Be Happy. Not because everything is perfect. But, because you choose to focus on the perfect moment.

Toen mijn vriendin Kim (die van beroep stewardess is), mij een aantal weken terug vroeg of ik zin had om met haar voor vijf dagen mee op reis te gaan naar Zuid-Afrika, hoefde ik daar natuurlijk niet heel lang over na te denken. De vlucht werd haar toegekend, een ticket geboekt, de nodige reisvaccinaties gezet en nog even een ziekenhuisbezoek met een controle en een kuur en toen was de dag aangebroken dat we konden vertrekken. 

’s Morgens vroeg hadden we de wekker gezet zodat we op tijd op Schiphol zouden zijn. Ik voelde me prima en had er enorm veel zin in. Het was weer zo’n avontuur waarvan ik twee jaar terug, toen ik hoorde dat ik ongeneeslijk ziek was, niet had kunnen bedenken dat ik dit nog mee zou gaan maken. Alles liep voorspoedig. Ik had expres alleen handbagage meegenomen en de avond van te voren online ingecheckt. Niks geen rijen bij de balie en ook bij de douane liep alles lekker door. Voor ik het wist zat ik aan mijn ontbijtje te wachten bij de gate. 

Net voor het boarden kwam Kim samen met haar collega’s aangelopen, een sierlijk en toch ook wel stoer gezicht. Zo’n uniform heeft toch wel iets speciaals. Even ging ik in mijn hoofd terug naar het jaar 1997. Het jaar waarin ik klaar was met de HAVO en eigenlijk aan de politieacademie wilde starten. Rechercheur worden leek mij wel iets, maar helaas was ik met mijn 17 jaar toen nog te jong om daar aan te mogen starten. Tijdens de zomervakantie moest ik nog beslissen wat ik na de zomervakantie wilde gaan doen. Hoe het precies is gegaan weet ik allemaal niet meer zo goed, maar ik weet nog wel dat ik snel toelatingstesten heb gedaan om de opleiding tot stewardess te mogen gaan volgen. Ik was toegelaten en moest alleen nog een kamer zien te vinden in de buurt van Amsterdam. Ik ben met mijn vader nog een aantal keer naar Amsterdam geweest, overal kaartjes opgehangen in de hoop dat ik op die manier een kamer zou kunnen vinden, maar tevergeefs. Iedere dag op en neer reizen was geen optie, dus besloot ik aan het eind van de zomervakantie toch maar naar de PABO te gaan. Ik denk dat mijn vader toen ergens heeft geopperd dat die opleiding ook wel iets voor mij zou zijn. Zelf had ik eigenlijk helemaal geen idee wat ik anders  precies wilde gaan doen. Dus als er in die tijd een kamer vrij was geweest, dan denk ik dat hier geen Juf maar stewardess zou hebben gezeten. Toch een grappige gedachte.

Toen ik aan boord mocht van het vliegtuig werd ik vriendelijk welkom geheten door de collega’s van Kim. Ik kreeg een plekje met het mooiste uitzicht en toen ik na het opstijgen uitgenodigd werd in de businessclass, voelde ik mij even als Leonarda di Caprio in de Titanic. Er is zo’n fragment waarbij hij sjieke gaat dineren in het restaurant en niet helemaal op de hoogte is van alle tafelmanieren. Een hilarische scène kan ik wel zeggen. Ik weet niet of jullie veel ervaring hebben met de businessclass in het vliegtuig, maar daar gaat het er toch wel net iets anders aan toe dan in de economy class. Niet zo raar als je je bedenkt dat de mensen daar misschien wel het drievoudige voor een ticket hebben betaald. Aan de andere kant nemen twee van die stoelen net zoveel plek in als 6 stoelen in de economy class, dus tja, het kan haast ook niet anders. 

Ik ging een beetje ongemakkelijk in mijn stoel zitten en observeerde mijn mede passagiers. Vooral zakenmannen die lekker onderuit gezakt een film lagen te kijken. Over hun tafeltje lag een “tafelkleedje”, klaar voor de eerste maaltijd. Onhandig en zo onopvallend mogelijk zette ik het tafeltje in elkaar, drapeerde het kleedje erop en nam een glaasje wijn in ontvangst. Mijn etensvoorraad van  krentenbollen en een appel konden in mijn tas blijven zitten en ik genoot van een heerlijke maaltijd met zalm vooraf, dorade als hoofdgerecht en een heerlijk dessert. Nee, niet in van die plastic bakjes, maar in mooie stenen schaaltjes. Toch wel hilarisch dat ik later hoorde dat een van mijn mede passagiers die schaaltjes eigenlijk niet in had willen leveren na de maaltijd. Waarschijnlijk dacht ze dat alles bij de prijs inbegrepen zat of matchten ze mooi bij het servies van thuis😆. Na de maaltijd vogelde ik uit hoe mijn stoel werkte. Ik drukte op de knopjes die ervoor zorgden dat ik uiteindelijk lekker languit, met mijn hoofd op een lekker kussen, benen op het voetenbankje en warm kleedje over mij heen, genoot van de film Batman. Verder las ik nog een aantal hoofdstukken uit mijn boek en  probeerde wat te slapen. Ik kan wel zeggen dat een vliegreis van bijna 11 uur op deze manier echt geen straf is en goed vol te houden.

