Hoe het begon

Als ik het nummer van de huisarts die woensdagmiddag op het scherm van mijn mobiel zie staan, dan weet ik meteen waarom ik gebeld word. 

Een week eerder heb ik het bevolkingsonderzoek voor borstkanker gehad en het kan niet anders dan dat het daar iets mee te maken heeft.

De doktersassistente verteld mij inderdaad dat ze belt ivm het bevolkingsonderzoek.

De kwaliteit van de foto is goed maar ze hebben in mijn linkerborst iets gezien wat ze niet helemaal kunnen duiden en ze adviseren extra onderzoek. Ze legt mij uit dat dit wordt gekwalificeerd als een BI-RADS 0.

Ik krijg te horen dat mijn verwijzing nu naar mijn email wordt gestuurd en dat ik een afspraak kan maken bij het ziekenhuis voor een extra mammografie en een echo. De assistente benoemt nogmaals dat ze niet iets concreets hebben gezien. Alleen iets wat onduidelijk is. Ze wenst me sterkte.

Ik maak mij geen zorgen. Ik ben natuurlijk eind mei gevallen en heb toen de linkerkant van mijn ribbenkast flink gekneusd. Daar zal nog wel wat van te zien zijn.

Ik bel meteen voor een afspraak en kan de volgende ochtend al om 08:30 terecht. De verpleegkundige geeft aan dat ze blij is dat het zo snel kan, want dat hebben ze toch altijd veel liever. Ze wenst me ook sterkte.

Op dat moment vindt ik het toch ineens even spannend worden. Dat sterkte wensen van de dames, overigens heel lief, doet mij wel realiseren dat het nogal een boodschap is. Dat je misschien risico loopt op borstkanker.

Het wordt me even teveel. Ik ben al moe omdat ik die ochtend een paar reïntegratie uurtjes heb gewerkt met een start om 7 uur. En dat terwijl ik zo slecht in slaap val. Het lukt me niet goed om te relativeren en ik schiet in de stress.Dus bel ik mijn zus. Even iemand die mij tot rust kan brengen. Huilend stort ik mijn hart uit en als goede "grote" zus luistert ze en laat ze mij vooral even door ratelen, om me dan wat te kalmeren. Het gesprek helpt en ik kan het weer terugbrengen naar de kneuzing na de val. Dat zal het vast wel zijn.

De volgende ochtend moet ik eerst mijn patiëntenkaart updaten. De lieve dame achter de balie ziet waar ik voor kom en wenst mij ook al sterkte.

"Ja dank u wel hoor". Ik adem even bewust heel goed in en uit. Niet weer in de paniek schieten. Die dames begrijpen allemaal dat het spannend is, en daar wensen ze je sterkte mee. Niet omdat zij al iets weten wat jij niet weet.

Ik hoef amper te wachten en sta al snel bij het röntgenapparaat. Alweer een lieve verpleegkundige legt mij uit waarom ik er ben, en dat ze betere röntgenfoto's kunnen maken dan bij het bevolkingsonderzoek. Ze vertelt nog meer. Iets over van de foto's in schijfjes kunnen bekijken o.i.d. en ik knik. 'Mooi', denk ik. 'Dan kunnen ze goed zien dat het door die val komt' . En ik benoem het ook naar de verpleegkundige.

Na de foto's mag ik naar de ruimte ernaast voor de echo. Daar zal de radiologe voor komen nadat ze mijn foto's heeft bekeken. En met behulp van de echo besluit ze dan of er verdere stappen ondernomen moeten worden.

Ik moet even wachten op de radiologe en langzaam maar zeker ga ik mij toch wat ongeruster voelen. "Wat als?" Maar ik probeer dat weer van mij af te schudden. 'Het is gewoon nog letsel van die val natuurlijk'. Het lukt maar een klein beetje.

Maar als de radiologe er is, merk ik dat ze helemaal niet zo lang met die zijkant bezig is. Ze concentreert zich vooral op de voorkant en daar kan geen letsel zitten.

Het is ook geen letsel van de val. Het is wat anders waar zij ook niet zo goed weet wat ze ervan moet denken. Wat ze wel denkt, is dat het waarschijnlijk niets zorgwekkends is maar dat ze het wel verder onderzocht wil hebben want helemaal uitsluiten kan ze het ook niet.

Ze gaat dus een biopt nemen om op kweek te zetten. 

