Eindelijk: de juiste diagnose die enigszins rust geeft

Interessant is dan om erachter te komen dat elke machine een stukje kan zien. Dus in eerste instantie dacht ik: oh als ik aan dit onderzoek meewerk, dan weet ik direct wat er echt met me aan de hand is. De behoefte te weten wat er precies aan de hand is en hoe ernstig het is groeide met de dag. Weten dat er iets niet in orde is, maar onzeker over de ernst van de situatie is killing, vind ik.

Na 2 keer mammografie, echo en biopt kwam in eerste instantie de diagnose eruit dat mijn borstkanker in een vroeg stadium is ontdekt en dat er vercalcificatie en een kleine tumor zat (minder dan 1 cm). En het plan van aanpak zou zijn, borstbesparende operatie en bestralingen. Volgens sommigen hoorde ik bij dus de geluksvogels: in vroeg stadium ontdekt en als je als vrouw dan toch kanker moet krijgen, dan kan het maar beter borstkanker zijn, omdat het veel voorkomend is en daardoor mogelijk beter behandelbaar.

Toen deze diagnose aan me werd voorgelegd, heb ik het vooral aangehoord en heb ik vriendelijk zitten knikken en wat onnozele vragen gesteld. Echter gevoelsmatig gezien klopte deze diagnose helemaal niet bij wat ik voelde. Pijnklachten in de beginfase van borstkanker zijn niet gebruikelijk en de ontdekking vaak start bij knobbeltjes of verandering van de borst of net als bij mij, op een X-ray plaatje tijdens een bevolkingsonderzoek (dat plaatje met citroenen in een eierbakje vind ik zelf wel handig). 

Ik voelde pijn in mijn borst, vermoeidheid en nog een trits van allerlei andere pijntjes. Wat er tot nu toe uit de onderzoeken kwam, matste dus niet met een groeiende overtuiging in mezelf dat er meer aan de hand was. Moest ik vertrouwen op wat die apparaten en experts tot nu toe hebben kunnen zien, of luister ik naar mijn lichaam die roept: Wakker worden!.

Ik noem het even de oude wijze vrouw in mij, met diepe kennis over mijn mentale, fysieke en spirituele toestand. Deze vrouw liet zich steeds minder negeren. Ook al vond ik het spannend om tegen de experts te vertellen over mijn klachten en bedenkingen, heb ik dit toch gedaan. Ik zal er wel nooit achter komen in welke mate mijn “assertiviteit” ertoe bijgedragen heeft dat de doctors verder zijn gaan onderzoeken en een MRI-onderzoek hadden aangevraagd. Maakt ook niet uit, ik ben ze dankbaar dat ze zijn blijven onderzoeken. De MRI liet namelijk zien dat er minstens 5 “leasies” in mijn linkerborst zit waarvan een paar tumoren.

Na deze constatering is het plan van aanpak aangepast naar: 20 weken chemo- rust- operatie (borstamputatie) – bestraling – rust – borstconstructie – 5 jaar hormoontherapie. Voor de dokters een logisch traject en de weg naar genezing. Voor mij voelt het als een onneembare berg en een bizarre tocht die ik moet afleggen. Voor mij was het daarom ook belangrijk om te weten of er uitzaaiingen waren en er ook niet ergens anders nog van die akelige tumoren zaten. De C.T.-scan liet zien dat dit niet het geval was. De kanker zit lokaal. Hiep, hiep! Eindelijk goed nieuws. Dat geeft mij (en de oude wijze vrouw) de rust en de moed om dit traject te gaan lopen.   

Ik heb inmiddels maar besloten dat ik dit traject ga lopen, zoals ik de Inca-trail heb gelopen in 2012. Stapje voor stapje, focus op energiebeheer, elke dag blij zijn over het stuk wat al is afgelegd en vol bewondering kijken naar de nieuwe wereld waarin ik me begeef ondanks de gevaren en obstakels die ik moet zien te overwinnen. Met mijn instelling is niks mis dus, nu de uitvoering nog…