Wat gaan we nu doen? (5e blog)

Borstkanker...

Ok, onderbuikgevoel of niet maar dat komt toch even binnen.

En aan de andere kant is het toch ook een geruststelling want datzelfde onderbuikgevoel heeft me niet bedrogen. Wanneer de arts had gezegd "niets aan de hand", had ik mij waarschijnlijk geen dag meer gerust gevoeld.

Gek eigenlijk, hoe je hoofd werkt.

Samen hebben de arts en ik al het een en ander besproken over wat waarschijnlijk de vervolgstappen zullen worden. Alleen heeft hij mijn casus nog niet kunnen voorleggen aan het MDO want hij wilde mij niet nog een dag langer laten wachten op de uitslag. We spreken af dat hij mij de volgende dag zal bellen. Ook vraag ik of ik naar hem mag "overstappen". Niets ten nadele van de chirurg die mij behandeld heeft bij de DCIS, want die is ook echt heel kundig en vriendelijk maar ik voel me prettiger bij de duidelijke no nonsense aanpak van deze arts, die ook open staat voor een grapje. 

Het mag. Fijn.

In het telefoongesprek dat we vrijdag hebben, verteld hij dat eigenlijk iedereen in het MDO unaniem was. "En ondanks dat wij dat zelf ook wel dachten, is het toch fijn om bevestiging te krijgen" . Ik vind het mooi dat deze chirurg, met een grote staat van dienst, het over "wij" heeft, en de back-up benoemt in zijn besluitvorming. 

De hele borst gaat eraf. En ook de andere lymfeklieren in de oksel worden  verwijderd om deze ook te kunnen checken op eventuele uitzaaiingen.

We hebben een klein discussiepuntje over het wel of niet nemen van een implantaat. En wederom ben ik blij dat ik met deze arts te doen heb, want ik vind het veel makkelijker om te zeggen wat ik er van vind.

De chirurg zegt dat ze hebben gemerkt dat vrouwen het met implantaat het verlies van hun borst wat makkelijker lijken te kunnen accepteren. Ik wil dat met alle plezier geloven maar ik wil geen siliconen of zoutwater prothese. Wat ik dan wel wil, dat weet ik op dat moment nog niet.

We spreken af dat ik dit met de plastisch chirurg zal bespreken. Daar heb ik woensdag de 20e een afspraak mee voor controle.

Maar in de tussenliggende dagen heb ik zelf ook naar mogelijkheden gezocht, en heb ik al besloten wat ik wil. Reconstructie met eigen weefsel. Dankzij de lekkerbek die ik ben, heb ik daar voldoende van.

Wanneer ik aan de plastisch chirurg vraag of dat mogelijk is, geeft hij aan dat dit zeker kan maar dat hij mij dan wel pas over, pak hem beet, een jaar terugziet.

Daar ben ik een beetje stil van. Ik weet dat het een flinke ingreep is en ik had ook niet verwacht dat ze dit tegelijkertijd met de verwijdering van mijn borst zouden doen maar zo lang?

De chirurg legt uit dat eerst echt alle behandelingen achter de rug moeten zijn voordat hij een reconstructie gaat doen. Ok, ik begrijp het wel maar nu komt het echt even binnen. Straks heb ik maar één borst over....

De twijfel slaat even toe. Weet ik echt zeker dat ik geen prothese wil?

Maar dan besluit ik wederom dat ik dit niet wil. Ieders beslissing hierin respecteer ik absoluut, en dit is de mijne.

Morgen weer naar de no nonsense chirurg. Afspreken wanneer het gaat gebeuren.