Mijn lief is niet meer.....

Mijn lief is niet meer……

Lieve lezers,

Met intens veel verdriet en pijn in mijn hart wil ik jullie laten weten dat mijn dappere, sterke en lieve strijdbare man op 28 januari is overleden. Een gevecht tegen een ziekte die hij uiteindelijk verloren heeft. Maar wat heeft hij gestreden en ons mooie herinneringen gegeven. Wat een krachtig en positieve man.

Het heeft even geduurd voordat ik de moed kon verzamelen om jullie lieve lezers op de hoogte te brengen. Het verdriet en het gemis is zó groot, zó hartverscheurend en onherroepelijk dat het me teveel pijn kostte om bovenstaande woorden op papier te krijgen. Je weet vanaf het begin dat je aan deze “reis” begint en dat je ooit tegen het onvermijdelijke bericht aanloopt om te vertellen dat je lief er niet meer is. Maar als dan eenmaal dat moment is bereikt is dat gevoel met geen pen te beschrijven. De pijn die je voelt, het gemis, de leegte, de kilte maar vooral “het niet meer aanwezig zijn van je lief” en alles door omheen…… het is niet te omschrijven. Ik wist dat het gevoel diep zat maar zo diepgeworteld…… het snijdt dwars door mijn ziel heen. Er is een groot stuk van mijn leven weg en het komt nooit meer terug, het is definitief. En juist dat gevoel is haast niet te accepteren.

Nadat we in juni het slechte bericht hadden gehoord dat de trial in Amsterdam niets had opgeleverd was mijn lief écht uitbehandeld en werden we doorverwezen naar de huisarts. En vrijwel gelijk begonnen de symptomen toe te slaan. De artsen hadden gezegd, twee maanden een half jaar zou een wonder zijn. Uiteindelijk heeft mijn lief wederom de artsen versteld laten staan…. Acht maanden heeft mijn lief nog weten vol te maken. Acht maanden van vallen en opstaan (letterlijk en figuurlijk), van inleveren, fysiek aftakelen, je over moeten geven tot het mensonterende toe. Stap voor stap achteruit gaan. Van rollator naar rolstoel en van rolstoel naar niet meer kunnen zitten en van niet kunnen zitten uiteindelijk liggend in bed en niets meer kunnen. Wat een lange weg van strijden, niet opgeven, zoeken naar mogelijkheden, doorgaan (soms tegen beter weten in), martelen, kruipen en tot het uiterste gaan……. Wat een oneerlijke strijd.

Het is me teveel en nog te pijnlijk om te omschrijven hoe deze periode is geweest. Ik zit nog te diep in mijn rouwverwerking om deze periode een plekje te geven. Ik schiet regelmatig vol als ik aan deze tijd terug denk. Hoe mijn lief langzaam uit mijn handen gleed en hoe hij in moest leveren. Mijn grote sterke en dappere man. Ooit zo vol in het leven staan, zo sportief maar ook juist zo’n mooi atletisch lichaam. Een man zó mooi aan de buitenkant maar vooral o zó mooi aan de binnenkant. Ik kan het maar niet verteren wat hij heeft moeten doorstaan. Ik heb daar zo’n ongelooflijk verdriet van……

Terwijl mijn lief alles heeft laten gebeuren zonder enig klagen, zonder ook maar één onvertogen woord. Hij is tot het laatste toe altijd positief geweest en heeft ons met zijn humor er doorheen gesleept. Hij kon niets meer, alleen nog op zijn rug liggen. Het vloeibare eten kreeg ik met moeite naar binnen, maar hij wist met zijn grapjes en zijn mooie lieve blik en zijn prachtige glimlach ons het gevoel te geven dat het acceptabel was. Hij wilde er nog steeds voor mij zijn. Vechten tot het laatste toe, wat een énorme wilskracht. Wat een prachtmens!!! Het laatste wat hij mij gegeven heeft is zijn mooie lieve glimlach….. en daarna is hij vredig ingeslapen. Hij heeft mij niet alleen dierbare herinneringen gegeven maar ook een moment die ik koester en een moment waarmee ik verder kan leven. Hij heeft mij kracht gegeven dat het goed was en dat ik verder moet….. hoe moeilijk deze weg ook zal zijn. Want wat mis ik mijn lief, mijn maatje, mijn alles, mijn grote liefde!!!

Liefs ❤