Bijna.... (10e blog)

Ik wil niet slapen, al is het bijna 2 uur.

Ook al ben ik de hele dag al moe van alles wat door mijn hoofd gaat en van wat ik nog "moet" regelen voordat het grote "niet veel mogen" weer begint. Ik wil niet naar bed.

Want als ik ga slapen is het alweer snel morgen. En morgen is de laatste dag dat ik allebei mijn borsten nog heb....

Ik heb mijn borsten nooit leuk of mooi gevonden. Als twaalfjarige vond ik het vreselijk dat ze begonnen te groeien. En als puber kreeg ik altijd van die stomme seksistische opmerkingen naar mijn hoofd of soms waren er zelfs handtastelijkheden. Want ze groeiden door tot een D-E cup, en blijkbaar is dat voor sommigen een reden om je niet te gedragen.

Toen ik mijn oudste kreeg en een poging tot borstvoeding deed, bleken ze niet veel melk te produceren voor mijn kleintje en moest ik over op flessenvoeding. Totaal nutteloos dus ook nog eens.

En begin augustus kreeg ik te horen de diagnose DCIS te horen.

Dus die "rot tieten" waren alleen maar lastige en vervelende aanhangsels.

Maar ze zouden doordat de tumor weggehaald moest worden mooi kleiner en steviger worden. Dus al met al was die DCIS zo'n ramp niet. Toch?

Natuurlijk stond ik huilend voor de spiegel na de operatie want het zag er wel heel gek uit vond ik en het was ook niet uit vrije keus dat ze nu zo waren maar door een noodzakelijk kwaad.

Maar na een klein poosje begonnen ze wel te wennen, die borstjes met dat bescheiden B-cupje. En ik werd er eigenlijk ook wel een beetje blij van. Ok, een gekke tepel op links maar ach, als dat het ergste was.

Het was niet het ergste. Er bleek al een ander soort kanker in mijn borst verstopt te zitten en niet zo'n beetje ook. Dus hup, die moet er af.

Ik heb zo ongeveer een maand borsten gehad waar ik qua uiterlijk tevreden mee was.

Een maand op de 44 jaar dat ik die krengen heb meegezeuld. Eén luizige maand! En nu moet ik er alweer een borst inleveren. Ik ben dus hartstikke boos! Vanaf het begin af aan mocht ik die stomme hanghammen al niet. En terecht!

Laat je niet voor de gek houden hoor. Boos zijn is makkelijker dan bang zijn. Maar eigenlijk ben ik het gewoon allebei.

Aan de andere kant moet ik maar bedenken dat zolang ik bang ben voor de nieuwe dag, dat betekent het ook dat ik er vertrouwen in heb dat die dag komt. Dat is dan wel weer mooi.

Nou hup, naar bed ouwe filosoof. Slapen!