Rustig? (6e blog)
"Je bent er zo rustig onder!".
Mensen in mijn omgeving zeggen het iedere keer weer. Of ze zeggen dat ze er respect voor hebben hoe ik er mee om ga...
Hartstikke lief hoor maar verdient dat respect? Het is wat het is. Mijn manier van uiten en verwerken is niet slechter of beter dan die van een ander. En ben ik wel aan het verwerken? Besef ik wel echt wat er aan de hand is? Of ben ik gewoon echt zo nuchter? Geen idee.
Wanneer je de diagnose krijgt ga je je familie en vrienden inlichten. Mijn dochter van 35 is er kapot van. En ook al zeg ik keer op keer dat we geen enkel idee hebben van het beloop maar dat de meest logische uitkomst die van herstel is, het maakt niet dat zij zich beter voelt.
Logisch, ik ben haar veilige haven en er mee geconfronteerd worden met het besef dat ook ik niet onkwetsbaar ben, dat hakt er even in.
Zo ook mijn zus en vriendinnen. Verdrietig en geschrokken. Die eerste dagen was ik ook constant bezig met troosten en geruststellen. En niet omdat ik mij daar verplicht toe voelde maar ik had gewoonweg die paniek en angst niet. En anders in ieder geval niet bewust.
Mijn zoon van 31 en kleinzoon van 12 lieten zich wel leiden door mijn rustige uitleg en daar ben ik blij om. We weten tenslotte echt nog niets over het verloop en het heeft ook nog geen enkele zin om je daar druk om te maken. Is dat tegen die tijd anders, dan zal ik daar, ook tegenover mijn kleinzoon, echt weer eerlijk in zijn.
Ik vond dat trouwens wel het allermoeilijkst, het aan mijn kinderen en kleinzoon vertellen. Maar dat ik dit moest delen, daar twijfelde ik niet aan.
En natuurlijk ben ik ook boos en verdrietig. Mijn arme bank heeft echt wel een paar trappen gekregen en met mijn theedoek heb ik mijn aanrecht afgeranseld, terwijl ik ondertussen heel hard schreeuwde "kutkanker!!!!"
En gehuild heb ik ook. Op de bank, in mijn bed, onder de douche, in de armen van mijn lief.
Maar meestal ben ik rustig, al zegt mijn enorme moeie hoofd aan het einde van de dag heel wat anders.....
27 reacties
Herkenbaar (behalve het deel over kinderen). Dankjewel voor dit stukje. Hele dikke knuffel.
Ik had precies hetzelfde had me direct bij neergelegd het is wat het is.. heb heel iets anders maar klopt kinderen en kleinkinderen zijn wel moeilijkā¦
en natuurlijk partner bij hem kwam het direct binnen.. ik heb een hersentumor
ga er te nuchter mee om maar natuurlijk komt het vaak genoeg binnen en dan even los gaan met boos zijn en tranen en weer doorā¦
sterkte met allesā¦
manuela
Zo sta ik er ook in , besef ik het wel, is het wel zo ernstig, de kinderen, partner en familie troosten. Ben vrij nuchter, maar ook geschreeuwd , gehuild; waarom ik? Altijd gezond geleefd; maar heb volste vertrouwen in het medisch team en dat het goed komt.
Wel herkenbaar. Nu na longkanker ook borstkanker. Omdat we er snel bij zijn zie ik het verloop wel positief in, ik maak me vooral zorgen om de gevolgen voor mijn arm (mijn andere arm is grotendeels verlamd).
Ben er eigenlijk heel nuchter onder, behalve dat ik ervan baal wĆ©Ć©r een traject in te gaan. Mijn dochter, man en ouders gaan redelijk met mij mee.. maar mijn collegaās doen net of ik al dood ben. Een paar hebben al veel meer gehuild dan ik. En dan voel ik me nog schuldig ook dat zij zich slecht voelen!
Word dapper genoemd en inderdaad veel respect, maar ik weet niet of ik dat ben; ik voel wat ik voel?