’s Avonds laat kwamen we aan in Johannesburg en liep ik samen met Kim en haar collega’s naar de uitgang van het vliegveld. Daar werden we opgewacht door twee mannen van de bewaking met ieder een  mitrailleur in de hand. De dames moesten voorop en de mannen er achteraan. Zo werden we veilig naar onze bus geloodst en konden we, met een auto voorop met zwaailicht en een auto achterop met zwaailicht, op weg naar ons hotel. Ik vroeg me even af in wat voor land ik nu weer terecht gekomen was. Natuurlijk wist ik dat het er anders  aan toe zou gaan als bij ons, zeker op het gebied van veiligheid, maar dit had ik toch niet helemaal zo meegekregen. Na enige uitleg erover werd het me wel duidelijk dat het in het donker echt een no go is voor mensen om over straat te gaan, niet als buitenlandse toerist en zeker niet als 14 Europese dames en heren in uniform. In het hotel konden we even genieten van een lekker drankje en ploften we vervolgens moe op ons bed.

De volgende ochtend werden we na het ontbijt opgehaald. Samen met nog 9 collega’s van Kim hadden we een verblijf geboekt in het Kololo Game Reserve. Een natuurreservaat waar het “ongevaarlijke” Afrikaanse wild vrij rondloopt. Het maakt deel uit van het Welgevonden Game Reserve, wat een nog groter natuurreservaat is en waar de Big 5 en nog ander groot en klein Afrikaans wild rondloopt. Vanuit Kololo zouden we met een Jeep een aantal keer op safari gaan op zoek naar onder andere de Big 5. De collega’s van Kim zouden 1 nacht in de lodge verblijven en Kim en ik zouden samen nog een nachtje extra blijven. 

Tijdens de autorit naar ons verblijf werd er gezellig en veel gekletst over van alles en nog wat. Ik als niet KLM-er werd gelukkig ook meteen warm opgenomen in de groep. Van Kim had ik al wel gehoord, dat de groep mensen die bij KLM werken zo groot is,  dat je 9 van de 10 keer op een vlucht met allemaal voor jou onbekende mensen werkt. Het komt niet zo vaak voor dat je “bekenden” tegenkomt. Toch leek het wel alsof iedereen elkaar al veel langer dan 24 uur kende, de serieuze en lollige gesprekken wisselden elkaar af en de sfeer zat er goed in. 

Wanneer ik met nieuwe mensen in contact kom, komt daar vaak toch ergens in een gesprek zo’n punt van: begin ik nu al wel of nog niet over mijn ziekte. Zo ook deze keer. Nu kan je denken dat hoef je toch ook niet perse te vertellen? Dat klopt, maar voor mij maakt het vaak de situatie en de gesprekken toch een stuk makkelijker als mensen het wel weten. Op de een of andere manier heb ik dan het gevoel dat ik makkelijker antwoord kan geven op verschillende vragen. Niet alleen als het gaat over zaken die gerelateerd zijn aan de ziekte. Maar ook de wijze waarop je over dingen denkt of waarom je bepaalde dingen doet is toch vaak ook wel ergens gelinkt aan de ziekte of aan dingen die je hebt meegemaakt. Ik wil het onderwerp alleen nooit een dooddoener laten zijn op momenten dat je het erg gezellig hebt met elkaar, dus dat probeer ik altijd wel een beetje te timen. Je bent er immers zelf bij hoe je zoiets brengt denk ik dan en daarnaast mag het ook met een lach en een traan gaan, toch? Ik denk dat het goed is als die twee naast elkaar kunnen bestaan en je dan een goede balans hebt gevonden om er mee om te gaan.

