Gekkigheid (blog 19 alweer)

"Gaat u maar op uw buik liggen".
De verpleegkundige heeft eerder al een infuus in mijn arm gezet en ik nadat ik een elegant haarnetje op heb gekregen, sta ik braaf te wachten tot alles spik en span is schoon gemaakt na mijn voorganger. Altijd prettig.

Ik ga liggen en moet nog een beetje omlaag, een beetje naar links. De ene arm helemaal strekken, de ander mag losjes omhoog. Terwijl ze om mij heen lopen te drentelen, probeer ik stiekempjes mijn onderbroek een beetje goed te doen. Die is natuurlijk weer tussen mijn bevallige derriere gekropen. Ondertussen spuit de verpleegkundige contrastvloeistof in het infuus.

De radiologe staat links van mij en wil mijn borst goed in de voorgevormde bak leggen. 
Ik schiet in de lach en zegt dat ze daar wel kan kijken maar er zit niets.
Opgelucht dat ik moet lachen loopt ze snel naar mijn rechterkant. "Oh gelukkig, hier zit er wel eentje".
Ze schrikt een beetje van haar grapje maar ik kan hem hebben. Ik mag ze zelf ook graag maken.

Ze legt mijn borst goed, vraagt of ik goed lig en zet een koptelefoon, met de muziek aan, op mijn oren. Het feest kan beginnen!

"5 liedjes", denk ik iedere keer. "Mijn MRI duurt ongeveer 5 liedjes"
Niet dat ik alle liedjes helemaal kan horen hoor want die MRI maakt een vreselijke kolere herrie. Vandaar ook de koptelefoon.
Ik lig gelukkig beter dan de voorgaande keren, al prikt de infuus naald ineens gemeen in mijn arm. Heel voorzichtig een beetje kantelen dan maar want echt bewegen mag niet. Gelukkig, dat helpt.

Zoals ik al zei, ik lig beter dan de voorgaande keren. De eerste keer zat het kapje om het kussen waar mijn gezicht in ligt veel te los en had ik ongeveer een millimeter of 3 om tussendoor te ademen, en ik durfde natuurlijk niet al te diep te ademen want misschien zou ik dan wel teveel bewegen! Dus lag ik 20 minuten benauwd, en in de stress of het wel goed ging, te wachten tot het klaar zou zijn.
Ter geruststelling mocht je ook nog eens een MRI krijgen,... je mag ademen. Ook diep. Door blijven ademen is sowieso iets wat ze wel aanbevelen 😁.

De tweede keer had ik een loopneus die vrolijk begon te druppelen en deed mijn linkerarm na de okselkliertoilet verrekte veel pijn met omhoog leggen.
Maar ik durfde in ieder geval wel te ademen en had er ook meer ruimte voor, want daar lette ik deze keer wel op.
En ik had wat te doen ondertussen. Ik kon mooi de druppels die uit mijn neus het bakje in drupte tellen.

Nu had ik gelukkig geen druppels, geen pijn in mijn arm en genoeg ruimte om te ademen. Iets wat ik deze keer ook echt durfde. En ik had de ervaring dat dit ongeveer 5 liedjes zou duren, dus dat was een mooie indicatie.
Alleen werd ik niet gered na 5 nummers! 
Er waren er eerst 6 en toen kwam zelfs nog reclame tussendoor en toen ook nog liedje 7!

En dan lig je daar op je buik terwijl je niet mag bewegen en dus ook niet kan kijken of er nog wel iemand is. Want ik lig ineens langer dan anders en dat trekt mijn autistische brein niet!

Zijn ze mij vergeten en koffie gaan drinken? Ontvoerd door Aliëns? Spontane staking van het ziekenhuispersoneel? Hebben ze ruzie gekregen en heeft de een de ander aangevallen en gaat ze zich straks ook van mij ontdoen omdat ze geen getuigen wil?
Maar ik ben geen getuige! Ik hoor en zie niks!
Waarom lig ik hier al 7 liedjes en een reclameblok???????!!!!???

En dan ineens is het stil. Muziek stopt, MRI blijft alleen nog dat pompende geluid geven en ik hoor niks. Heel lang hoor ik niks.

Nou ja, ok, het zullen misschien 10 seconden zijn geweest maar als je bang bent dat je ineens door ET uit je MRI gehesen wordt, of aangevallen door een moordlustige verpleegkundige met een dodelijke spuit, dan zijn 10 seconden heel, heel lang hoor!

Gelukkig heb ik gewoon weer een te grote fantasie en krijg ik een vriendelijke stem te horen die zegt dat het klaar is en ik overeind mag komen.
Nadat het infuus is verwijderd en ik een pleister heb gekregen, mag ik mij aankleden en vertelt ze mij dat ik de uitslag van mijn arts krijg.

Ik knik, ik weet het, want die afspraak stond al.
Een paar dagen later mocht ik mij melden bij de arts, en die viel meteen met de deur in huis.

"De scan ziet er perfect uit!"

Mooi, goed nieuws!! Daar gaan we voor.

Het plekje in mijn borst, de reden waarom er extra gecontroleerd wordt, zit er nog wel maar is niet gegroeid of veranderd, en nu er geen verandering is na een half jaar, is het hoogstwaarschijnlijk iets goedaardigs.

Over weer een half jaar mag ik weer de MRI-scan in ter controle.
Ik heb me voorgenomen dat ik dan een langere tijd van 8 nummers en een reclameblok aanhoud. 
Da's veel beter voor mijn overspannen fantasie!