Zo herkenbaar !!! Af en toe vraag ik mijzelf af of ik wel "normaal" ben, ik ga door met het leven, onderga en doorsta en geniet oprecht van alles wat ik fijn vond en vind met steeds meer te moeten leren loslaten. Dat is moeilijk maar het gaat steeds makkelijker, ik ben niet sterk(er), niet dapper(der) niet positiever ( ook zo n opmerking alsof dat de reden is waarom ik er nog ben) š) ik ben positief OMDAT ik er nog ben, niet boos, hoe kan ik boos zijn op mijn eigen lichaam š¤· IK ben IK, zoals ik altijd was.
Ik ben vorig jaar uit de bus gepikt, het nieuws kwam allereerst niet echt bij mij binnen, tot vlak voor de operatie, en ik dacht ook nog ,dit doen we wel even, nou dat heb ik behoorlijk verkeerd ingeschat. De borstbesparende operatie had ik wat te licht ingeschat šIk voelde allereerst erg schuldig naar de partner en de kinderen, maar ja ik kon er ook niks aan doen, het is ons overkomen zeggen we elke keer. Ik ben nu een jaar verder en gaat langzaam de goede kant weer op, eindelijk wat licht in de tunnel zeg ik dan. Maar wat jij omschrijft met veel huilen hier nauwelijks gedaan, ik geef mij daar nog geen tijd voor denk ik wel eens š
Toevallig gisteren en vanmorgen veel gehuild nadat ze gisteren mijn borst hebben verwijderd. Maar ik schreef dat ik ook huil. Niet dat ik vaak huil, want anders zouden mensen niet zeggen dat ik er zo rustig onder ben š
Overigens niks mis mee, eens lekker huilen. Het mag er allemaal zijn.
Fijn dat het de goede kant opgaat! š¤
Ik heb nog niet gehuild, hoor alles aan, onderga alles, regel veel en sta erg veel (lieve) mensen te woord. Dan krijg je Idd de reactie positief en dapper te zijn. Alsof ik de eerste ben die het zo doet. Goed te lezen dat de meesten zo reageren in het begin. Ben ik in elk geval niet abnormaal š
Mijn ouders en kinderen vertellen vond ook ik het allermoeilijkste. Zeker omdat mijn zoon op dat moment bezig was uit een diep dal te klimmen en mijn nieuws hem weer aan het wankelen bracht. Gelukkig praten we bij mij over genezen en dat ga ik doen. Voor hem.
Lastig vond ik het mijn dochter te vertellen omdat zij net een jaar geƫmigreerd is met mijn twee kleinkinderen van 4 en 2. Het knijpt mijn keel dicht dat ik ze het komende half jaar zeker niet op kan zoeken.
Maar het geeft me ook de doelstelling dit volgende zomer wel te kunnen.
succes en sterkte aan eenieder hierš
Ik herken het helemaal: andere mensen te woord staan en proberen te troosten...en dat iedereen me zo dapper en positief vindt...
Wat moet je anders? Je kan niet anders dan gewoon doorgaan, zo goed als het gaat.
Ik heb wel soms al gehuild, maar dan vooral als ik alleen ben, om anderen te sparen of het niet moeilijk te maken...maar voor wie is het uiteindelijk het moeilijkste? Toch wel voor mezelf want ik kreeg een palliatieve diagnose...
Het gaat wel beter dan de artsen voorspeld hadden...mensen rondom mij vinden het zelfs ongelooflijk dat ik sinds een 4-tal maanden weer 10u/ week werk, maar dat geeft me energie in plaats van dat het me energie kost...zolang het kan...ik zie wel op tegen de donkere maanden, zon helpt ook om positief te blijven, ik denk dat het helpt om langer te leven ook!
Dat zou mijn instelling ook zijn. Genieten wat je kan, ik heb 1 tatoeage: Carpe Diem mijn lijfspreuk. Ik wens je zoveel mogelijk moois toe!
