10- Kostbare tijd

Het is vandaag 8 november en in mijn whats app berichten komen steeds frequenter vragen over hoe het met me gaat. Tijd voor een update, tijd voor een nieuwe blog. De tijd vliegt voorbij, voordat ik het door heb is er al weer een week voorbij. Ik ben zoekende naar een nieuwe structuur in mijn leven. Eerder werkte ik  vier dagen in de week en op de vrije woensdagen paste ik op mijn kleinkinderen, de ene week op de twee van de jongste dochter en de andere week waren ze er gezellig alle vier. En de weekenden waren vooral bedoeld om leuke dingen te doen, klussen op te pakken of om samen met Dolf eens te winkelen. Sinds jaren heb ik al iemand die wekelijks de schoonmaak doet en die is er gelukkig nog steeds. Maar nu werk ik niet meer, de aanvraag voor de vervroegde IVA loopt nog steeds. Ze hebben achterstand bij het UWV, er is een tekort aan verzekeringsartsen. Wanneer ik begin december nog niets heb gehoord, hebben we een afspraak dat ik opnieuw contact zoek. Werken zit er écht niet meer in, zo voel ik het ondertussen. De eerst drie maanden van mijn ziek zijn, dacht ik iedere dag aan mijn werk, maar ik kan het steeds beter loslaten. Fysiek ben ik nog steeds behoorlijk beperkt en ook mentaal trek ik dat niet. Mijn eigen ziek zijn en de behandelingen staan centraal en dat houd me dagelijks bezig.  

De meeste vragen die binnen komen via Whats app liggen in de trend van "Hoi Anja, hoe gaat het?" en dan antwoord ik meestal dat het naar omstandigheden goed gaat en zo is het ook. Toch ben ik behoorlijk beperkt in mijn doen en laten. Iemand maakte vorige week een opmerking over het kunnen schakelen. En in mijn beleving heb ik vooral moeten terug schakelen. Ik ben van mening dat ik dat best kan, maar het is af en toe best confronterend. Ik doe mijn best op de sportschool en train twee keer per week een uur. Fietsen op mijn E-bike gaat goed, maar de gewone normale dingen kunnen voor mij soms slopend zijn. Ik moet mij beperken tot een uurtje........en als ik daarover heen ga krijg ik de rekening achteraf. Een paar weken terug heb ik mijn (vroegere)vaste rondje van 5 km gelopen met kruk. (dat was het advies van de fysiotherapeut). Het was prachtig weer en zeker de eerste 2 km liep ik denk ik toch wel mijn aloude tempo en ergens op de helft staat een bankje waarop ik een korte pauze heb gehad. Daarna even weer op gang komen en conditioneel ging het super, in mijn hoofd had ik zo 10 km kunnen lopen. Ik heb heus wel gevoeld dat de laatste km lastiger was dan de eerste, maar ik heb het met succes afgerond. Maar s avonds na het eten en een tijdje rust kwam het ongemak, ik kon niet eens meer lopen zonder kruk en de dag erna ook niet. Ik heb een hele week last gehad van deze actie!  

In dezelfde week heb ik mijn derde coronavaccinatie gehad en ik heb geen idee of het ermee had te maken, maar ik kreeg een kuchje. Het kuchje veranderde in een irritante kriebelhoest en nog een week later hoestte ik weer productief. Positief als ik ben denk je eerst aan een verkoudheid (van die vier kleinkinderen heeft er altijd wel eentje een hoestje of een snottebel), maar ik kan ook goed relativeren; ik heb longkanker. Dus toch maar contact gezocht met de medische oncologie en mijn zorgen voorgelegd. Maar gelukkig dachten ook zij aan een virusje. De dag erna heb ik me alsnog laten testen op Corona, maar dat was gelukkig ook negatief. En in de week van de 6e dosering (29 oktober) knapte ik weer op, de energie kwam weer terug en ik voelde me weer veel beter. En nu ben ik weer 1,5 week verder en ik voel me goed. Ik heb het idee dat ik weer een beetje vooruit schakel; vandaag een uur gesport en bijna 6000 stappen op de teller! En toch kan ik niet onbezorgd zijn, de CT scan die weer ingepland wordt voelt spannend, het is een controle van een behandeling waar ik totaal geen invloed op heb. Ik heb geen controle en ook geen vertrouwen. Uiteraard denk ik daar niet de hele dag aan, maar het zijn spoken in mijn hoofd.      Afleiding biedt uitkomst, leuke dingen doen!  Uit eten, op bezoek gaan, bezoek ontvangen, terrasje pakken, sauna (favoriet), maar ook het oppassen op de kleinkinderen is heerlijk om te doen. De kleinkinderen zijn op dit moment 2,3,4 en 5 en hebben geen idee wat er speelt. Zo heerlijk onbevangen. "Wat heeft oma veel kaartjes aan de muur hangen...." Ik zeg dat komt omdat oma geopereerd is aan haar heup.  " maar oma is nu toch weer beter? " tja en wat zeg je dan??

Ik ben bezig om al die kaarten te beantwoorden met een persoonlijke noot, ook dat geeft afleiding. En de kaarten die ik dan beantwoord heb haal ik dan weg en doe ik in een doos. Kaarten krijgen blijft waardevol, het steunt me. Het is fijn om te weten dat er aan me gedacht wordt, maar ik bewaar ze voortaan in een doos.

Daarnaast ben ik bezig met een hele andere klus. Hoe raar het ook klinkt, maar er zijn een aantal zaken die geregeld moeten worden voordat ik dood ga. Dolf en ik hebben tijdens onze vakantie een lijstje gemaakt met zaken die nog geregeld moeten worden. Hoe zit het met de financiën? Erfrechtbelasting? de uitvaart.........hoe dan ook, ik wil het goed regelen en goed achterlaten. Op de één of andere manier geeft het rust als je het klaar hebt. Voor alle trouwe volgers een tip; vraag je zelf eens af hoe je het hebt geregeld?? Bij toeval kwam ik een oud collega tegen, haar man is door een noodlottig ongeval overleden.  Ze is een middag op bezoek geweest en heeft haar verhaal met mij willen delen. Het zijn kleine dingen, maar voor mij heel waardevol. Langzaam maar zeker kan ik alles uit werken naar tastbare documenten die ik bewaar in een ringband. Voor Dolf is het helder hoe het financieel gaat uitpakken en hij gaat zodra hij 62 jaar wordt een dag minder werken. Zo blijft er meer tijd over voor leuke dingen! 

Want die blijf ik ook plannen!  Volgend jaar willen we heel graag nog een keer naar Italië, naar het Gardameer. Daar waar we jaren op vakantie gingen. Heerlijk drie weken met de caravan relaxen en genieten. En dan in het najaar nog een week met de kinderen en kleinkinderen naar Portugal. Met het maken van deze plannen verdwijnen alle spoken uit mijn hoofd. Ik kan uren op het internet zoeken naar de juiste locaties, heerlijk. Een jaar vooruit kijken dat durf ik wel, ik blijf positief, maar weet ook dat het eerste half jaar er al weer op zit. Tijd werd vroeger in mijn werk vaak omgezet in geld hoewel ik dat goed kan loslaten weet ik wel dat de komende tijd voor mij de meest kostbare zullen zijn! Ik heb nog zoveel te doen........