Voorbereiding op de chemokuur

In de beginfase van de onderzoeken had ik een groot schrikbeeld van haarverlies door chemo en borstamputaties. Daarom was ik opgelucht dat de eerste diagnose: borstbesparende operatie en bestralingen was. Toch schuift dat beeld razendsnel op als er uit de vervolg onderzoeken naar voren komt dat er meerdere tumoren zitten. Op het dieptepunt (ergens halverwege december) waarin ik mezelf ervan had overtuigd dat ik de volgende lente vast niet meer zou halen, wilde ik bijna gillen tegen de arts: haal alles er maar af, zolang ik maar mag blijven leven.  

Toen de arts me vertelde dat “we” gaan starten met 20 weken chemo, heb ik hem dus ook schaapachtig en dankbaar aangekeken. Medisch gezien een logische eerste stap: dan kan de arts controleren of de chemo aanslaat en op welke manier. Als eerst de borst wordt verwijderd en daarna chemo wordt toegediend, is veel moeilijker te onderzoeken wat het effect is.

Mijn vertrouwen in mijn arts is groot dus dat gaan “we” gewoon doen, vertelde ik. Dat er achter de deur “chemokuur” een hele nieuwe wereld ligt, ben ik gaandeweg aan het ontdekken. Dat bij het binnenstappen van die nieuwe wereld, arme-ik ook nog eens een grote fysieke transformatie moet doorstaan, staat niet in de ziekenhuis folders. Ook niet hoe ik die transformatie het beste kan doorstaan. In de folders staat wel een lange rij van bijwerkingen van de chemo, die ik 1 keer heb doorgelezen waarna ik heb besloten dat de meeste niet bij mij van toepassing zijn. (ik zit regelmatig in de ontkenningsfase…heerlijke plek om te vertoeven).  

Dan de praktische kant, want die is er zeker. De oncologische verpleegster heeft me een verlanglijstje meegegeven met dingetjes om aan te schaffen: detox en handschoenen om te ontsmetten, zachte tandenborstel, chemomutjes of pruik, kamillethee of zout water om de mond te spoelen (slijmvliezen worden aangetast) en nog veel meer. Ook de don’ts worden besproken: geen sint-janskruid, geen rauwe vlees of vis, veel zonbescherming want de huid wordt aangetast, condooms want geen onbeschermde seks maar wel extra veel knuffelen hoor, etc.

Ook voordat je de kuur start even langs de tandarts want ook het gebit krijgt een opdonder en als je dan toch bezig ben, even langs de manicure want de nagels gaan ook afzien. Ook een afspraak gemaakt met de oncologische fysiotherapeut die vertelde dat blijven bewegen erg belangrijk is om op conditie te blijven en de spieren sterk te houden. Vroeger moesten chemo-patienten op bed blijven liggen om aan te sterken, tegenwoordig worden we dagelijks minimaal een half uur de natuur in gestuurd om zuurstof te happen. Heeft zeker mijn voorkeur.   

Aangezien ik toch al in de “shoppingstand” stond, ben ik ook gelijk even langs de shoppingmall gereden om comfortabele bank-broeken te kopen. Nu kon het nog, wie weet hoe ik er na 3 chemo’s voorsta. In een van die winkels werd ik geconfronteerd door een groepje meiden die mutsjes aan het passen waren. Een van hen begon te giegelen en riep door de zaak: “kijk, ik lijk net zo’n kanker-patient”. Helemaal in schok bleef ik stokstijf staan en wilde ik liever verdwijnen. De schok dat mensen zo naar kanker-patienten kijken was groter dan de schok van “hoe haal je het in je botte kop om dit soort grapjes te maken”. Achteraf gezien was ik boos op mezelf omdat ik niet ad-rem dit meisje op haar plek had gezet. Maar volgens de jongeren in mijn familie wordt het woord kanker te pas en te onpas gebruikt en roepen jongeren wel vaker dingen die nergens op slaan. Heet een puberbrein. Tja, klinkt bijna als een chemo-brein. Wellicht hebben jongeren en kanker-patienten toch meer met elkaar gemeen dan ze verwachten?