Rustig, nuchter tja van buitenā¦maar van binnen overheerst in het begin toch een andere emotie. Mijn man vond mij na een enorme woede uitbarsting als huilende kabouter in de hoek van mijn werkkamer. Alle opgeslagen schilderdoeken aan gort en een gleuf in mijn hoofd, wat ik niet eens gevoeld heb. Voor de buitenwacht steeds de sterke vrouw en bij het vertellen steeds eerst voorzichtig ā¦.niet schrikken hoor, het komt vast goed. In het ziekenhuis zat ik bij mijn eerste consult nog niet koud op de stoel toen de mamma verpleegkundige gelijk meldde dat er een DCIS is gezien, kalkspatjes, ging ze door. Geen idee zeg ik, ānou dat is het voorstadium van borstkankerā, vervolgde zeā¦In de zelfde ademteug ging ze door met welke onderzoeken er gingen volgen. Voor ik het wist zat ik in de wachtkamer naast een mevrouw die alleen steeds maar hardop zei..Waarom heb ik kankerā¦? Waarom niet ? dacht ik stil. Ook onze dochter kon het niet bevatten. Realiseerde me na mijn amputatie pas hoe heftig dit traject/proces ook voor dochters moet zijn. Ben blij dat ik het met haar kan bespreken en dat zij voor mij het onze kleinkinderen heeft verteld.
Allemaal heel veel sterkte toegewenst!
"Waarom niet" is precies dat wat ik ook dacht.....
Ik heb geen idee hoe lang het geleden is maar ik begrijp wel dat dit heel veel met je heeft gedaan. Dikke knuffel
Diagnose feitelijk 17-7 en op 14-8 geamputeerd.. Door Bevolkingsonderzoek er uitgepikt.Door huisarts gebeld op 8-6 en pas op 14-6 onderzocht in het ziekenhuis. Daar werd pas op het laatste moment van ānee hoor toch geen kanker, niks aan de hand!ā na biopten etc. Nog naar een mri toch ineens āoh oeps, toch actief DCISā. Bij mijn snel geregelde second opinion (vertrouwen was weg) bleek er ook nog een invasief carcinoom te zitten, weliswaar klein maar als ik in mijn eerste zkh was gebleven was ie met het voorstel van de chirurg āik haal er in een kleine OK wel een bolletje uit..ā toch wel een lastig verhalen geworden, vrees ik. Borstbesparend was bij de sec. Opinion niet eens een optie. Oncologisch en esthetische niet omdat er al een kwart 50 jaar geleden was weggehaald.
Het was wel een soort van orkaan, inmiddels wel geluwd maar heb wel wat schade opgelopen. Nu vooruit kijken en onderzoeken welke reconstructies (eigennweefsel) voor mij nog haalbaar en mogelijk zijn. Voor nu staat EVE AFT op de agenda. Word vervolgdā¦
Hoi Sietsje
Zo herkenbaar dit.
Ik heb uitgezaaide eierstokkanker,en heb precies hetzelfde.
Vond het heel moeilijk om het aan de kinderen en kleinkinderen te vertellen. En goede vrienden. Iedereen moest huilen behalve ik. Heb ook het gevoel dat ik iedereen moet troosten.
Mischien moet het inderdaad nog echt binnen komen. Maar ik weet het heus wel.
Maar probeer zo positief mogelijk te zijn(eigenlijk ben ik zo gewoon)
Ik wens je heel veel sterkte met alles, liefs Ankie
Ik wens jou ook heel veel sterkte!
Dikke knuffel,
Hoi Antje,
Mag ik aan je vragen of ervoor jou een behandeling mogelijk is ? Vaak komen vrouwen met deze diagnose binnen in een vergevorderd stadium met uitzaaiingen.
Na een lange periode van vage klachten is bij mij in september 2017 eierstokkanker vastgesteld met uitzaaiingen. De uitslag kwam precies 1 dag voor mijn verjaardag. Ja je houd je groot voor je man en de kinderen, maar omdat wij kort daarvoor mijn moeder en hun oma waren verloren zat de schrik er goed in bij hun. Na een periode van twee operaties en chemokuren is het toch goed gekomen tot dat het in 2021 weer terug kwam het zat āweerā in het buikvlies. Ook deze keer kreeg ik zes chemokuren en toen ik hersteld was mocht ik beginnen met medicatie Niraparib dat zijn capsules. Ben jij hiermee bekent ?
