Je leven staat even stil.......

Ik ga proberen in een beknopt verhaal weer te geven hoe alles is verlopen.

Afgelopen voorjaar werd mijn man niet lekker. Dit uitte zich in vreselijke intense hoofdpijn, concentratieverlies, verwardheid, afspraken vergeten, lichamelijke ongemakken etc. Het coronavirus sloeg toe en gekscherend zeiden we nog tegen elkaar, “je zou nu maar opgenomen moeten worden in het ziekenhuis”. Niet wetende dat we er zelf een week later zouden belanden.  Eerst werden de hoofdpijnklachten nog afgewacht, diverse keren contact gehad met de huisarts. Maar de klachten bleven maar aanhouden. Mijn man had zo’n intense hoofdpijn en wist niet waar hij het zoeken moest. Tot op een ochtend, ik toevallig thuis werkte (door het coronavirus), mijn man op wilde staan en door zijn knieën zakte. Dat was het moment dat ik dacht, ik ga alles in het werk stellen dat we nu onmiddellijk naar het ziekenhuis kunnen. Een uur later zaten we in het ziekenhuis in afwachting van de vele onderzoeken. Daar zat mijn man, niet in staat om alles volledig te volgen, als een klein ventje op het ziekenhuisbedje. Na lang wachten kwamen er diverse doctoren rondom het bed staan, wat bij mij al een verkeerd gevoel gaf.

Helaas meneer…… we hebben slecht nieuws…. er is bij u een tumor gevonden in de hersenen……

Gek genoeg viel er bij mij een soort rust over me heen. Ik voelde dat het niet goed zat. En tegelijkertijd gaan er duizenden dingen en vragen door je hoofd. Het kwam bij mijn man totaal niet binnen, de tumor drukte al te veel op zijn hersenen waardoor hij zijn realiteitsbesef al grotendeels kwijt was. Ik zat hem te troosten, maar eigenlijk viel er niets te troosten omdat hij zo ontoegankelijk was. Ik weet nog zo goed dat ik me ontzettend alleen voelde. Eenzaam naast je geliefde die niet te bereiken was. Daarna kwam het onvermijdelijke, hoe ga ik dit zijn moeder vertellen, de kinderen, mijn moeder, familie etc…? Sommige momenten ga je nooit meer vergeten. Maar toch, toch denk ik steeds, dit gaat ons er niet onder krijgen!!

Nadat mijn man was geopereerd (waarbij grotendeels de tumor is verwijderd), hebben we een week moeten wachten op de uitslag. Een lange week… eindelijk was daar het moment van de uitslag. Helaas kregen we slecht bericht; de meest agressieve vorm, Glioblastoma multiforme, graad IV, met een levensverwachting van gemiddeld 15 maanden. De grond zakte onder onze voeten vandaan. Nee, dit kan niet!! Niet mijn grote sterke man, mijn maatje, mijn alles……. dit kan niet, dit kan gewoonweg niet waar zijn, hoe kan dit??!!  Vol ongeloof keken we elkaar aan en wisten even niets te zeggen…. De autorit naar huis hebben we in stilzwijgen afgelegd, elkaars hand vast en allebei diep verzonken in eigen gedachten. Eenmaal thuis begint de boodschap goed door te dringen. Maar al gauw was bij mijn man de knop om. “Er zijn uitzonderingen en ik zal laten zien dat ik daar bij hoor”.

Een strijd en een gevecht die hij met zichzelf aan wil gaan, voor hemzelf, zijn moeder, de kinderen, familie en voor ons. De vraag is alleen……. hoe gaat deze weg eruit zien??!!