Aangekomen bij de lodge waren we onder de indruk van ons mooie verblijf. Kleine paadjes leidden ons naar onze hut waarin een mooi groot bed voor ons klaar stond met daar omheen een grote klamboe. Hmmm, muggen…… Nee, daar maakte ik mij nog niet zo druk over, als dat het enige was wat naar binnen zou kunnen kruipen, dan hoorde je mij niet klagen. Ik bedacht me alleen dat er natuurlijk hier ook nog honderden andere kleine beestjes bestonden die dit als een heerlijk nachtverblijf zouden kunnen zien. 

Na een heerlijke vegetarische lunch maakten we ons klaar voor de eerste safari. In twee dagen tijd zouden we 4 keer op safari gaan, oftewel 12 uur met de Jeep op pad op zoek naar wilde dieren. Elke keer was het weer een grote verrassing wat we tegen zouden gaan komen. De ene keer waren er heel veel neushoorns en de andere dag reed je door hetzelfde gebied en vroeg je je af waar die neushoorns toch allemaal waren gebleven? Natuurlijk snap ik ook wel, dat  als je je bedenkt dat die beesten zo’n 45 km/ uur kunnen rennen, zij niet continue op hetzelfde stuk blijven grazen, maar toch. Naast een hoop neushoorns hebben we grote kuddes olifanten, zebra’s, impala’s, kudu’s, waterbokken, wildebeest, wrattenzwijnen, jakhalzen, springbokken, struisvogels, elanden, aap, secretarisvogel, een gier, heel veel andere verschillende soorten vogels, 4 leeuwen en als kers op de taart een cheeta met twee jongen gezien. Het was prachtig om ‘s morgens vroeg de zon boven de bergen op te zien komen. Dat we daarvoor iedere dag om 05:15 op moesten staan was een ander verhaal, maar het was iedere keer zeker de moeite waard. Ook wanneer we bij zonsondergang daar op de vlakte stonden met ons glaasje wijn in de hand, ging het vaak even door mijn hoofd wat voor grote geluksvogel ik wel niet was dat ik daar mocht zijn. Kim en ik spraken geregeld uit hoe mooi het allemaal wel niet was wat we aan het doen waren en het was fijn dat we dit zo samen konden delen. ‘s Avonds voor het slapen gaan belden we vaak even met Bas, Carl en de kinderen, die thuis in Almere met z’n viertjes ook een gezellig logeerweekend van maakten. (ehhh vijven, Finn mocht natuurlijk ook mee komen logeren😁) Zo konden we tussendoor toch ook hen steeds even mee laten genieten van al het moois dat we meemaakten.

We sliepen ‘s nacht als roosjes. Door de volle dagen waren we ‘s avonds erg moe en blij als we eenmaal in ons bedje lagen. Klamboe goed dicht en onder de lakens checken of we geen ongewenst bezoek hadden. Afgezien van een spin in de badkamer (die Kim, redder in nood, vakkundig verwijderde) en een olifantkever (ja, die bestaan echt en je kunt je er vast wel iets bij voorstellen hoe die eruit zal zien) hadden we gelukkig verder geen bezoek binnen in onze lodge. (Tenminste niet, waar wij van op de hoogte waren🤭)

Na de laatste ochtendsafari op zondag werden we weer naar Johannesburg gebracht. De poort van het natuurreservaat sloot zich achter ons dicht. Waar ik had verwacht dat dit misschien weer een moeilijk afscheid zou zijn, viel dat me mee. Ik had immers zulke prachtige dingen gezien. Iets waarvan ik eerlijk gezegd er gewoon niet meer op had gerekend dat ik dit in mijn leven nog te zien zou gaan krijgen. De avonturen van de afgelopen dagen waren een groot cadeau, waar ik alleen maar heel blij mee kon zijn. Dat is het fijne van onverwachte leuke dingen. Daar gaat van te voren geen hele gedachtengangen aan vooraf als: “wat als het nou niet door kan gaan, doordat mijn ziekte roet in het eten gooit”. Over onverwachte leuke dingen hoef ik me op de een of andere manier misschien wel minder druk te maken. 

Bij aankomst in ons hotel werden we door een aantal collega’s van Kim ( zij waren dus al een dag eerder terug gegaan naar het hotel) enthousiast ontvangen en deelden we verhalen van de laatste dag. Over de dieren die we nog hadden gezien op de 2 laatste safari’s en het prachtige diner bij het kampvuur onder de sterrenhemel wat op de laatste avond was georganiseerd. 

