, net even overeind weet te komen… en dan komt de volgende knal weer…. De AC kuren waren killing, 27 maart begon ik en 15 mei had ik de laatste van deze kuur. Daarna volgde de 12 wekelijkse Paclitaxel/carbo kuren met ook de nodige bijwerkingen…. 12 stonden er op de agenda…. ik redde het tot 10, ik kon mentaal niet meer, ik was op.
Je kunt je van te voren geen voorstelling maken wat chemo met een mens doet, de ene vliegt er zo doorheen… en de ander moet continu vallen en opstaan. Het maakt alles kapot in je lichaam, maar goed ook…want je krijgt het niets voor niets…ik viel onder dat laatste maar probeerde er het beste van te maken.
En dan…goede scan uitslagen….waar we op hoopte is gebleken ondanks de onzekerheden die je hebt….het gevoel dat het niets voor niets is geweest met alles wat daarvoor ingeleverd is.
Dan de derde fase nog….. de operatie die mij lichamelijk erg mee is gevallen, geen last van de narcose, geen pijn en mentaal was ik ook wel goed voorbereid, in hoeverre je dat kunt, want afstand nemen van iets wat je fysiek vrouwelijk maakt is toch een dingetje…maar ik heb er vrede mee want het doel was beter worden zodat ik nog langer mee mag op deze aardkloot en kan genieten van en met mijn jongens. Je hoopt op goed nieuws…..maar de onzekerheid blijft…is het einde nu in zicht? Of dendert de achtbaan nog even door… wel of geen bestralingen… dinsdag kregen we dan het verlossende antwoord van de chirurg…. De poortwachtersklier was schoon van microcellen, geen uitzaaiingen dus en in mijn borst waren er geen kankercellen meer te vinden alle snijvlakken waren schoon en er zijn geen bestralingen nodig. Ik ben nu dus officieel schoon van kanker en dat voelt heel fijn, ik ben ontzettend blij met het goede nieuws…..maar of ik het wil of niet de angst blijft…. ik hoor van veel lotgenoten terug dat dit een onderdeel van je leven blijft…ik zal het dus moeten gaan accepteren dat dit erbij hoort maar zal mij er niet door laten leiden.
Over een half jaar mag ik terugkomen voor controle, ik krijg dan geen scan wat ik heel spannend vind, maar een lichamelijk onderzoek…. Ik vraag mij af hoe een arts van buiten kan zien wat er in mijn lichaam gebeurt, maar ook daar moet ik op gaan vertrouwen.
De horror kankerachtbaan is dus nu gestopt al is de reis nog niet helemaal afgelopen, de vierde fase gaat in waarbij de anti hormoontherapie nog op mij staat te wachten, hier zal ik nog met de oncoloog over moeten gaan praten wat wijsheid is ook omdat ik ook mijn eierstokken laat verwijderen…. Je wilt alles aangrijpen om niet meer ziek te worden, weer in een hel terecht te komen, maar je wilt ook kwaliteit van leven hebben zonder teveel ellende zoals bijwerkingen…. Ik zal hier dus een goede afweging in moeten gaan maken samen met de oncoloog en de verschillende
mogelijkheden ten aanzien van de anti hormoontherapie gaan bekijken want hierin is nog veel mogelijk.
Er staat helaas nog een andere achtbaan te wachten…een achtbaan waar ik nu niet meer alleen in zit maar ons hele gezin zoals het nu nog is. Nu ik kan gaan beginnen aan mijn herstel besef ik mij dat er nog genoeg uitdagingen op mijn pad komen…het belangrijkste voor nu is rust….even bijkomen van een halfjaar kankerachtbaan, zodat we in alle rust stappen kunnen zetten naar een nieuwe toekomst.