Verwarrend (14e blog)
Geen onderzoek naar het oncotype van mijn vervelende tumortjes. Ze zijn te klein en omdat ze nog maar graad 1 zijn is het de verwachting dat het advies sowieso hormoontherapie is. Dus is besloten dit het dan ook wordt.
Geen chemotherapie dus.
En natuurlijk is dat eigenlijk hartstikke goed nieuws want zolang chemo niet nodig is waarom zou je het dan doen?
Maar hoe stom het ook klinkt, toen ik na ruim 3 maanden in een idioot heftige achtbaan te hebben gezeten, thuiskwam met alleen een "potje pillen", voelde dat als een anticlimax.....
En ik wist het even niet meer. Ik wist even niet meer wat mijn "rol" nu was. Kankerpatiënt? Ex- Kankerpatiënt? Ergens tussenin?
Alle tumortjes zijn weggehaald, dus heb ik geen borstkanker meer. Het voelde, of eigenlijk voelt, het nog steeds verwarrend.
Mijn lief zei "Het klinkt raar maar het lijkt wel alsof je teleurgesteld bent dat je geen chemo krijgt"
Ik antwoordde dat dit helemaal niet raar klinkt want ergens is dat ook gewoon zo. En zeker niet voor de aandacht of interessantdoenerij maar mijn hoofd heeft er gewoon moeite mee om van alle commotie rondom die o zo zeldzame vorm van borstkanker ineens weer terug te schakelen naar "Ok, opgeruimd. Niks meer aan de hand!"
Mijn zus zei "Maar het is toch iets om blij mee te zijn meis? Over een jaar kijk je hier op terug en bedenk jij je dat het een heftige periode was maar dat je nu gelukkig beter bent"
En ik antwoordde dat ze waarschijnlijk vast gelijk had maar dat ik daar nog niet ben. Ik ben nog niet op plek waar ik besef dat het vanaf hier beter wordt.
Ik had verdorie net geaccepteerd dat ik het woord borstkanker mocht gebruiken om te omschrijven wat ik had, en nu was het alweer "klaar". Met een potje pillen mee uit de apotheek.
Qua zorgen is het ook echt klaar. Inmiddels is na een MRI ook geconstateerd dat het plekje in een lymfeklier bij de rechterborst is verdwenen en dat er wel ergens anders een nieuw plekje zit maar dat dit hoogstwaarschijnlijk iets goedaardigs is. En dat geloof ik ook. Ik zie de controle over een half jaar dan ook absoluut met vertrouwen tegemoet.
Alle redenen dus om dankbaar, blij en tevreden een hele angstige en heftige periode af te sluiten.
Maar het lukt me nog even niet. Ik voel me niet blij en opgelucht. Ik voel me nu alleen maar een soort van leeg en verloren.
8 reacties
Ik lees je blog met herkenning. Gek hoe dat werkt. Ik sprak met een vrouw die ook “alleen maar pillen” slikt en toen betrapte ik mezelf erop dat ik (met een all-in pakket: immuno, chemo, straks dubbele mastectomie, wellicht nog meer chemo/immuno en/of bestraling maar in ieder geval 5 jaar anti hormonale therapie?!) dacht: is dat alles? Ik schaamde me later heel erg voor mijn gedachten. Net of borstkanker pas echt (of erg?) is als je chemo krijgt ofzo? Ik ben dus niet de enige bij wie dit soort gedachten door het hoofd schieten. Alhoewel dit niet over mezelf maar over iemand anders ging, denk ik dat ik een beetje snap hoe je je daarbij voelt. In ieder geval verward.
Nu snap ik dat ik de behandeling los staat van de impact van de diagnose. Je hebt/had wel borstkanker en nee, dat is niet minder heftig voor je omdat je met dat potje pillen de apotheek uit loopt. Sterker nog, doordat het misschien voelt dat de “oplossing” zo “makkelijk” is komt ook onzekerheid immer hoek kijken: klopt dit wel?! (En die pillen gaan ook van alles doen, dat is ook geen vitamine c die je voor je lol slikt en waar je geen last van hebt!)
Nu ik dit zo typ, weet ik niet zo goed waar ik heen ga met mijn verhaal maar wat ik je in ieder geval wil zeggen: je “moet” helemaal niet nu dankbaar en blij een periode afsluiten. Van wie moet dat?! Jouw gevoelens en jouw tempo. Geluk en blijheid mogen en kunnen bestaan naast onzekerheid, angst en verwarring. Het is niet opeens goed.
Schrijf en praat het van je af. Jouw gevoelens mogen er zijn. En mocht je in je omgeving dat niet altijd kwijt willen en/of kunnen, hier wordt je altijd serieus genomen. Er is altijd iemand die luistert (leest).
🍀 liefs, Saskia
Hoi Saskia,dank je wel voor je lieve reactie. Je helpt mij hier echt mee.
Ik wens je heel veel sterkte met de weg die je nu volgt en met dat wat er nog komt 🍀🤗
Veel liefs, Sietske
Voor mij is dit ook heel herkenbaar. Toen alles rustig was en het leek dat ik gewoon beter was, voelde ik me net zo.
Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat de omgeving er dan meteen vanuit gaat dat je dan ook weer door kunt gaan alsof er niets aan de hand is geweest. Dat idee kreeg ik er tenminste ook wel bij. ☘
Hoi Thalassa, ik heb het nog niet echt zo ervaren maar nu jij dit zo schrijft, denk ik dat ik daar wel bang voor ben.
Hopelijk heb jij er nu wel je weg in gevonden?
Liefs, Sietske
Je verhaal is heel herkenbaar. Vanaf het moment dat de dokter zegt dat er geen kankercellen meer zijn is de omgeving enorm opgelucht. Ik had daar ook heel veel moeite mee. Ik voelde die opluchting niet direct, maar blijkbaar moest dat? Ik heb er toch de tijd voor genomen, voor mijn verwerkingsproces. Na enige uitleg zijn er mensen die het wel begrijpen. Maar niet zoveel als gehoopt.
Voor jou geldt ook dat je door een enorme rollercoaster bent gegaan, en dat als je daar uitstapt je echt moet bijkomen. En dat kost tijd.
Dank je wel Wendy. Het helpt om te lezen dat het herkenbaar is. 🤗
Een paar pilletjes en wat zwaaien met een messie. Is dat nou alles? Amper kanker. Ik snap dat het zo voelt, maar je was echt ernstig ziek. En nog verre van hersteld. En ook die hormoonkuur hakt er in. Het is maar een pilletje per dag, een kleintje nog wel...
Ik heb ook nog maar alleen bestraling gehad. En ook nog maar alleen wat hormoonpillen. En ik voel mij ook prima, kan nog veel, geen pijn. Amper kanker. Maar het grote werk komt nog. Straks de chemo, als het tijd is. Nu nog niet, nu nog niet.
Blij dat het goed met je gaat. En kalm aan, je ben beter, maar nog niet beter.
Dank je wel voor je mooie en krachtige reactie!
Ik wens jou alvast veel succes en sterkte voor het traject wat komen gaan.