Uitzonderlijk (4e blog)

Ik weet dat ik in sneltreinvaart mijn blogs aan het plaatsen ben maar ik vind niets fijner dan dat ik mijn verhalen kan vertellen om zo mijn hoofd een beetje op orde te krijgen. En dat hoofd maakt overuren op het moment want, tsja....

Laat ik daar verder gaan waar ik gebleven was.

Op 7 september, de dag na mijn borstbesparende operatie links en de reductie van mijn rechterborst, mocht ik naar huis. De pijn viel me echt mee en emotioneel was ik ook wel rustig.

Tot ik 2 dagen later mocht douchen. 

Ik vond het al vreselijk dat ik hulp nodig had maar toen ik mijzelf in de spiegel zag toen kwamen de tranen. Nou ja tranen, het was een soort van hysterische uitbarsting.

"Dat is mijn lijf niet! Die gekke borstjes, ik lijk wel een opblaaspop! En ik kan niet eens zeggen dat het de schuld van die kutkanker is, want dat is het officiëel niet eens!" Snikkend stond ik naar mijn spiegelbeeld te staren.

Nu is mijn lief de nuchterheid zelve, iets wat ik soms echt bijzonder irritant vind maar nu was het alleen maar helpend.

"Laat eens zien. Oh ja, natuurlijk gespannen van de operatie, dat wordt over een tijdje minder en zal dan wel prettiger voelen en er wat natuurlijker uitzien. Het is mooi gedaan hoor Siets. Echt heel netjes".

Door haar benadering werd ik in ieder geval uit mijn paniekreactie gehaald. 

Alleen bleef later dat gevoel van niet mogen klagen, rouwen of hoe je het ook noemen wilt, wel hangen. Dat is de ellende met DCIS. Het is officieel geen borstkanker en je wordt beter, dus ja... 

Nu had een kennisje die een aantal jaren geleden een pittig traject heeft gehad ivm borstkanker, mij eerder het advies gegeven om online lotgenoten te zoeken. Daar reageerde ik eerst afwijzend op maar nu had ik het gevoel dat het mij misschien toch wel kon helpen. Ik kon met mijn gevoel geen kant op.

Ik vond een DCIS groep op Facebook en tot mijn grote opluchting bleek ik absoluut niet de enige te zijn die worstelde met dat "Netniet" gevoel. 

Iemand, die al langer in het proces zat, schreef, " Er zit kanker in onze borst en het wordt ook hetzelfde behandeld als borstkanker. Dus we mogen stoppen met ons schuldig te voelen dat wij al die emoties hebben.

Dat hielp. Een beetje. Maar ik denk dat anderen geen idee hebben hoe mensen met DCIS worstelen met hun emoties. Zeker wanneer we horen over mensen waarbij de kanker echt al zo ver is dat er geen uitzicht is op genezing. Wat zitten we dan nog te zaniken?

We vergeten dan even dat we weliswaar een goede prognose op genezing hebben maar zelf ook een aardig heftige weg aan het afleggen zijn.

Op die heftige weg komt ook het wachten op de uitslag bij.

Ik zou die dinsdag de 12e krijgen maar werd gebeld dat het nog niet binnen was. De afspraak werd verzet naar donderdag de 14e.

"Komt wel goed" zei mijn lief

"Komt goed, weet ik zeker" zei mijn zus.

Maar ik zei dat ik niet zo zeker was. Dat gekke onderbuikgevoel bleef. En hoe ik mijzelf ook vertelde dat het waarschijnlijk gewoon de spanning was, en er vast geen probleem zou zijn, ik geloofde er niet echt in. Het voelde niet goed.

Toen ik donderdag bij de arts kwam, een ander dan mijn behandelend arts, viel hij meteen met de deur in huis.

"Ik moet je een boodschap geven die je niet wil krijgen. Het is niet goed. Op het weggehaalde weefsel zitten op een stukje van 7 cm al 10 tumortjes. Het zou wel heel toevallig zijn als we precies die 10 hebben gevonden die in je borst zaten, dus we vermoeden dat heel je borst vol zit.

Normaal gesproken zouden we ook wel optimistisch zijn geweest bij het zien vam deze vorm. Deze komt niet vaak voor en de vooruitzichten zijn dan meestal ook heel goed maar we hebben ook een aantal tumortjes in de verwijderde lymfeklier gevonden en dat is opmerkelijk, want dat hoort dit soort eigenlijk niet te doen, uitzaaien naar je lymfeklieren. Dus dit..... ja, dit verbaast ons eigenlijk heel erg. Dit is uitzonderlijk. Erg uitzonderlijk.

Pas later drong het allemaal tot mij door wat de arts allemaal vertelde maar ik had op dat moment maar één vraag die ik duidelijk wilde hebben.

"Is dit dan borstkanker?"

"Ja, dit is borstkanker."

"Oh"