Hé, waar zit je? (7e blog)

Na jullie dagen achter elkaar overspoeld te hebben met blogs, was het ineens stil.

Geen zorgen hoor, alles is ok. Mijn lief en ik zijn een klein weekje wezen fietsen en dat was wel fijn. Als je heel de dag bezig bent om niet te verdwalen, is er weinig ruimte om te tobben.

Op de laatste dag kreeg ik op een fietspad in de Flevopolder te horen dat ik 18 oktober geopereerd word. Dan gaat de borst eraf. Vanaf dat moment werd het wel heel reëel en kwamen er vaker momenten van boosheid en verdriet.

De vervelendste "outburst" was toen we net aankwamen op ons volgende vakantie adres. We hadden al 2 weken Kos geboekt voor de diagnose en in overleg met de arts besloten dat we dit ook gewoon door konden laten gaan. We hadden deze keer gekozen voor iets kleinschaligs, wat gedateerd maar schoon en prima bedden.

Maar ja, ik moet sowieso altijd even acclimatiseren, wat ik meestal ook rustig over mij heen laat komen maar wanneer je zelfbeheersing flinterdun in, en je daarbovenop ook nog moe en geprikkeld bent, tsja...

We kregen een klein en donker appartementje, met een terrasje direct daar waar de fietsen staan, het zwembad, de bar en het terras is. Nul privacy, en dat terwijl ik na mijn eerdere borstoperatie begin september het liefst zoveel mogelijk zonder iets aan mijn borsten rondloop. 

Huilen, schelden en mopperen. "Heel de vakantie is verziekt! En deze is juist bedoeld om energie op te doen! En nu zitten we in een klotehokje te kijken voor iedereen!!!" En dan begon ik weer te huilen. Mijn lief probeerde het met een grapje op te lossen en kreeg de wind van voren van mij.

Arme lief, voor haar is het ook niet makkelijk. Maar misschien was het voor haar nu wel fijn dat zij iets concreet kon proberen op te lossen. Iets minder fijn voor de hostess die op haar beurt weer de wind van voren kreeg omdat mijn lief ondertussen ook heel hoog in haar emotie zat.

Maar na haar gal gespuugd te hebben heeft ze haar excuus aangeboden en uitgelegd waar de boze woorden vandaan kwamen en waarom we heel graag een ander appartement wilden. En toen er de volgende dag eentje vrij kwam met alle privacy die we wensten, mochten we verhuizen.

Mijn emoties waren inmiddels ook gedaald en ik wil echt genieten van deze vakantie. Ik heb geen idee wat er op mijn pad gaat komen en een zonnetje, lekker eten, en fijn gezelschap kan mij in ieder geval even een positieve boost geven.

Lukt het mij om alles helemaal los te laten? Nee, dat niet maar dan moet ik wel weer een beetje lachen om de woorden van mijn arts:

"Als je dan toch gaat tobben, kun je dat dan maar beter doen aan de rand van het zwembad met een cocktail in je hand."