liefs en sterkte van mij Jeanet
Hoi Jeanet
Ook bij mij heeft het een jaar geduurd voor dat de diagnose gesteld is. Ik heb inmiddels 3 chemos gehad. En word over 2 weken geopereerd interval bulking. Daarna weer 3 chemos. En dan is het afwachten. Ik wacht nu op het telefoontje van het ziekenhuis. Die med ken ik niet
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe liefs Ankie
Hoi Sietse en alle lezers . Afgelopen oktober was het 2 jaar geleden dat ik geopereerd ben. Het ging allemaal heel snel, totaal overdonderd uitgepikt met de buscontrole. Geopereerd 15 keer bestraald en daarna gestart met Tamoxifen Mijn man is al overleden aan darmkanker en mijn dochter die bij me woont heeft acute leukemie en 2 hersentumors overleefd;
Maar daarom moest ik sterk zijn van mezelf. Nu 2 jaar later ben ik vaak moe geopereerd aan staar dun futloos haar, het lijkt wel of het er nu pas uitkomt. Ik ben nu voor even gestopt met de tamoxifen, omdat ik het gevoel dat het daar van komt. Herkent iemand dit. Ik hoop voor iedereen toch weer veel gezondheid.
Wat een verdrietige situatie zo. Veel sterkte met alles!
Hoi Sietsje,
Voor mij is dit verhaal ook heel herkenbaar en probeer je zelf positief te blijven en grijp je met twee handen vast aan het behandelplan wat je krijgt voorgeschoteld. De eerste keer dat ik de dagbehandeling in liep en een half uur later lag vastgekoppeld aan het infuus en ik omhoog keek en zag allemaal zakjes bovenaan hangen. Toen dacht ik nu gaat het gebeuren, mijn haren verloor ik al na de eerste kuur maar ik maakte mij er geen zorgen over dat komt wel weer terug. Het is ook wel goed gekomen na deze periode, maar zoals de meesten lever je in aan energie en worstel je met onzekerheid zeker als je weer voor de half jaarlijkse controleās terug moet komen. Daarom is het fijn om verhalen van lotgenoten te lezen zoals dat van jou. Je kan het delen met elkaar en je weet ik ben niet alleen.
Daarom wens ik iedereen veel sterkte en liefs van mij Jeanet
Hoi Jeanet, ik denk dat je reactie voor Violet bedoeld is? Lief dat je haar een hart onder de riem wil steken š¤
Meid wat een ellende allemaal.
Heel veel sterkte toe gewenst,dikke knuffel van mij liefs Ankie
Ha Violet,
Wat ben jij ontzettend sterk zeg! Wat bijzonder knap van je.
Dat herken ik wel. Bij mij na twee jaar opeens in korte tijd slecht zicht. Staar operatie, die arts vertelde dat het van de medicatie kon komen. Ook heel erg dun haar. Daar slik ik wel homeopathische pillen voor.
Maar ik durf niet te stoppen met Tamoxifen. Veel te bang dat de kanker daardoor sneller terug kan komen.
Heel veel sterkte.
Liefs Aurora
Hallo Sietsje,
Hier wisselen de emoties nogal, tegen sommigen kan ik mijn verhaal vertellen zonder enige moeite en zonder tranen. Maar er zijn mensen waarbij ik breek. De mensen die werkelijk in mijn kring staan.
Ik zag er eg tegenop om het tegen mijn vriendin te vertellen, we zien elkaar niet vaak maar ze zit zo in mijn hart en wij delen een ervaring waarin we erg naar elkaar toe trokken.
Ook vond ik het erg moeilijk om het de kinderen op mijn werk te vertellen, toen de "stoere"jongens ineens heel empathisch bleken te zijn en mij troosten door een arm om mij heen te slaan. Mooi en heel verdrietig tegelijk.
Sterkte en groetjes van Karin!!
Jij ook sterkte Karin. Dikke knuffel
Heel herkenbaar!
Ik denk dat veel mensen pas weten hoe zij zouden reageren als zij in jou schoenen zouden staan. En het is ook zo dubbel. Zoals jij reageert is natuurlijk goed maar elke dag huilend op de bank zitten ook.
Hoop dat 2024 een mooi jaar met veel licht pintjes voor je wordt!
Datzelfde wens ik jou ook š¤