“Being happy doesn’t mean everything’s perfect. It means you’ve decided to look beyond the imperfections”.

Languit op de bank in het zonnetje voor het raam schrijf ik dit blog. De zomer loopt op zijn einde en de herfst kondigt zich aan. Ik houd enorm van de herfst. Zo’n tijd waarin je nog prachtige nazomerdagen kunt hebben, met een lekkere temperatuur om buiten actief bezig te zijn en de natuur die zichtbaar verandert. Ook bij deze seizoensverandering is er weer even de vraag in mijn hoofd: mag ik de volgende zomer ook weer mee gaan maken? Toch merk ik dat er de laatste tijd eerder een kleine verandering zit in deze gedachte. Niet zo zeer van mag ik, maar hoe maak ik het dan mee? Ik probeer er minder mee bezig te zijn of ik er dan nog wel ben, maar meer in welke lichamelijke conditie.  Niet dat ik op deze hoe vraag een concreter antwoord kan verwachten, maar ergens in mijn hoofd probeer ik me toch steeds weer voor te bereiden op veranderingen die er misschien aan zitten te komen. Als ik me daar überhaupt op voor kan bereiden vraag ik me steeds wel af. Uit ervaring weet ik natuurlijk al wel dat de meeste dingen zich niet laten voorspellen. Het blijft gewoon zo lastig om je steeds weer flexibel op te moeten stellen. Ik denk dus maar niet te ver vooruit en richt me steeds op de periode tussen twee kuren in. Alleen voor het maken van reisplannen maak in een uitzondering. Daarin plan en droom ik toch wat verder vooruit.

Zo zouden we eigenlijk in de herfstvakantie samen met mijn broer en neefje een week gaan kitesurfen in Denemarken, maar helaas gooide Bas zijn werk wat roet in het eten. Bas bleek een aantal dagen naar Berlijn de moeten, dus werden de plannen gewijzigd. Het idee was dat ik na de werkdagen van Bas in Berlijn aan zou sluiten en we zo dus nog een weekend samen Berlijn konden gaan ontdekken. Totdat ik mij bedacht: waarom reis ik eigenlijk niet meteen met Bas mee naar Berlijn? Die eerste dagen kan ik mij natuurlijk ook prima alleen vermaken in zo’n grote stad. Lekker alles op mijn eigen tempo en alvast een en ander bekijken/ bezoeken klonk ook gewoon  als muziek in mijn oren. Dus mocht je dit nu lezen en misschien nog leuke tips hebben van de dingen die we zeker moeten gaan bezoeken in Berlijn, laat het mij dan weten. Ik heb me nog niet echt ingelezen, dus alle ideeën zijn welkom!

Een paar weken terug ben ik nog een nachtje weg geweest met mijn vriendinnen Yvonne en Jikke. We sliepen in een airbnb in Dordrecht. Zo’n nachtje weg met z’n drietjes geeft altijd veel extra tijd om lekker bij te kunnen kletsen en vooral veel lol te maken met elkaar. We maken altijd tientallen plannen van te voren voor zo’n uitje, maar merken iedere keer weer dat we alleen maar tijd tekort komen. Er moet dus snel een vervolg gepland worden en dan kunnen we dus ook gewoon terug naar Dordrecht. Het onderwijsmuseum, Loods5, de rondvaart, allemaal dingen waar we geen tijd meer voor hadden. Tja, shoppen met drie dames vraagt gewoon altijd meer tijd dan gepland hè.

Eigenlijk hadden we ook nog een weekendje weg gepland met de baasjes van de broer van onze hond Finn. Toen we de enorme prijzen zagen voor de vakantiehuizen voor een weekend hebben we de plannen wat bijgesteld. We brachten 1 dag door bij Marc, Manuela, Kay en Eskil in Rotterdam waarop we lekker gingen lunchen, probeerden om op het Sup-board de Maas te trotseren, spelletjes speelden en barbecueden. De dag erop kwamen zij bij ons in Brabant wandelen door de bossen, streden we om de winst bij het muzikale spel Hitster en het Keezenspel en genoten van zelfgemaakte pizza’s door Bas. Het waren twee hele gezellige dagen met elkaar en zeker ook weer voor herhaling vatbaar. Bas en ik genieten altijd heel erg van dit soort sociale momenten met vrienden waarop we actief dingen met elkaar ondernemen en de tijd hebben om gesprekken met elkaar te voeren onder het genot van een hapje en een drankje.

