En toen werd het even stil.

En toen werd het even stil.

Het is even een tijdje geleden. Mijn vorige blog eindigde ik in “voor nu laten we het maar even een tijdje ‘sudderen’……”. Dat heeft even iets anders uitgepakt.

Kort na mijn vorige blog ben ik helaas geveld door dat gevreesde virus genaamd Corona. Zo ontzettend voorzichtig geweest en alles en iedereen uit onze buurt gehouden en dan toch….. De enige plek waar ik één week iets meer te vinden was, was het werk. En daar heb ik het dus ook opgelopen. Zo zuur!!! Maar goed, ik ga verder ook niet in details treden. Ik kan alleen zeggen dat ik ontzettend ziek ben geweest. En ik heb werkelijk gedacht, dit is dus wat mijn lief straks gaat voelen als het leven langzaam uit zijn lijf wegvloeit. Beangstigend, donker en een eenzaam gevoel.  Er mocht niemand bij me in de buurt komen en al helemaal mijn lief niet. Ik heb zelf dit virus nooit onderschat, maar voor mensen die nog steeds denken dat het maar een griepje is en niets voorstelt, zeg ik nogmaals “WEES NIET NAÏEF EN PAS OP!!”.

Nadat ik van de GGD te horen had gekregen dat ik me weer buiten mocht begeven, heb ik gelijk het werk en alles weer opgepakt. Ik dacht, schouders er onder en het leven weer oppakken. Structuur en regelmaat, dat kan alleen maar goed zijn, ook al voelde ik me nog lang niet goed. Maar dat verliep toch anders. Hoezeer ik in mijn hoofd ook wilde, ik had geen conditie, geen uithoudingsvermogen, neurologische klachten etc., kortom ik voelde me een vaatdoek. Ik had nergens energie voor. Ik was nog te moe om blogs te lezen, laat staan om een stukje te schrijven. Uiteindelijk heeft de huisarts me teruggefloten en me verplicht om rust te nemen. Werken aan mijn herstel. En daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds mee bezig.

Dit hoofdstuk Corona paste totaal niet in ons leven waarin we op dat moment zaten (natuurlijk geldt dat voor iedereen). Maar ik wilde genieten van de tijd die ik samen met mijn lief had, onze kostbare tijd!! En genieten betekent voor ons fietsen (racefietsen), wandelen en lekker bezig zijn. Eigenlijk was ik er slechter aan toe dan mijn lief. Gek genoeg was hij op dat moment conditioneel sterker dan ik!!

We zitten nu in november en ik kamp nog steeds met de naweeën, zowel fysiek als neurologisch. Ik kan inmiddels weer een stuk lopen (maar nog steeds niet wat ik hiervoor kon), het fietsen is nog een moeilijk punt. Ik was hiervoor een actieve en toch vrij fitte en sportieve vrouw maar ik ben nog lang niet op het niveau terug. Ik zit in een Long-Covid programma en doe mijn uiterste best om hier weer uit te komen. Maar dat heeft tijd nodig en deze tijd moet ik mezelf gunnen. Ik klaag absoluut niet want er zijn mensen die er nog veel slechter aan toe zijn. Ik zit gelukkig weer in de stijgende lijn.

Ik heb even getwijfeld of ik dit hoofdstuk Corona zou posten maar ik heb toch besloten het wel te doen. Ik ga heus niet met een belerend vingertje zwaaien, écht niet. Ik post deze blog om mensen alsnog bewust te laten worden (voor zover men dat nog niet is), wat het inhoudt om dit virus op te lopen. Juist voor de mensen die al een ziekte of kanker onder de leden hebben, mensen die aan de chemo zijn, de kwetsbare mensen is het zo ‘gevaarlijk’ om dit virus te krijgen. Zij moeten niet achterop raken in hun ziekteproces. Ik wil met deze blog een stukje bewustwording bereiken en proberen te zeggen dat we zuinig op elkaar moeten zijn, juist in deze toch al zo rumoerige tijd.

Liefs ❤