1. De strijd met "Tony Tumor" De eerste vaststellingen.

In december '22 kreeg ik last van een hernia. Gezien ik uitstralingen had in mijn been en een dove voet, werd er een MRI-scan gemaakt en bloed getrokken om te kijken wat er aan de hand. Een hernia en 2 bulgings drukte tegen een zenuw. Kiné en oefeningen verhielpen het probleem vrij snel. Enkele weken later leek dan weer dat het rugprobleem zich verplaatst had naar de bovenkant van de rug (tussen mijn vleugels). Het vertrok van een soort bol, cluster van spieren die onder hoogspanning stonden en uitstralingspijn gaf rond mijn ribben. De kiné kon de pijn en de bloeddoorstroming aanvankelijk verbeteren. Naarmate de weken vorderde werd de pijn erger en werd ik zelfs 's nachts wakker van de pijn. Om de pijn te onderdrukken was ik genoodzaakt om pijnstillers te nemen. 

Tijdens de paasvakantie kreeg ik buiten de rugpijn ook last van misselijkheid en verdween mijn eetlust volledig. Bovendien kleurde mijn urine heel geel en daarna diep rood. Aan de buitenkant van mijn oogbol zag ik geel. Vanaf toen wist ik dat er meer aan de hand was. Op één of andere manier kreeg ik een boodschap binnen in mijn gedachten. "Maak die presentatie voor je werk af zodanig dat je collega's verder kunnen. Volgende week lig je waarschijnlijk in het ziekenhuis. Het wordt tijd dat je nu met je tumor weggaat, het is je laatste kans". 

Deze boodschap maakte me niet bang maar eerder actiegericht. Ik ging meteen naar de huisarts voor verder onderzoek. Zij verwees me door naar de spoed waar ze een opgezwollen galblaas zagen met pulp en stenen. Daarnaast zaten er ook galstenen in mijn galweg. Ik moest geopereerd worden. De eerste stap was het zuiveren van mijn galweg via een ERCP om enkele dagen later de galblaas operatief te verwijderen. Maar er was nog meer aan de hand. Mijn leverwaarden in mijn bloed waren verstoord. Hier moest meer onderzoek naar gedaan worden. De ERCP werd de dag nadien uitgevoerd. Hierbij hebben ze galweg schoongemaakt en stents gestoken om de vernauwingen in de galweg tegen te gaan. Ondertussen was ik ook al geel (geelzucht) geworden door de bilirubine die niet meer normaal afvloeide door deze vernauwingen. 

Mijn galblaas zouden ze enkele dagen later verwijderen. De dokter vertelde me dat ze vermoedde dat ik een auto-immuunziekte zou hebben aan mijn galwegen. Volgens hem kon je dit vergelijken met een soort herpes maar dan aan je galwegen. Een Cortisonen behandeling zou bij deze ziekte aangewezen zijn. Toch bleef er naar mijn gevoel een soort mysterie hangen rond de diagnose. Ik heb de dokter ook letterlijk gevraagd of ik mij zorgen hoefde te maken rond kwaadaardige zaken. Dit gezien ik die boodschap had meegekregen enkele dagen voordien. Volgens de dokter was hij 90% zeker dat er niets kwaadaardig aan de hand was. Hij wou natuurlijk wel verder onderzoeken en die andere 10% ook "afdekken". Er moest tenslotte nog een een verklaring komen voor mijn afwijkende leverwaarden. Op het einde van de week, vrijdag 14/4 kwam de dokter met een bezorgd gezicht de kamer binnen. 

De dokter excuseerde zich voor zijn vroegere uitspraken/ diagnoses/ prognoses. Hij had mijn dossier voorgelegd aan een gespecialiseerde chirurg van het UZA. Deze arts herkende een heel ander scenario en vermoedde meteen dat het wel om een kwaadaardige kanker zou gaan namelijk galwegkanker. De zin die de dokter zei, klinkt nu nog steeds duidelijk in mijn geheugen: "Helaas moet ik de balans van 90/10 omdraaien en heb je voor 90% kanker."

Dit was een echte bom die de kamer binnenviel. Ik moest slikken maar ergens was ik niet verbaasd. Die boodschap van enkele dagen geleden had me toch voorbereid op dit scenario. Mijn man stortte op dat moment in. Al huilend viel hij in mijn armen met de woorden dat hij me niet kwijt wou. Ik heb hem getroost en geknuffeld maar ik was op dat moment niet verdrietig maar voelde een soort kracht in mij om deze strijd met man en macht aan te gaan. Ik voelde geen verdriet, spijt, angst maar voelde me eerder rustig en vol daadkracht. Mijn woorden na de diagnose: "Dit komt allemaal goed".