Ik zeg vaak dat het zo belangrijk is om je te omringen met mensen waar je de goede energie van krijgt. In deze mensen steek ik het liefste mijn energie. Uit die ontmoetingen, de gesprekken die we hebben en de dingen die we ondernemen haal ik zelf ook weer de energie die ik nodig heb om te zorgen dat het zeker op mentaal vlak goed met mij gaat. Zo had ik een lunchdate met Lysette. We hadden elkaar een aantal maanden terug ontmoet bij een workshop kaasfondue in het Inloophuis in Tilburg. Die avond hadden we hooguit een uur met elkaar gesproken, maar we merkten beiden dat de klik er vanaf het eerste moment was. Dit vroeg dus om een vervolg en spraken we af om samen te gaan lunchen. Lysette vertelde  mij dat ze een boek had geschreven over haar ervaring met kanker in haar kinderjaren en vroeg of ik het misschien wilde lezen. Tijdens het eten hebben we voluit zitten praten over onze levens en geregeld was er de ene na de andere verbazing over gelijkenissen die voorbij kwamen. Ook toen Lysette mij vertelde dat onze afspraak van vandaag in eerste instantie ook bepaalde twijfels opriep. Ze vertelde mij dat ze bij het aangaan van onze afspraak zich er ook heel erg van bewust was dat ze een contact aan zou gaan met iemand die ongeneeslijk ziek is en de sterfelijkheid meer aan de oppervlakte ligt als bij een ander. Toch voelde ze ook meteen dat we beiden een groot doorzettingsvermogen hebben en we naast de lastige dingen in onze levens een enorme drive hebben om voluit te leven. Ik was blij dat ze deze gedachte zo open en eerlijk met mij durfde te delen. Ik gaf bij haar vervolgens aan dat ik dit wel begrijp en dat ook bij mij dit soort gedachten opkomen bij het aangaan van nieuwe vriendschappen. Aangezien ook mijn tijd maar beperkt is, ben ik tegenwoordig ook meer selectief in het aangaan van nieuwe vriendschappen. Ik wil namelijk voldoende tijd en aandacht kunnen blijven schenken aan mijn huidige vriendschappen. Ik geef ook altijd aan bij vrienden dat het er niet om gaat hoe vaak we elkaar zien, maar dat het voor mij het belangrijkste is dat wanneer we elkaar zien het goed voelt en het fijn is, de kwaliteit is belangrijker dan de kwantiteit. Na de afspraak met Lysette ben ik snel in haar boek begonnen. Tijdens het lezen zag ik steeds aan de ene kant het 11 jarig meisje voor me en aan de andere kant de volwassen Lysette waar ik mee had zitten praten. De gedachte die steeds  weer terugkwam was: jeetje, als je dit toch allemaal als 11 jarig meisje mee moet maken. Dat je botkanker krijgt, je been geamputeerd moet worden, je opgroeit met een flinke rugzak en de late gevolgen van kanker een grote invloed hebben op de wijze waarop je je leven in kunt richten. Uit eigen ervaring weet ik hoe lastig het is om nachten door te moeten brengen in het ziekenhuis, steeds weer om te moeten gaan met spanningen voor diagnosen/ uitslagen/ gesprekken met een arts, behandelingen te krijgen waar je je doodziek door voelt en alle bijwerkingen van dien, maar al deze dingen zijn dan ook nog anders wanneer je zo enorm jong bent en te maken krijgt met kanker. Daarnaast zit er natuurlijk ook nog een groot verschil tussen hoe het ziekenhuissysteem nu in elkaar zit en 40 jaar terug. Ik heb het boek in drie dagen uitgelezen. Dat zegt genoeg denk ik. Ik kon het maar lastig wegleggen. Verder wil ik niet al te veel verklappen over de inhoud, daarvoor moet je het echt zelf lezen. Dat ik na het lezen van het boek met nog meer bewondering dan ik al deed naar Lysette en haar doorzettingsvermogen kijk, wil ik wel delen.