Ik hoor haar zeggen tegen de verpleegkundige dat de kwalificatie voor deze uitslag nu valt onder BI-RADS 4. Ze twijfelt even of ze voor B of A moet kiezen maar besluit dan toch dat het A moet zijn. Aan mij vertelt ze nogmaals niet te denken dat het ernstig is maar geen risico te willen nemen.

Na het nemen van het biopt mag ik mij melden voor een gesprekje en een afspraak bij de mammapoli. En terwijl ik daar zit te wachten, krijg ik het toch wel even te kwaad. Ok, een kleine kans. Maar een kans is toch nog altijd een kans toch?

En wat zei ze nou eigenlijk dat ze dacht dat het zou kunnen zijn? Een melkklier waar wat "rommel" in zat? Ik weet het niet meer zo goed. Of heeft ze het ook niet echt benoemd? Door de spanning ben ik het al weer kwijt.

Het gesprek met de verpleegkundige van de poli pak ik ook niet helemaal meer op. Het geeft ook niet. Ze vraagt meer naar informatie dan dat ik die krijg en haar vragen beantwoorden lukt iets beter dan in mij opnemen wat ze zegt.

We spreken af dat ik de woensdag daarop langs zal komen voor de uitslag. Bijna een week later.

Thuis heb ik het er met mijn lief over en ze begrijpt dat het spannend is maar benoemt ook dat als het iets is, dat ze er dan wel heel snel bij zijn. En dat is gunstig. Haar nuchtere houding helpt me het een beetje in perspectief te blijven zien.

Toch ben ik ook flink aan het "onderzoeken" want van al dat gebrek aan duidelijke info wordt ik onzeker.

Zo weet ik nu dat een BI-RADS 4 staat voor een verdenking van een kwaadaardig gezwel maar de A erachter geeft aan dat dit een kans van 2 tot 10%. Dat is inderdaad een heel kleine kans.

Maar toch...

Het blijft mij bezig houden. Logisch natuurlijk ook. Het is wel iets wat in mijn lichaam zit en het is iets wat er niet hoort.

Mijn onderbuikgevoel zegt me dat het niet helemaal ok is, dat het dan ook mag zijn wat zich daar binnen heeft genesteld. Inmiddels is de plek gemarkeerd door een lelijke blauwe plek , die zich daar na het afnemen van de biopten heeft gevormd.

Mijn onderbuikgevoel zegt ook dat, al mag het allemaal best stressvol zijn nu, het ook uiteindelijk echt wel goed komt. Geen levensbedreigende dingen. Alleen vervelend.

Misschien klinkt het gek maar ik vertrouw er echt op, en het scheelt echt wel een beetje qua stress.

Als ik een van mijn beste vriendinnen 2 dagen voor de afspraak spreek, vraagt ze wie er met me meegaat naar het gesprek waar de uitslag besproken zal worden.

Nou, ik heb eigenlijk niemand gevraagd om mee te gaan.

"Maar Siets, dit zijn geen gesprekken die je in je eentje moet voeren! Ik ben toch vrij, ik ga wel mee als je dat wil".

En dan komen de tranen... Opgelucht en dankbaar dat ik daar niet alleen hoef te zitten.

2 horen sowieso meer dan 1. En wat als het toch harder binnenkomt als dat ik nu verwacht?

Wanneer we tegenover de arts zitten vertelt hij dat de biopten uitwijzen dat het weefsel wat ze onderzocht hebben op dit moment nog geen schade zal brengen maar dat het met een jaar of 4 a 5 zal uitgroeien tot borstkanker.

Niet misschien. Niet kans op. Maar zál.

Ik moet even slikken. De arts verteld verder dat daarom het weefsel weggehaald zal moeten worden middels een operatie. 

Na de operatie zal het behandeld worden als een borstkanker en zal de borst bestraald moeten worden.....

Ik probeer het wat op mij in te laten werken.Vreselijk balen dat het echt iets naars blijkt te zijn. Enorm fijn dat het zo vroeg ontdekt is en het verholpen kan worden.

Al zie ik er heel erg tegenop, zowel mentaal als lichamelijk, de wetenschap dat het op dit moment niet iets levensbedreigends is, maakt het vooruitzicht van een operatie en de bestralingen wat minder heftig. 

Als ik naar huis rij denk ik "Ik heb heel, heel veel geluk".

Wist ik toen veel....