15 Maart 2019 Rustig aan & 101 Kleine dingetjes

Vanmorgen na  12uur te hebben geslapen lekker rustig opgestaan.  Dat is tegenwoordig op de vrijdag vaste prik. Na een drukke week even een ochtend waarop niks moet en ik me over kan geven aan mijn vermoeidheid. Ik vind het soms zo makkelijk gezegd als anderen tegen mij zeggen: " Je moet lekker rustig aan doen". Als dat niet in je systeem zit is het iets wat je moet leren. Vandaar dat ik afgelopen week toch maar het besluit heb genomen om contact te zoeken met het Helen Dowling Instituut. Het gesprek met mijn arts, met mijn man en mijn fysio (die ik wekelijks bezoek ivm mijn lymfoedeem) hebben mij tot het inzicht laten komen dat ik niet een oplossing nodig heb voor het komende halfjaar, maar eentje voor de rest van mijn leven. Iets in mijn hoofd vertelt mij steeds dat er allemaal dingen moeten gebeuren. Niemand die het mij oplegt, het moet gewoon van mezelf. Het zou fijn zijn als ik mezelf soms wat vaker over kan geven aan datgene dat mijn lichaam nodig heeft in plaats van al die dingen die moeten. Binnenkort volgt het eerste telefonische consult met een psycholoog van het HDI. Ik ben benieuwd en vind het ook best spannend. Het zal een hele uitdaging voor mezelf zijn om mijn levensstijl aan te passen. Maar het kan me alleen maar een hoop op gaan leveren, toch? IK weet nog toen ik drie jaar geleden startte met emdr- therapie ik dat ook heel spannend vond en me ook wel afvroeg of dat echt iets bij mij zou gaan doen. (een beetje sceptisch was ik eigenlijk ook wel) Ik kan je zeggen dat het een hoop rust in mijn hoofd/ mijn lichaam en thuis heeft opgeleverd, dus sindsdien weet ik dat ik echt niet altijd alles alleen hoef op te lossen, anderen kunnen mij daar ook prima bij helpen.

Afgelopen week had ik een gesprek met een collega. Die gaf aan dat ze wel had gehoord dat het wel goed met mij ging, afgezien van 101 kleine dingetjes had ze zo vernomen. Dat is dan echt wel even slikken. Kleine dingetjes? Hmmm, mensen hebben blijkbaar toch geen idee hoe het allemaal werkt en wat er elke dag nog in mijn lichaam en hoofd afspeelt. In de afgelopen maanden heb ik steeds mijn collega's op de hoogte gehouden door middel van open gesprekken, mailtjes e.d. en toch merk ik dat het voor iemand die niet in dezelfde schoenen heeft gestaan, het niet voor te stellen is wat kanker allemaal met je doet. Aan de ene kant maakt zo'n opmerking me boos/ verdrietig, aan de andere kant kan ik het ook niemand kwalijk nemen. Misschien is het logisch dat anderen vaak maar een klein stukje van het grote geheel zien en dus niet beter kunnen weten. Ze moesten eens weten hoeveel gedachtes er op een dag zijn die allemaal nog gerelateerd zijn aan de ziekte. Zo ben ik volgende week jarig. Ik wordt 39 jaar. Het is dan precies een jaar geleden dat ik aan de chemo en de bestraling begon. Ik weet nog goed dat ik toen dacht:"Ik wou dat ik een jaar weer verder was". En daar staan we dus nu. Wat ben ik blij dat we al die behandelingen achter de rug hebben en gelukkig weer positief naar de toekomst mogen kijken. Maar dat ik nou echt uitkijk naar komende dinsdag/ mijn verjaardag, kan ik nog niet echt zeggen. Het zal een dubbele dag zijn, eentje met veel herinneringen. Maar ook een dag waarop ik dankbaar zal zijn, voor de mogelijkheid om die dag samen met een klein gezelschap te vieren dat we het jaar goed af kunnen sluiten, om vervolgens weer mooie nieuwe herinneringen te gaan maken. En daarom hebben we vorige week geboekt voor de zomervakantie. Iets leuks om naar uit te gaan kijken. We gaan de Mont Blanc op. Genieten van bergen/ imposante natuur en grenzen opzoeken bij mezelf. Ik kijk er al enorm naar uit. Maar dat zal nog wel even trainen worden de komende maanden, zodat ik naast mijn doorzettingsvermogen ook over voldoende conditie beschik om die uitdaging weer aan te gaan. Hardlopen, wandelen, zwemmen, fietsen en misschien dat ik ook maar weer eens gebruik ga maken van het roeiapparaat dat we in huis hebben. Maar niet te veel ineens, langzaamaan weer een en ander opbouwen. (hihi rustig aan, ik weet het :) )

X Bianca