I did it my way (blog 17)

We zijn de rommel aan het opruimen van de kerst. Stoelen en 2 tafels moeten weer naar boven. Gisteren heb ik het gourmetstel afgesopt en de kleine dingen opgeruimd, en vandaag dan het grote spul.

Alles gaat in delen nu want ik ben nog snel moe. Al merk ik wel dat ik iets meer kan en ook dat ik sneller weer verder kan als ik even uitrust. Fijn!

Ik heb een kerstmuts opgezet die nog verdwaald op een stoel lag en samen met mijn lief zing ik mee met de Top 2000 die op achtergrond op de tv aanstaat.

En dan zie ik haar. Een vrouw van mijn leeftijd, misschien iets jonger. Zij heeft ook een muts op maar geen kerstmuts. Het is overduidelijk dat zij een muts draagt omdat ze chemotherapie krijgt.

Al geloof ik graag dat het wat haar betreft ook een kerstmuts kon zijn, want ze lacht en zingt mee met de muziek en geniet.

Ik stop juist even met zingen, ga zitten en haal de muts van mijn hoofd. Mijn hoofd die niet aangetast zal worden door de chemo. Omdat ik die niet nodig heb. Een pilletje per dag moet genoeg zijn.

Ik voel mij eventjes schuldig. Terwijl daar geen enkele reden voor is want ik ben niet degene die heeft verzonnen dat zij zieker moet zijn dan ik. Niemand heeft dat verzonnen. Het is gewoon dikke vette pech.

Ik zie haar en haar man met tranen op hun wangen samen dansen op Herman Brood met "My way". Even een intiem moment in de drukte.

Ik ken haar niet maar ik zou haar zo van harte weer een feestje gunnen in het Top 2000 cafe in 2024. Met een bos krullen en een nog groter genieten omdat de kanker uit haar lijf is verdwenen. 

Eigenlijk gun ik iedereen hier heel veel gezondheid en het grote genieten in 2024.

Bij deze.