Kleine stapjes (16e blog)
Ik heb net de bedrijfsarts gesproken. Wat een fijne arts is zij. Ze begeleidt ook mensen met diverse vormen van kanker en dat is te merken in onze gesprekken. Ze begrijpt veel. Mijn vermoeidheid, mijn emoties.
Ze begrijpt ook dat ik nu het liefst in mijn coconnetje zou blijven zitten maar we moeten ergens een start gaan maken om weer terug te keren naar mijn werkende leven.
En nog niet meteen maar wel met een paar weken. Eigenlijk voelt dat voor mij best wel als "meteen". Ze merkte dat ik een beetje in paniek raakte en deed haar best om mij gerust te stellen.
"Rustig aan, kleine stapjes".
Omdat ik verder van huis werk, is het beter om te starten op een plek dichterbij daar waar ik woon. Dit i.v.m. reizen wat nog erg vermoeiend is.
Plus dat ik het gewoon ook nog heel lastig vind om "mijn" cliënten te zien en te spreken. Ik werk met jonge mensen met een licht verstandelijke beperking en aangezien ik ontzettend emotioneel ben, lijkt me dat niet handig.
Dus dan gewoon een aantal keer langs op de "koffie" op een andere locatie.
En als dat goed gaat, dan mag ik starten met een uurtje administratieve werkzaamheden. Maar eerst moet die plek er zijn.
Ik ben begin 2023 thuis komen te zitten met een burn-out en dacht in juni dat het allemaal weer perfect ging. Ik vroeg veel te veel van mijzelf en binnen een maand zakte de boel weer net zo fijn in elkaar.
En toen was ik alleen nog maar een paar uurtjes aan het reïntegreren.....
Toen begin augustus de diagnose borstkanker kwam, stopte de reïntegratie weer. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd.
Maar nu zal ik dan toch met een paar weken die eerste kleine stap moeten gaan nemen.
Voor mij voelt het als een eerste grote stap. En op een slap koord. Behoud ik mijn evenwicht? Of ga ik vallen? Is er een net?
Ik moet mijn hoofd echt nog even naar de gedachte resetten dat het best spannend is maar dat mijn koord uiteindelijk een bankje in de gymzaal zal blijken te zijn waar ik op mag balanceren. Niet zo spannend als koorddansen en je valt niet zo ver naar beneden
Maar voor nu is dat nog even lastig. Te eng.
Het mooiste zou zijn als ik een paar miljoen win in de Postcodeloterij. Hoef ik niet meer te werken en blijf ik lekker in mijn coconnetje. ;)
Maar zo werkt het helaas niet, dus, "Rustig aan, kleine stapjes".
3 reacties
Fijn dat je een begripvolle bedrijfsarts hebt. Ik snap de angst om weer te starten met werken, maar het zal wellicht ook weer wat afleiding geven al zal je in het begin wel doodmoe zijn van alleen koffie drinken daar. Neem het maar van dag tot dag.
Sterkte en liefs, Monique
Dankjewel. 🤗
Van borstkanker heb ik geen weet, maar kanker heeft ook in mijn leven toegeslagen, alleen ben ik nu nabestaande.
Ik heb je blogs tot dit punt gelezen, en zoals altijd, zou ik graag iets willen zeggen, waar je echt iets aan hebt, maar weet de woorden niet.
Waar ik wel aan kan relateren is Burn-out, en het totale gebrek aan energie, dat ook komt, doordat ik veel in mijn hoofd bezig was, telkens weer de vraag, waarom voel ik me zo, waarom heb ik geen plezier in dingen.
De oplossing voor mij, was niet de psycholoog, maar ik ben gaan Djembé trommelen, en dat gaf me zoveel energie, dat ik, me er letterlijk uit getrommeld heb.
Omdat ik merkte dat veel mensen met kanker, ook veel in hun hoofd bezig zijn, en weet hoe vermoeiend dat is, heb ik 25 mei, een workshop gegeven voor een klein groepje mensen, en ook zij kregen er energie van, en we hebben een hele leuke dag samen gehad, daarom heb ik besloten het vaker te gaan doen, mijn kleine bijdrage.
23 September om 13;30 ga ik naar Intermezzo in Zwolle, om een workshop te geven, je bent welkom.
Je kent me niet, en ik ken jou niet, maar weet dat ik trots op je ben
Liefs Peter