1- Wat eraan vooraf ging

In mei 2020 wandelde ik met mijn maatje 18 km met pijn en moeite én pijnstillers. We vonden het genoeg en keerden huiswaarts. Ik had pijnklachten in de heup die steeds erger werden. Ik was thuis gaan werken en dacht dat ik geen goede zithouding had, één keer per week ging ik naar kantoor en daar noemde ik het een Coronaheup. En zo bezocht ik ergens in juni de huisarts. Ik kreeg diclofenac voorgeschreven en voor de 10 dagen hielp het wel, maar over was het niet. Samengevat kreeg ik een injectie, een doorverwijzing naar de orthopedie, werd er een foto gemaakt, nog een injectie startte ik zelf de fysiotherapie en kreeg ik nogmaals een spuit in het gewricht. Diagnose slijtage en een slijmbeursontsteking. In januari 2021 gingen we op bezoek bij mijn schoonzus, zij is erg ziek, helaas heeft ze het nooit gered om te kunnen stoppen met roken. De dag erna had ik last van mijn longen, hoesten en zere longen. Dat heeft zeker twee weken geduurd. Dolf ging een paar weken later alleen naar haar toe, ik meed de rokerige omgeving omdat ik 8 februari geopereerd zou worden aan mijn oog. Ik weet niet of ik helemaal niet meer heb gehoest, maar het was in ieder geval minimaal. En toen kwam Dolf thuis in de week van 16 februari met een positieve Corona test. Er was een uitbraak op zijn werk er waren ondertussen al ruim 25 besmettingen. En ja wij slapen in hetzelfde bed en we houden van elkaar en doen thuis niet aan de 1,5 meter afstand. Ik voelde me niet fit en liet me testen; negatief. Maar op verzoek van de GGD deed ik de test op 18 februari nogmaals en toen was ik ook positief. Hoesten, snot en me ellendig voelen. Met een dekentje op de bank, netflix, paracetamol en rust een paar dagen goed uitzieken. Na ruim een week pakte ik mijn werk weer op voor 50%, Dolf was nog lang niet fit en thuiswerken is voor hem ook geen optie. Maar ik bleef hoesten, na 2 weken, 3 weken en ook nog na 4 weken. Ik belde met de GGD, en het bleek dat er richtlijnen zijn voor long-covid. We mochten weer uit quarantaine. Ik hoestte nog steeds, praten was lastig en bij de minste inspanning werd ik ook kortademig. En soms had ik er 's nachts ook heel erg last van. Ik belde de huisarts en vroeg om een recept codeïne (ik had een stripje van mijn dochter geleend, maar die waren al op). Ik kreeg de medicijnen, maar de huisarts drukte me op het hart om naar het spreekuur te komen als het hoesten niet binnen een week zou verdwijnen. Dus een week later zat ik bij de huisarts. Het klonk als een luchtweginfectie en ik kreeg een pufje mee. Het had weinig effect en ik dacht dat ik ook bijwerkingen ervaarde. Ik stopte ermee. Ondertussen had ik de fysiotherapie weer opgestart voor mijn pijnlijke heup. Toen ik daar op de bank lag hoorde ze mijn longen piepen en ze gaf aan dat er een revalidatietraject voor Covid was, met een verwijzing van de huisarts zou ik een half jaar lang kunnen werken aan mijn conditie en mijn heupklachten. Ik belde de huisarts en regelde de verwijzing. Twee keer per week sportschool. Ik bleef hoesten en probeerde het pufje opnieuw. Gewoon lopen lukte echt niet meer vanwege de pijn, ik liep als een pinguïn. De shockwavetherapie sloeg goed aan op de slijmbeursontsteking, maar de slijtage klachten bleven. We stelden een doel; eind juni de trap op kunnen lopen zonder nadenken en als dat niet zou lukken opnieuw naar de orthopeed, dan maar een kunstheup. Op 14 april ging ik opnieuw naar de huisarts omdat ik bleef hoesten. Gezien mijn geschiedenis met borstkanker vroeg ik of er een longfoto gemaakt kon worden. Dit duurde te lang. En behalve die foto kreeg ik een prednisonkuur en amoxiciline kuur mee. Een dag later liet ik de foto maken en ik kon na 2 werkdagen bellen voor de uitslag. Ik belde naar de praktijk en kreeg de assistent aan de lijn en vroeg naar de uitslag...een momentje geduld. Ze zei dat de huisarts die de foto had aangevraagd de volgende dag present zou zijn en mij zou bellen over de uitslag. Die woensdagmorgen lag ik nog in bed toen de telefoon ging, de huisarts belde; er was een afwijking zichtbaar op de foto, maar hij moest nog overleggen met de longarts. Of ik om 10.45 uur nog even langs wilde komen, dan kon hij ook gelijk mijn longen even luisteren. Dat deed ik en opnieuw kreeg ik een prednisonkuur en een amoxiciline kuur mee, met een verwijzing naar de longarts, ik zou binnen een week worden opgeroepen.