Deze zomer heb ik ook enorm genoten van de Olympische spelen en de Paralympische spelen. Zeker die laatste heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik vraag mij altijd af wanneer ik die sporters zie: hoe zou ik er mee omgaan wanneer ik in hun situatie zou zitten? Ik vind het altijd prachtig om te zien hoe mensen het voor elkaar krijgen om over grenzen heen te gaan en te denken in mogelijkheden in plaats van dingen die niet meer kunnen. Ik kan me zo goed voorstellen hoe groot het overwinningsgevoel is dat die sporters zullen voelen bij het halen van een medaille of record. Zelf ben ik sinds een aantal maanden ook weer rustig aan begonnen met het oppakken van het hardlopen. En hoewel ik iedere keer mijn best doe om mij niet al te veel te focussen op de tijd of de afstand, ben ik toch trots als ik zie dat er vooruitgang zit in de tijden die ik loop. Het zorgt zeker ook voor enige twijfel wanneer ik de keer erop weer ga, omdat ik toch bang ben mezelf teleur te stellen met een minder goede tijd. Wanneer ik dan die sporters op tv zie, dan helpt dat mij bij het blijven aangaan van mijn eigen sportieve uitdagingen. Een keer in de week een rondje hardlopen lijken mijn voeten voor nu goed aan te kunnen, dus op hardloopgebied ben ik al lang blij dat ik in ieder geval weer 1 keer in de week dat kan doen. En als ik daarnaast dan nog kan kitesurfen dan zou ik mijn conditie toch nog een tijdje op een redelijk stabiel peil moeten kunnen houden.

Voor Bas had ik een paar weken terug ook een gave sportieve verrassing. Misschien heb je er wel iets van meegekregen? Op radio NPO2 hadden ze een oproep gedaan om wensen in te sturen in verband met de actieweek voor het KWF. Bij het horen van deze oproep heb ik meteen een mail gestuurd met een wens voor Bas. Na twee weken werd ik gebeld met het bericht dat ze wilden gaan proberen om mijn wens uit te laten komen, mijn hart maakte een enorme vreugdesprong. Waar de meeste kitesurfboards uit het buitenland komen bestaat er in Nederland één bedrijf dat custom made kitesurfboard maakt, namelijk LIEUWE. Het zijn prachtige kitesurfboards die de meeste kitesurfers van ver af aan al herkennen door hun houten design. Ik hoop natuurlijk dat we nog heel lang samen kunnen genieten van het kitesurfen, maar ik weet ook dat als ik er straks niet meer ben het een hobby is waar Bas heerlijk zijn koppie even leeg bij kan maken en het hem misschien wel zal helpen om goede energie op te kunnen doen in een tijd van rouw. Door Bas een kiteboard te geven waar iets van mij op staat ben ik er op een bepaalde manier misschien toch altijd een beetje bij. Regelmatig had ik via whatsapp contact met Ilja van radioNPO2 over het design van het board voor Bas. Als Bas dan thuis kwam en vroeg hoe mijn dag was en of er nog bijzonderheden waren, reageerde ik dan vaak met: ’nee, geen bijzonderheden vandaag.’  Of wanneer ik een berichtje van Ilja kreeg terwijl ik tegenover Bas aan tafel zat hield ik mijn gezicht in standje neutraal. Van binnen moest ik dan natuurlijk wel lachen. Soms moest ik mijn best doen om mijn mond te houden, maar vooral dacht ik vaak: je moest eens weten waar ik mee bezig ben. We zouden in de radioshow van Jan-Willem en Jeroen Bas gaan verrassen. Samen met radiopresentatrice Evelien de Bruijn zouden we Bas overvallen op zijn werk in Utrecht. Ik stond die woensdag vroeg op. Zodra ik Bas ‘s morgens  om 05:45 de deur uit hoorde gaan om met de trein naar Utrecht te reizen, sprong ik uit mijn bed om mij klaar te maken om ook naar Utrecht af te kunnen reizen met de auto. Ik hoopte maar dat Bas niets zou doen met de Ring meldingen die hij zo vroeg al op zijn telefoon zou ontvangen. Onderweg zette ik de auto aan de kant om rustig in gesprek te kunnen gaan met Jan-Willem en Jeroen. Zij stelden een aantal vragen en namen de luisteraars mee in de verrassing die we gepland hadden. Het deed me veel om bepaalde zinnen hardop uit te spreken en voelde de emoties in mijn keel. Vervolgens reed ik naar de plaats waar ik met Evelien had afgesproken. Van Moniek hoorde ik dat de zonneschermen naar beneden waren en we dus ongezien met de bus het parkeerterrein op konden komen en dat hij nog steeds niets in de gaten had. Hij was gewoon nog druk in gesprek met andere collega’s. Moniek zorgde ervoor dat we het gebouw binnen konden en daar wachtten we op een seintje vanuit de radiostudio. Evelien was erg vriendelijk en stelde mij op me gemak. Ik was zo norm benieuwd hoe Bas zou gaan reageren. Na het seintje dat we live waren betraden we het kantoor van Bas. Mocht je het gemist hebben dan kun je het filmpje hier alsnog terugkijken: Bianca leeft in bonustijd en wenst een custom made kiteboard voor haar man Bas | NPO Radio 2 De verrassing is in ieder geval goed gelukt en het board is echt prachtig geworden. Op de ene kant staat een afbeelding van de vier elementen: aarde, water, lucht en vuur. Op de andere kant staat in heen prachtig lettertype de quote die ik hier op mijn blogpagina altijd uitdraag: Dream It, Believe It, Achieve It en daaronder Team van den Broek met een hartje, waarin ik doel op Bas, Finn en ik. We zijn met zijn drietjes een goed team die ieder op zijn manier bijdraagt aan het creëeren van een fijn leven voor zichzelf en de andere twee binnen het team. Ik ben enorm dankbaar dat NPOradio2 mij zo heeft geholpen bij het verwezenlijken van mijn wens. Het is een cadeau waar Bas nu al van kan genieten en het is iets blijvends voor als ik er straks niet meer ben.