Kim en ik gingen vervolgens nog wat eten in het restaurant van het hotel en sliepen nog een paar uurtjes voordat we ons verzamelden beneden in de lobby voor de terugvlucht. Omdat het vliegtuig overboekt was, was het nog niet helemaal zeker of ik die avond wel mee terug zou kunnen vliegen. IPB vliegen houdt immers in dat je mee kunt indien er een plaats beschikbaar is. De collega’s van Kim stelden mij wel gerust dat dit vast wel goed zou gaan komen, dus vertrouwde ik daar maar op. Met de telefoonnummers van drie hotels in de buurt van het vliegveld  op zak, vertrokken we naar het vliegveld. Mocht ik toch niet mee kunnen, dan kon ik die altijd bellen om daar een extra nachtje te verblijven en de volgende dag terug te vliegen. 

Gelukkig was dat niet nodig. Aan boord kreeg ik weer een perfecte plek aangeboden en werd er van alle kanten voor gezorgd dat het niets aan mij ontbrak. Ik was enorm onder de indruk van de gastvrijheid, servicegerichtheid waarmee iedereen ervoor zorgde dat de andere passagiers en ik een fijne vlucht hadden. Ik heb heerlijk geslapen en ik kan wel zeggen, waarschijnlijk het beste van allemaal. Maandagochtend kwamen we weer veilig aan in Amsterdam. We hadden een speeddate op Schiphol met Carl, de man van Kim die piloot is en opgeroepen was voor een vlucht en reden vervolgens naar het huis van Kim om met een kop thee nog even wat na te praten. Wat hadden we een aantal geweldige dagen gehad met z’n tweetjes. Dagen die voorbij waren gevlogen en volgepropt zaten met het ene avontuur na het andere. Dat we even tijd nodig zouden gaan hebben om hiervan weer bij te komen stond wel vast. Maar ach, dit hadden we in the pocket en nam niemand meer van ons af. Een reis met een hele fijne vriendin. Eentje waarbij ik altijd mezelf kan zijn. Of er nou wel of niet iets gezegd wordt, in joggingpak of spijkerbroek, het is altijd goed. We kunnen enorme lol met elkaar hebben en ook alles met elkaar delen. De serieuze en luchtige momenten wisselen elkaar af en die gaan met veel gelach en af en toe ook een traan. Dankjewel Kim dat je aan al die herinneringen die we al hebben, er weer zo’n prachtige aan hebt weten toe te voegen.

Toen ik afgelopen maandag met de trein verder naar huis reisde, trof ik op het station van Utrecht Bas en onze Finn aan die vanuit het werk van Bas ook op weg naar huis waren. Samen reisden we gezellig verder naar Rijen. Ik genoot ervan om ook al mijn verhalen, foto’s en filmpjes met Bas te kunnen delen. Hij luisterde aandachtig terwijl ik enthousiast vertelde. ’s Avonds kroop ik weer lekker tegen hem aan, het was toch ook wel weer erg fijn om bij mijn lief thuis te zijn en tegen hem aan in slaap te kunnen vallen. 

Helaas werd ik de volgende dag wakker met koorts, een misselijk gevoel en was ik in en in moe. Tja, natuurlijk helemaal niet zo raar als je je bedenkt hoe de afgelopen weken er bij mij uit hebben gezien. Van onze vakantie naar Noorwegen ging ik over in een ziekenbezoek met een kuur en toen stond Zuid-Afrika alweer op de agenda. Gelukkig ben ik sinds donderdag weer koortsvrij en kan ik weer wat eten. De vermoeidheid zal nog wel even wat extra tijd nodig hebben, wil ik dat weer een beetje onder controle hebben. Dus maar weer even een extra middagdutje op de dag, daar kom ik nu een heel eind mee.  Een paar dagen alles even op een lager pitje, dan komt dat vast allemaal wel weer goed. 

Het is op dit soort dagen alleen soms wel dat het me ook wel eens beangstigd  en ik me echt wel realiseer dat ik kanker heb en ongeneeslijk ziek ben. Mijn lichaam heeft andere grenzen gekregen, waar ik vaak nog heerlijk even buiten kan gaan, maar soms ook hard bij teruggefloten word. Ik weet het, dat doe ik zelf, maar soms is het ook gewoon zo heerlijk om te leven zonder die donderwolk die kanker heet boven mijn hoofd, dus geniet ik daar nog van, gewoon zolang dat kan. Er zullen echt nog wel andere tijden komen waarop ik met soms misschien met wat weemoed, maar ik hoop toch ook met een hoop dankbaarheid, op de tijd van nu terug kan kijken. Een tijd waarin ik heel veel toffe dingen heb mee mogen maken en nu gewoon nog onwijs van aan het genieten ben.

Liefs Bianca