Ik wil naar huis! (9e blog)

Ik wil naar huis.

Morgen om 08:00 uur worden we opgehaald om naar de luchthaven te gaan, en dan is onze vakantie ook echt voorbij maar ik ben er eigenlijk al dagen klaar mee.

Ik ben klaar met de zon. Klaar met de vrolijke mensen. Klaar met "even een foto maken!" Klaar met het Griekse eten. Klaar met de drankjes. Klaar met iedere keer insmeren. Klaar met alleen tot aan mijn middel het water in mogen. Klaar met iedere keer de berg afsjezen op mijn gehuurde fiets om ergens te gaan eten. Klaar mee om die berg weer te op te fietsen in zijn eerste versnelling als we naar ons appartement terug willen. Klaar om elke avond weer te verzinnen wat ik aan moet trekken en klaar mee dat wat ik aan wil natuurlijk nog thuis in de kast ligt. Klaar met die herrieschoppende krekels, die me 's nachts wakker houden. 

Maar natuurlijk ligt het niet aan de krekels dat ik niet slaap. En de rest is ook zo erg niet.

Ik ben gewoon heel erg gespannen.

Want eenmaal thuis mag ik mij woensdag melden voor het weghalen van mijn borst en het okselkliertoilet.

Niet zo gek dat ik niet zo lekker in mijn velletje zit.

Afgelopen woensdagmiddag grapte ik nog tegen mijn borst dat "ze" nog maar even van haar laatste weekje moest genieten maar de grapjes gaan me steeds slechter af en de tranen zitten hoger dan ooit. Maar omdat ik nou eenmaal samen met mijn lief in een piepklein appartementje zit met open deuren en dunne muren, plus dat ik mij heel vast heb voorgenomen zoveel mogelijk van deze vakantie te genieten, vind ik het heel lastig om aan die tranen toe te geven. 

Het liefst wil ik gewoon mijn eigen bank, mijn eigen bed, mijn eigen ruimte.

Dus ja, ik wil gewoon naar huis. 

Nog 1 nachtje slapen, zou ik tegen kleine kinderen zeggen.

Dan mag je naar huis...