Een maand lang rondtollen in de onderzoeksmolen

In november was ik nog druk met een fulltime job en liep ik me op te winden over allerlei zaken die nadat de bom “borstkanker” is gevallen, als sneeuw voor de zon verdween. Ineens totaal niet meer belangrijk. Gek hoe snel dat kan gaan.

Vanaf half november tot eind december werd mijn agenda geregeerd door afspraken: naar het ziekenhuis, bij de huisarts, voor bloedonderzoek. Poes had besloten dat hij te weinig aandacht kreeg en kon spontaan niet meer plassen (steentjes), dus de dierenarts hebben we ook nog gepasseerd. Poes is op een speciaal (lees=duur) dieet gezet en is weer happy. Wat mij weer jaloers maakt op Poes. Mijn speciale dieet is een mix geworden van chemo-pillen-operaties en bestralingen.  

Ik ben op een rijdende trein gestapt zonder direct zicht op de eindbestemming. Met grote ogen van schrik en met nog steeds een stuk in mij die roept: hallo> ik zit echt op de verkeerde trein hoor. Mijn bestemming is dat prachtige stuk strand waar ik kan dansen in het warme zand. Niet die steriele kamer vol apparaten die proberen uit te zoeken wat er zich in mijn lichaam allemaal afspeelt.   

Overgeleverd aan de medische wetenschap en technologische hoogstandjes liep ik trouw alle onderzoeken af. Iemand anders (wie is niet altijd duidelijk) plant een afspraak in mijn digitale omgeving en ik krijg dan een mailtje dat ik dan daar om zo laat moet verschijnen. Ook zijn er tussentijdse gesprekken met verplegers, chirurgen en oncologen die mij proberen duidelijk te maken op welke trein ik zit en elke keer geduldig proberen uitleggen wat er uit die onderzoeken naar voren komt.

Nadat op de mammografie “iets” gevonden was volgde een hele rits van gerichte onderzoeken:  echografie- biopsie – MRI en CT-scan. Achteraf gezien geeft het mij vertrouwen dat het ziekenhuis is blijven doorgraven tot de juiste diagnose. Wat redelijk slopend was, was de onzekerheid. Elke keer ging ik vol vertrouwen zo’n apparaat in met in mijn hoofd: nu ga ik het eindelijk weten!, waarna er weer een ander onderzoek volgde. Geduld hebben is dan geen vaardigheid meer, maar eerder een noodzakelijk kwaad.   

Voor mij voelde het als een bizar actief traject die opgeknipt was in proberen grip te krijgen op mijn agenda, deelnemen aan het onderzoek, voorbereiden op gesprekken met artsen en verpleegkundigen, uren googlen wat zo’n onderzoek inhoudt of wat die machines nu feitelijk doen. Folders vanuit het ziekenhuis doorlezen hoe ik me moet voorbereiden om zo’n machine in te gaan. Youtubefilmpjes kijken van mensen die (gelukkig maar) al eerder zo’n onderzoek hebben overleefd. Daarnaast nog eens op een bijna manische manier alles proberen te lezen over borstkanker. Een enorme behoefte naar kennis om grip proberen te krijgen op de situatie, met uiteindelijk de conclusie dat alleen al achter het onderwerp borstkanker een hele wetenschappelijk wereld zit die ik nooit ga begrijpen. Gelukkig heb ik te maken met specialisten die er wel verstand van hebben en weten wat ze doen moeten.