Kabbelen...

Kabbelen…

Voordat ik mijn blog begon was ik naarstig op zoek naar informatie over hersentumoren. Met name naar de ervaringen van lotgenoten. Ik was op zoek naar antwoorden, oplossingen, bevestiging, hoop en naar het verloop/tijdspad. Voornamelijk de laatste twee woorden “hoop en het verloop/tijdspad”. Dat zoeken en lezen kon me soms best in beslag nemen. Van het ene verhaal kreeg ik weer moed en hoop en een volgend verhaal kon mijn gevoel met dezelfde gang weer onderuit halen. Soms was ik de wanhoop nabij. Op mijn grootste en prangende vraag kreeg ik maar geen antwoord; “hoe lang krijgt hij en wat is het verloop van het ziekteproces???”. Uiteindelijk ben ik gestopt met zoeken en kwam ik al vrij snel tot de conclusie dat mijn zoektocht zinloos was. Geen enkel persoon reageert hetzelfde op de behandelingen, dit hangt van zoveel factoren af, het is niet voorspelbaar. Eén ding is zeker, het is onomkeerbaar, je kunt niet op pauze drukken of even op rewind en opnieuw laten afspoelen (met een andere uitkomst graag). Nee, je moet ermee dealen. Je kunt er niet omheen maar je moet er doorheen. Naast dat ik op zoek was naar ervaringen omtrent deze tumor, was ik ook op zoek naar ervaringen van naasten. Ik kon wel het één en ander vinden maar toch ging het meestal over de persoon zelf. Uiteindelijk kwam ik op deze site terecht en heb tenslotte besloten om dan maar zelf een blog te beginnen.

Meestal schrijf ik een stukje wanneer ik de behoefte heb om mijn gevoelens te delen of als ik even het één en ander kwijt wil/moet. Aanvankelijk had ik mijn blog bedoeld als informatiebron of als een soort steun voor naasten, maar soms (of misschien veelal) gebruik ik mijn blog als een uitlaatklep…. Om maar even van de gelegenheid gebruik te maken. Even je gedachten de vrije loop laten. Maar hé, dat kan ook steun zijn voor een ander toch?!

Zoals de titel het aangeeft, we kabbelen een beetje voort. Eigenlijk heb ik niet zo heel veel zinnigs te melden. We proberen zoveel mogelijk in het ‘nu’ te leven. Maar ja, wat is het ‘nu’!!?? We worden zo beperkt door het corona. We maken er wel wat van hoor dat absoluut, maar ons wereldje is momenteel wel erg klein. Dat geldt voor iedereen maar voor personen waar de tijd zo schaars en kostbaar is komt dat dubbel en dwars aan.

Ik zit nog steeds in mijn bekende treintje en ga nog iedere week alle stationnetjes af (thuis lief, werk, zorg voor beide moeders, kinderen, overgang etc.). Maar ik probeer af en toe ook voor mezelf te kiezen, al zit dit niet in mijn aard. Maar ik luister naar jullie adviezen!! Als ik terugkijk naar wat achter ons ligt, dan bedenk ik me hoe snel dit is gegaan. De eerste 9 maanden hebben we in een overlevingsstand gestaan. Niet zeuren maar handelen en dragen en weer doorgaan. Alsof het zo vanzelfsprekend was, maar eigenlijk is dat niet zo en toch doe je het. Maar nu we ruim 10 maanden verder zijn is het alsof ik nu pas echt tot bezinning kom en de behoefte heb om mijn gevoelens en ervaringen met anderen te delen. Het lijkt wel of ik mezelf een klein beetje toesta om in mijn gevoel te kruipen (héél voorzichtig). En toch houd ik voldoende afstand om mezelf te beschermen, te beschermen tegen de werkelijke pijn die ik van binnen voel. Ik wil nog niet te dichtbij komen, nog niet, daar is het nog te vroeg voor. We zijn, zoals men dat zo mooi zegt, uitbehandeld (voorlopig). Enerzijds geeft me dat een fijn en blij gevoel en anderzijds heb ik het gevoel dat we zo in het luchtledige leven. Sorry, het klinkt misschien een beetje ondankbaar, zo is het niet bedoelt. Maar het voelt als wachten op…… een soort van stilte voor de storm. Dit gevoel duw ik steeds heel snel weer ver voor me uit. Ik vraag me steeds af, is dit gevoel reëel? Mag ik mij zo voelen? Het komt zo ondankbaar over, alsof ik er naar toe zit te leven dat de tumor weer van zich laat horen. Er is geen stip aan de horizon, geen controle over het leven. Ik blijf dat een moeilijk gegeven vinden, hoezeer ik hier ook tegen vecht. Aan de buitenkant is er bij mij niets te zien en oog ik heel rustig. Dat krijg ik ook vaak te horen, “wat doe jij en doen jullie het toch goed, jij/jullie zijn zo rustig”. Ja, ogenschijnlijk wel, maar binnenin waait er een enorme orkaan en zit ik te wachten op het onheilspellende….. De ene dag kan ik dit gevoel ook beter van me afzetten dan de andere dag. Bizar hoe je jezelf uiteindelijk leert kennen. Niet alleen mijn lief moet het leven weer opnieuw leren waarderen, maar ook ikzelf. Terwijl ik toch écht weet wat het is om dierbaren te verliezen aan kanker. Maar deze keer is het te dichtbij….. is het geen vader, ouder, dierbare vriend(in) oma/opa etc.….. nee het is je naaste, je lief je alles.

Denk nu niet, als je deze blog leest, ze zit er helemaal doorheen. Nee, zo moet je het absoluut niet zien. Ik beschrijf alleen het gevoel dat je iedere dag met je meedraagt. Dat betekent niet dat wij/ik samen niet genieten van de momenten die we mogen beleven. Integendeel, we maken plezier en je leeft veel bewuster en intenser. Maar niemand kan van tevoren jou vertellen wat het met je doet, zowel voor de persoon in kwestie als voor zijn naaste. Er is geen recept voor te vinden, de ene keer smaakt het te laf en de andere keer is de smaak veel te pittig. Kortom je bent op zoek naar de juiste ingrediënten en doet je best om er een smaakvol geheel van te maken. Voor nu laten we het maar even een tijdje ‘sudderen’……

Liefs ❤