Tijd (15e blog)

Na het douchen bekijk ik in de spiegel de littekens die achter zijn gebleven. 

Rechts die na de verkleining. Links die na de amputatie.

Ik zie dat mijn rechterborst niet meer zo mooi "pront" is als in het begin. Het litteken loopt nu iets meer op mijn borst dan eronder.

De prijs van het niet kunnen dragen van een BH misschien. Of gewoon mijn leeftijd, de zwaartekracht en mijn bindweefsel wat mij ook al bij mijn buik jammerlijk in de steek heeft gelaten.

Links is het een rommeltje. Deuken, bobbels en een raar gerimpeld stukje.

Terwijl ik het allemaal zo bekijk denk ik aan het moment dat iemand tegen mij zei, "Dat is je oorlogswond. Het bewijs dat je een strijder bent."

Het is lief gezegd. En ik heb even lief "dank je wel" gezegd. Maar het is niet zoals ik het zelf ervaar. 

Het zijn de littekens die achtergebleven zijn na een hele nare ziekte. Dat is het. Niet meer. Niet minder. 

Ik heb niet gestreden. Ik heb het ondergaan. Ik heb de adviezen opgevolgd die mij gegeven werden en het lichaamsdeel weg laten halen waar het probleem zat. 

Niets meer dan dat.

Dus nee, het is geen bewijs van een harde strijd. De littekens zijn gewoon een tastbaar "bewijs" dat ik borstkanker had. 

Die strijd voer ik nu pas. 

Nu nadat de kanker samen met mijn borst is weggesneden.

Dealen met de dagelijkse pijn in mijn oksel na het okselkliertoilet en mijzelf voorhouden dat dit tijd kost. Ook dit gaat over! 

Mijn weg vinden in waar ik nu sta. Proberen te verwerken wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd in die belachelijk korte tijd van die drie  maanden. 

Het valt me soms heel zwaar om mijzelf positief en energiek te houden. Want ik ben mentaal en lichamelijk zo ontzettend moe nu dat ik soms het liefst de hele dag in bed wil blijven liggen. Maar ook hier houd ik mijzelf voor dat net zoals de lichamelijke pijn, ook dit beter zal gaan worden. Het kost alleen even tijd.

Als een soort nieuw ritueel smeer ik, terwijl ik ze bekijk, de littekens in met crème. Ik merk dat ik het niet eens zozeer doe om de littekens te laten vervagen.

Ik heet ze welkom, ik probeer ze te accepteren Ze horen nu bij mij. Dit is mijn nieuwe lijf. 

Het komt goed. Het kost gewoon even tijd.