Vorige week is kuur 53 er weer in gegaan. De dag ervoor kon ik gelukkig nog even het water op en genieten van een kitesurfsessie. Nu kan het nog, gaat het vaak dan door mijn hoofd, morgen is het allemaal weer even heel anders. En ook al was de wind minimaal en is het soms harken met de kite (zoals wij dat zeggen) om ervoor te zorgen dat er voldoende wind in de kite blijft om door te kunnen varen, ik voel mij dolgelukkig als een klein kind in de speeltuin. De dag erna in het ziekenhuis verliep goed, maar de dagen erna was ik in en in moe en heb ik veel last van buikpijn. Dat is lastig, zeker wanneer er dan goede wind staat en ik niet met Bas en mijn broer mee het water op kan of überhaupt de energie heb om dingen buitenshuis te ondernemen. Voor mij is het iedere keer een uitdaging om dan rustig aan te doen en voldoening te halen uit wat tv kijken. Het gesprek met mijn oncoloog dat ik voorafgaande aan de kuur had blijft steeds meer in mijn hoofd zitten. In de gesprekken komen steeds vaker de woorden behandelingen, chemo en bestraling terug. Daarnaast gaan mijn vingers regelmatig even naar mijn hals om de tumor die daar zit te checken en ik zie de tumormarker die ze iedere 5 weken in het bloed meten omhoog gaan. Gelukkig heb ik een arts die mij iedere keer helpt om me vooral te blijven focussen op het nu en niet al te veel vooruit te lopen op de CT-scan die over drie weken weer op de agenda staat. Wat er vooral in mijn hoofd zit is dat ik hoop dat we het allemaal nog even uit kunnen stellen. Zeker nu ik net besloten heb om mijn haar weer wat te laten groeien. Het voelt alsof dat korte koppie en ik in de afgelopen vier jaar soms een beetje tot elkaar veroordeeld waren. We hebben het prima gehad samen en ik had zo mijn redenen om het niet  langer te laten groeien, maar het verlangen naar een wat meer vrouwelijk kapsel bleef diep van binnen altijd nog aanwezig. Nee, die hele lange lokken ambieer ik niet meer, maar een schouderlengte zou ik denk ik toch wel weer leuk vinden. Om dat te kunnen bereiken weet ik dat ik dan ook een tijdje door zal moeten zetten met een tussenlengte waar ik misschien niet zo blij van zal worden. Ik ben gewoon heel benieuwd hoe het straks weer zal staan en ook hierin is het leuk om weer iets nieuws uit te kunnen gaan proberen. Laat ik wel een slag om de arm houden, voor hetzelfde geld besluit ik tussentijds om toch weer de kapper op te gaan zoeken en opnieuw vriendschap te sluiten met dat korte koppie.

Liefs Bianca