Wat eraan vooraf ging

Ik had al sinds 2021 last van een vastzittende rug aan de linkerzijde en in 2022 zijn de klachten verergerd waarbij pijn en vermoeidheid vaak mijn dagelijkse gang van zaken dwars boomden. Ik verweet het vooral aan een aanrijding waarbij een jonge gast me met zijn auto aan de rechterzijde op de fiets heeft aangereden en ik op mijn linkerzijde ben gevallen. Hij is nog wel zijn auto uitgekomen, maar toen ik door de adreline uiteindelijk opsprong en riep: “ik ben ok”, toen was ie snel weer weg. Gelukkig was er een iraanse vluchteling die toch mijn kant op moest (ligt redelijk dicht bij asielopvang) en al kletsend zijn levensverhaal vertelde terwijl hij mijn fiets repareerde en behoedzaam naast me fietste om in de gaten te houden dat ik onderweg niet omviel. Nog steeds dankbaar dat die man er op dat moment was. 

Een week later zat de hele linkerhelft van mijn lichaam vast en heb ik een keten aan fysiotherapeuten, chiropraktors, accupunctuur, ergotherapie en manuele therapie gevolgd om ervan af te komen. Feitelijk beschouwd zat ik toen al op de “ziekentrein”, alleen zag ik het toen nog als een vervelende mug die regelmatig langs kwam om mijn dagelijks plezier te bederven.

Andere redenen die mijn pijnklachten volgens de experts zouden verklaren waren: 1. corona en een huisarts vermoedde “long-covid-klachten”, 2. Overgangsperikelen (what ever that means), 3. Slechte zithouding tijdens het werken achter de computer (wie heeft daar geen last van tegenwoordig?), 4. En vanuit de meer alternatieve kijkwijze gezien: slecht energiebeheer (teveel bezig zijn met anderen en te weinig in contact staan met mezelf) en te weinig aarding wat ik dan vertaal naar teveel in mijn hoofd zitten en te weinig voelen wat er in het hier en nu met mijn lijf gebeurt. Klachten blijven negeren en baggetaliseren om vooral door te kunnen blijven gaan met het leven wat ik zo goed ken.  

Prompt viel er een brief in de brievenbus (dacht eerst dat het reclame was) vanuit het bevolkingsonderzoek borstkanker met een beleefde oproep om mee te doen. Ik was een van de vele uitverkorenen omdat ik de magische 50 ben gepasseerd en kennelijk dan “vatbaarder” ben voor borstkanker. Dat had al enigzins mijn ogen kunnen openen, maar ik zat nog steeds in de werkmodus en normale mensenfuttiliteiten dus heb via een site ff een afspraak gemaakt in November. Mijn movitatie om te gaan was vooral: alles wat tegenwoordig gratis is moet je niet afslaan want het leven is al duur genoeg en och, ondertussen help ik zo’n onderzoeksbureau om zijn data te verzamelen. Trots op mezelf dat ik ondanks mijn drukke leven toch meehelp aan het verbeteren van deze prachtige wereld.  

Geen haar op mijn hoofd die aan de diagnose borstkanker dacht, zelfs niet toen die linkerborst toch wel een stuk pijnlijker aanvoelde dan de rechterborst in dat grote klemapparaat en ook niet toen er extra foto’s werden gemaakt speciaal van die linkerborst. Hup nog een keer die tiet vastpakken en vastklemmen (sorry, mevrouw). Ik had al genoeg klachten en diagnoses te horen gekregen, dus bij deze had ik al in mijn hoofd besloten dat borstkanker niet aan de orde was.

Het lampje in mijn hoofd begon pas te branden toen de huisarts een paar dagen later opbelde en zei dat ze iets gevonden hadden op de X-ray foto’s en dat ik zo snel mogelijk een afspraak moest maken met de afdeling radiologie om het zelfde riedeltje foto’s af te nemen en gelijk een echo te laten maken.  

Vanaf dat moment stond mijn leven op zijn kop, down the rabbit-hole en springend op de rijdende sneltrein van onderzoeken, nieuwe informatie voor patienten en (bijgestelde) diagnoses. Toch heeft het nog zeker 1,5 maand geduurd voordat ik me realiseerde dat ik geen “normaal gezond mens” meer ben, maar in de categorie kanker-patient ben beland.