Moe van het moe zijn (18e blog)
Moe, moe, moe.
Ik heb geen chemotherapie, geen bestralingen, de kanker is voor zover we weten weg maar toch ben ik hele dagen moe.
En ik weet dat ik een van de lucky ones ben hoor, met alleen mijn Tamofixen maar zo voelt het nu even niet.
Vandaag bijvoorbeeld heel rustig mijn dag begonnen. Ik hoefde helemaal niks van mijzelf.
Lekker uitgeslapen. Twee afleveringen van een opgenomen serie gekeken. Bakkie koffie erbij, beschuitje met kaas.
Maar dan vind ik dat ik toch even iets moet doen. Ik voel me niet prettig bij alleen bankhangen en ik heb het idee dat ik vandaag wat meer energie heb. Dus een klein klusje kan heus wel.
En zo snij ik alvast de champignons en de kip voor het avondeten.
We zijn met zijn tweetjes, dus ik heb het hier niet over grote hoeveelheden en met 10 minuutjes ben ik klaar.
Maar dan kan ik daarna niet anders dan weer op de bank in elkaar "storten".
Mijn hoofd bonkt, ik voel me draaierig en gewoon ontzettend moe.
Ja, het hoort erbij. Ja, het kost tijd. Maar ik zat tijdens mijn diagnose borstkanker ook al een half jaar thuis met een burn-out en ik ben er zo klaar mee.
Ik ben moe van het moe zijn en voel me even heel zielig.
Bah.
(Eigenlijk vrijwel meteen nadat ik dit geplaatst had wilde ik het weer verwijderen. "Wat zit je nou zielig te doen terwijl er hier mensen meelezen die geen zicht hebben op herstel?" Maar ik besloot dit toch te laten staan want ik denk dat ik niet de enige ben die zich, ondanks een goede prognose, toch soms even heel zielig voelt. 🤗)
3 reacties
Fijn dat je hebt laten staan, want moe zijn bij kanker is onafhankelijk van hoe ver je in de behandelingen staat. Ik heb geen chemo gehad, twee jaar geleden bestraald en driekwart jaar geleden gestopt met de hormoonbehandeling. Maar mijn hormoonhuishouding lijkt nog steeds om zeep, dus die energieke Zweef is ook nog in geen velden of wegen te vinden.
Doe vooral waar je je goed bij voelt en vraag en accepteer hulp.
Goed dat je het hebt laten staan want dat moe zijn is gewoon heel erg naar, hoe het traject dan ook verloopt. Zoals je al zegt er is ook nog heel veel aan dit traject vooraf gegaan. Dus jouw moeheid mag er ook gewoon zijn. Hoop dat je beetje bij beetje je energie terug mag komen voelen❤️
Het is niet zozeer zielig, maar je eigen verdriet, over wat je overkomen is
Ik ben nabestaande, en het gaat goed, en dan ineens raakt iets me, en denk, ik, waarom heeft het zo gemoeten, en dan komen de tranen.
Ik accepteer dat ik me af en toe rot voel, en dat het eruit moet.
Soms val je, en hier zijn er mensen die net als jouw lief, om je geven, en je even overeind helpen.
Je lijkt me een lieve vrouw
Liefs Peter