Enge onderzoeken en slapeloze nachten

Bijzonder hoe mijn fantasie soms met mij op de loop gaat. Ik stond tijdens de periode van onderzoeken in een soort praktische doe-stand, vooral dankzij de houding van manlief, terwijl de onzekerheid aan mijn ziel knaagde. Elk onderzoek en uitslag lichtte een stukje van de sluier op en toch was ik bij elk onderzoek weer nerveus om deel te nemen. Degene die me het meest is bijgebleven is de biopsie.

Iets lezen in een folder of op een website is echt totaal anders dan iets feitelijk ondergaan. Toch ben ik blij dat ik me vooraf in heb lezen. Toen ik hoorde dat er een biopsie was ingepland, moest ik eerst googlen wat dat was: = een afname van een klein stukje weefsel (biopt). Als er verdenking is van een bepaalde aandoening, bijvoorbeeld kanker of een ontstekingsziekte, dan kan het zijn dat de arts een ‘hapje’ weefsel laat wegnemen. Dit stukje weefsel kan vervolgens in het laboratorium worden onderzocht. Er is netjes uitgelegd dat om de biopt te kunnen nemen, ik weer in de mammograpische machine moest stappen. Via X-ray foto’s kijken ze dan in mijn borst.   

Omdat ik al eerder kennis had gemaakt met de M-machine, probeerde ik me de nacht voor het onderzoek voor te stellen dat ik me aanmeldde voor het onderzoek, iemand op een kundige manier mijn borst als een soort boetseerklei op de (altijd koude) plaat van de machine drapeert en dan meedogenloos een knop indrukt waarbij de klem naar beneden zakt die de borst opsluit. Elke keer als dat gebeurt denk ik: ok, dat is strak genoeg hoor, niet meer op dat knopje drukken want dan scheurt mijn borst er zeker af (ik spreek dat natuurlijk niet uit) en dan drukt de specialist toch nog op dat knopje voor een beter resultaat. De borst is kennelijk gemaakt van heeeeel flexibel materiaal.   

Tot dan toe, moest ik, als ik in de M-machine stapte altijd staan, dus in mijn belevingswereld zou ik de biopsie staand doen. In mijn hoofd vormde zich een beeld van arme-ik die ongemakkelijk tegen de M-machine staat met een ingeklemde borst en vastgepind door een naald en door alle stress flauwvalt waardoor ik door mijn benen zak en mijn borst afscheurt. Dat beeld spookte nog steeds in mijn hoofd toen we naar het ziekenhuis reden.

Gelukkig werken er slimmere mensen dan ik in het ziekenhuis en was er mobiele stoel beschikbaar. Flauwvallen is ook niet gebeurd. Het onderzoek duurde toch iets van 3 kwartier en ik had het twijfelachtige genoegen kennis te maken met het supersonische nieuwe M-machine van het ziekenhuis. Dat was ook de reden waarom er een team van specialisten rond me heen stonden die allemaal verstand hadden van verschillende zaken. Ik kreeg zelfs een complimentje: mevrouw: u doet het heel goed hoor, wat blijft u rustig!

Ik vertelde ze dat ik net als bij de tandarts doe alsof ik op een hagelwit strand lig met zicht op een prachtige oceaan. En als ik paniekerige gevoelens krijg, concentreer ik me op mijn ademhaling om enigszins de controle te proberen te houden. Dat werkt voor mij. 

...Tot het moment dat het team om me heen komt staan en collectief staart naar de M-machine. Ergens voel ik de aarzeling. De naald had al een stukje weefsel uit mijn borst gehaald, maar de volgende stap zou zijn om de naald in de borst een paar millimeter te verschuiven om weer een hapje te nemen. Even was ik bang dat niemand wist op welk knopje er nu precies gedrukt moest worden en dat bij een foute keuze de naald mijn borst eraf zou scheuren. Bij Sci-fi films zie je regelmatig dat de dienbare robot ineens op rood slaat en moordneigingen krijgt. Gelukkig is dit een andere realiteit en weten de specialisten als team echt wel wat ze moeten doen.    

TIP: Niet wiebelen met je benen als je borst zit vastgeklemd en vastgespiest aan een machine: dan krijg je een standje van de verpleegster (en terecht).