Donderstaal of zonnestraal?
Poe poe, wat een eigenwijs monster zit er op mijn schouder te drammen deze ochtend. Het schreeuwt in mijn oor dat er wél agressieve cellen met grote snelheid aan het delen zijn in mijn lymfeklieren.
Maar, voor het eerst in mijn leven voel ik me werkelijk trots op een van mijn karaktereigenschappen. Ik ben namelijk behoorlijk eigenwijs en dat komt me nu goed van pas.
Ik schreeuw zo hard als ik kan terug naar het monster dat ik Bart goed heb begrepen, dat ik me zíjn vertrouwen in een goede afloop niet heb ingebeeld. Ik ben niet alleen een flapuit (praat graag) maar ik kan ook heel goed luisteren, al zeg ik het zelf....
Daardoor zitten de woorden van Bart zitten verankerd in mijn hersenen en in mijn hart.
Ik hoef pas over 6 maanden weer op controle omdat de cellen inderdaad heel snel hadden kunnen delen (de agressieve donderstralen!) maar 8 weken na de operatie was er niet ééntje meer te zien. Geen skelethaarden, geen lymfadenopathie, geen orgaanmetastasen!!! Dusssss, zo snel waren ze niet. Ze zijn door het wonder ingehaald.
Door het bloggen ben ik blijkbaar in staat het monster de mond te snoeren. Want dat doet bloggen voor mij. Ik ben dankbaar op kanker.nl terecht te zijn gekomen. Ik lees vaak andere blogs over het monster en weet hierdoor dat ik niet alleen ben. Ik hoop voor iedereen dat jullie ook in staat bent om het monster de mond te snoeren.
Ik wens iedereen een beetje eigenwijsheid toe;) en heel veel zonnestralen!
4 reacties
Dag Esther,
Altijd naar Bart luisteren. Ik hoop van ganser harte dat die agressieve donderstralen voor altijd mogen wegblijven. Ik ben eveneens blij op kanker.nl voor de informatie en inzichten die ik erdoor krijg. De blogs helpen me soms door de nacht, wat fijn is. Ik zal, spijtig genoeg, het monster moeten trotseren tot het einde maar zal blijven vechten. Hopelijk nog lang. Het ga je goed en blijf maar schrijven.
Groeten, Jef.
Dag Jef,
Dankjewel voor je reactie! Ik heb jouw profiel gelezen. Ik lees dat je ook nog maar net met het monster te maken hebt.
De nachten zijn nooit eerder zo donker geweest, niet?
En eindeloos.....maar dan tóch die inzichten, de sterretjes, vinden in de donksterste uren. Ze zijn waardevol, en bieden mij persoonlijk ook inzichten. Ze geven soms zelfs berusting in het kankerlandschap waarin ik plosteling ben beland. Een soort onwennige navigatie, zoals vroeger je weg vinden maar dan zonder GPS. Varen op open zee navigerend op de sterren.
Ik hoop dat je niet verdwaald in de zee der wanhoop en dat je talloze sterretjes vindt die je houvast en een veilige thuishaven zullen bieden🍀
Dag Esther,
Dank voor je bemoedigende woorden. Ik zal er aan denken en hoop in de nabije toekomst alles te kunnen accepteren. Zal niet makkelijk zijn maar je reactie helpt.
Groeten, Jef.
Beiden, een dikke knuffel
Zou graag iets zeggen dat de zon in jullie leven liet schijnen.
Maar de eerste straaltjes breken door