Happy Birthday to me

 Ik ben 39 jaar geworden, joepie!

Ik werd wakker gezongen door mijn man en gefeliciteerd met mijn 39e verjaardag. Omdat ik van te voren wist dat het een dubbele dag zou gaan worden, ben ik 's morgens vroeg eerst naar het zwembad gegaan. Volle bak baantjes zwemmen en even mijn hoofd stil zetten van alle gedachten die er door mijn hoofd vliegen. Voor mij is dat een manier om even niet aan de kanker te hoeven denken. Na het zwemmen mezelf verwend met een ontspannen verblijf in de sauna. Een aantal dames (van rond de 70)hadden een gesprek over het ouder worden en de lichamelijke veranderingen die daarbij komen kijken. Ze bespraken de mogelijkheid om je wenkbrauwen te tatoeëren, zodat je er mooier uit zou zien. Ze gaven aan dat je dikker en kleiner wordt en tegen mij zeiden ze dat ik nog maar moest genieten van mijn figuur zolang ik nog jong ben. Ach, die mensen moesten eens weten. Je zou toch zeggen dat als ze eens goed naar mijn lichaam keken, ze wel zouden zien dat er achter al die littekens ook een verhaal moet zitten.  Ik teken ervoor als ik gezond 70 mag worden en dat ik dan wat zal krimpen (met mijn 1:78 niet zo'n probleem lijkt mij:) ) en wat dikker zal worden, tja er zijn wel andere dingen om me mee bezig te houden denk ik. 

'S middags was het tijd voor een bezoek aan mijn bedrijfsarts. Iets waar ik me meestal niet zo heel druk over maak, maar wel goed over nadenk. Wat wil ik voor de komende maanden rondom mijn werk? Ik ben nu weer 3 volle dagen aan het werk. Ik geef les aan leerlingen van 12/13 jaar in het speciaal basisonderwijs. Ik voel me er enorm op mijn plek. Het is een uitdaging om ervoor te zorgen dat de leerlingen iedere dag lekker actief bezig zijn en weer met een goed gevoel naar huis gaan. Ik heb dit jaar een fijne groep en hoef me gelukkig niet iedere dag bezig te houden met grote conflicten. Ik ben bezig om mijn dag zo vorm te geven dat het onderwijs voor deze leerlingen betekenisvol is en probeer veel nieuwe dingen uit. Dit alles kost mij nu wel meer energie dan voorheen. Na een dag werken is mijn batterij op. Dit geeft een dubbel gevoel, maar ik probeer me zo veel mogelijk te richten op de voldoening die het mij geeft. De bedrijfsarts die ik heb houdt mij tijdens het gesprek een confronterende spiegel voor. Hij legt mij uit dat hij wel ziet dat ik hard kan werken en mezelf zo kan pushen dat ik heel veel voor elkaar krijg. Hij maakt de vergelijking met een marathon. Als ik die zou willen gaan lopen, dan kan ik trainen tot het uiterste en zal ik zorgen dat ik de finish haal. Uitgeblust zal ik over de eindstreep komen en het doel is dan bereikt. Zo werkt het alleen nu niet met het werken. Ik kan niet na een werkdag/ werkweek  alleen maar uitgeblust thuis komen. Er is meer naast het werken alleen en daar moet ik ook rekening mee houden. En dat is die balans waar ik het vorige week ook over had. Hoeveel tijd besteed je aan je werk, je man, je familie & vrienden, je hobby's, het huishouden en aan ontspanning. Die laatste zou ik bijna vergeten. De tranen lopen tijdens het gesprek over mijn wangen. Wat een innerlijke strijd ben ik met mezelf aan het voeren en hij ziet dat ook. We hebben het over de toekomst. Ik vertel hem dat ik nog steeds de planning heb om te kijken of ik 4 of misschien zelfs 5 dagen werken nog kan halen. De bedrijfsarts kijkt mij bedenkelijk aan, maar ziet ook dat het belangrijk voor mij is om te mogen werken aan hoge doelen. Daar ligt mijn kracht (en misschien soms ook wel mijn valkuil). Die hoge doelen hebben mij tot nu toe al een heel eind gebracht en zorgen er iedere week weer voor dat ik vol goede moed en met een positieve instelling aan een nieuwe week begin.

Bij thuiskomst liggen er een heleboel kaarten in de bus. Ik wordt verwend met allemaal mooie kaarten, berichtjes, lieve woorden, helium ballonnen en prachtige boeketten bloemen. Het ziet er in de woonkamer heel gezellig uit met al dat moois om mij heen. 'S avonds stap ik heel moe maar met een goed gevoel mijn bedje in.  Ondanks dat ik vandaag ook veel heb moeten denken aan vorig jaar (toen ik op deze dag startte met de bestraling en de chemo), heb ik toch kunnen genieten van een rustig verjaardagsfeestje

Afgelopen weken ben ik ook gestart met het plakken van hormoonpleisters. Door de bestraling ben ik vervroegd in de overgang geraakt. Vorig jaar was ik al gestart met hormoontabletten om te zorgen dat ik geen last zou gaan krijgen van overgangsverschijnselen en botontkalking. Maar helaas merkte ik na ongeveer 6 maanden dat ik 's nacht toch onrustiger sliep vanwege de opvliegers. Sinds 4 weken plak ik nu naast de tabletten ook pleisters en hierdoor heb ik gelukkig geen last meer van die opvliegers. Wel blijft het dubbel als je dan  een bijsluiter leest waarin staat dat je eigenlijk niet langer dan 1,5 jaar de pleisters moet plakken ivm verhoogde kans op borstkanker. Hmmm, de volgende keer toch maar eens naar vragen als ik op controle moet.

Het weekend staat lekker voor de deur en hopelijk mogen we net als vandaag nog een beetje van het zonnetje genieten. Want als ik dan door de tuin loop en al die nieuwe knoppen en vogeltjes zie, dan heb ik weer heel veel zin in het voorjaar. Allemaal een fijne week. Liefs Bianca

O ja, ik vergeet bijna nog iets leuks te vertellen. Ik heb op mijn verjaardag nog een vogeltje gered. (zie foto) Er zat op weg naar de bedrijfsarts een vinkje versuft op de weg. Nadat hij een aantal uur in mijn auto had gezeten, lekker warm en donker tussen mijn sjaal, heb ik hem weer vrijgelaten. Dit toont wel weer hoe groot mijn dierenhart is. In mijn leven heb ik al aardig wat dieren er weer bovenop geholpen. (o.a. eend, meeuw, egels, kauwen ) Blijft altijd leuk als je ze gezond weer de natuur in ziet gaan.