Count the rainbows in your life… Not the Storms ❤️

Meestal komt het hier op kanker.nl voor dat wanneer je geen nieuws hoort van iemand, dat helaas ook vaak duidt op slecht nieuws, maar in mijn geval ging het spreekwoord gewoon op zoals we het altijd gebruiken. Geen nieuws, was goed nieuws🙂. Ik had alleen even wat meer tijd nodig om de rust te vinden om alles van de afgelopen week op papier te zetten……☺️ Dus hierbij mijn nieuwste blog:

We zijn weer wat dagen verder en de rust is wedergekeerd in huize van den Broek. Ik heb wel even wat dagen nodig gehad om bij te komen van de stressvolle wachtweek. Gelukkig waren daar dan die geruststellende woorden van mijn arts dat er op de CT scan geen groei van de tumoren was te zien. Iets wat wij niet hadden durven dromen en waar mijn arts ook zichtbaar blij verrast mee was. Ze sprak duidelijk uit dat ook zij zo haar twijfels had gehad naar aanleiding van de verhoogde tumormarker en mijn toegenomen vermoeidheid. Dit was echt het beste nieuws wat we hadden kunnen krijgen, wat een prachtig cadeau. Alle klachten lijken nu toch bijwerkingen te zijn van de Bevacizumab die ik inmiddels ook alweer een hele tijd krijg. Daarnaast is mijn lichaam natuurlijk al heel wat jaren hard aan het werk om iedere keer weer zichzelf op te maken voor behandelingen, medicijnen e.d. Het is niet niks wat er de afgelopen jaren allemaal in is gegaan. Denk daarbij aan de chemo’s, bestralingen en dergelijke. Het is natuurlijk super fijn dat het bestaat en dat het mij tot nu toe zo enorm veel gebracht heeft, maar het blijft natuurlijk niet iets natuurlijks wat er gebeurt.

Op de dag van de uitslag was ik ‘s morgens met Finn nog even een rondje in het bos gaan wandelen. Ik bedacht me hoe bizar het eigenlijk was dat de dag erop zo’n wandeling misschien toch heel anders eruit zou kunnen zien en voelen. Een goede of slechte uitslag zou een wereld van verschil maken. Dan kun je nog zo positief in het leven staan. Elke keer jezelf weer oprapen en doorgaan, dat gaat echt niet vanzelf. Natuurlijk weet ik wat het mij oplevert als het lukt om uit iedere dag het beste te halen, maar dat is nu met dit goede nieuws op zak gewoon wel een stuk makkelijker om te zeggen, als dat je weer het een na het andere slechte bericht hebt gekregen. En terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me, natuurlijk is het vet goed nieuws, maar nog steeds heb ik die kanker in mijn lijf en ben ik ongeneeslijk ziek. Maar deze goede uitslag geeft gelukkig weer even een hoop rust, ruimte voor nieuwe plannen en ben ik me er extra van bewust hoezeer ik bof  en hoe enorm dankbaar ik ben voor de tijd die we nu weer krijgen. 

Ik vraag me vaak af hoe ik mijn blogs ga ervaren als ik ze terug ga lezen op het moment dat ik in de volgende fase van mijn ziekte ben beland. Je kunt de dingen nou eenmaal niet meer overdoen, dus hoop ik dat ik dan mijn blogs kan lezen met het gevoel van ik heb het goed gedaan, de juiste keuzes gemaakt en alles eruit gehaald wat kon. Dat wil niet zeggen dat dat dan allemaal extreme dingen moeten zijn. Een rustige relaxte dag thuis kan ook heel veel voldoening brengen. Ik merk dat ik steeds beter kan genieten van een dag met een wandeling door de bossen, wat lezen met Finn aan mijn voeten die heerlijk ligt te slapen en zich nergens druk over maakt en gewoon wat dingetjes doen rondom huis. Misschien komt het ook doordat ik merk dat ik zuiniger met mijn energie om moet gaan als voorheen en dus bewuster bepaalde keuzes maak. Het begint al met het niet te vol plannen van de dag en het weekend. Daarnaast moet ik er gewoon rekening mee houden dat als ik afspreek met anderen, ik daarna tijd reserveer om even te gaan liggen en mijn hoofd rust te geven. Ik heb nou eenmaal snel last van veel hoofdpijn en gesprekken voeren met anderen kost meer energie en vraagt veel van mijn concentratie. Mijn moeder zei het vroeger al: “ze hoort alles”. En dat is nog steeds zo😁. Daarnaast ben ik iemand die als ze iets doet, dat dan ook met de volle 100% wil doen. Dus een gesprek met veel enthousiasme ingaan, een wandeling het liefst van minimaal  10km of meer, sporten het liefst 3 keer in de week, een opgeruimd huis, veel afspreken met familie en vrienden. Ik leer nu dat ik minder dingen voor de volle 100% kan doen en daar tevreden mee mag zijn. De laatste weken heb ik wel gemerkt dat het soms gewoon niet anders is. Ik kan gewoon niet meer alles doen wat ik zou willen. Ik denk dat ik dit al wel een hele tijd zo ervaar, maar ook hier doet het begrip tijd een hoop. Accepteren dat iets is zoals het is, is niet iets dat van de een op de andere dag gaat. In plaats van vandaag te kijken naar de dingen die ik moeilijk vind om mee om te gaan, kan ik beter kijken naar datgene dat ik de laatste jaren geleerd heb en nu anders doe. En dat zou voldoende vertrouwen moeten geven voor de toekomst. De toekomst waarin nog een hoop pittige uitdagingen in het verschiet liggen. Je weet nou eenmaal dat als je ongeneeslijk ziek bent, bepaalde dingen je nog staan te wachten.

Misschien dat de mensen om mij heen zichzelf ook wel eens de vraag stellen hoe ze denken dat zij er zelf mee om zouden gaan als ze in mijn schoenen zouden staan? Ik denk dat je daar pas echt achter komt als het jezelf betreft. Ik vraag mezelf nu dus ook maar niet te vaak af hoe ik er straks mee om moet gaan als ik te horen krijg dat ik uitbehandeld ben. Ook dàt kun je denk ik pas weten als je daadwerkelijk in die positie zit. En het zou nu toch alleen maar vragen en geen antwoorden opleveren. Er niet mee bezig zijn vind ik soms wel moeilijk hoor, mijn hoofd draait weleens overuren over dit soort dilemma’s. Of ik nou wil of niet. 

Na het goede nieuws van mijn arts volgde de ontlading. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik voelde me in en in blij en zo enorm opgelucht. Als ik er aan terugdenk voel ik de tranen weer opkomen. Hoe dankbaar kun je voor iets zijn, vraag ik me af. En wanneer voel je in je leven dit soort opluchting of blijheid. Misschien als je hoort dat je zwanger bent, iemand je ten huwelijk vraagt of als je iemand die je lang niet hebt gezien en gemist hebt, weer ontmoet? Je kent misschien wel zo’n moment uit je eigen leven. Ik hoop nog vaak dit gevoel te mogen ervaren, het zou betekenen dat er nog veel goede uitslagen zullen volgen. Zou er trouwens nog iets anders kunnen gebeuren wat dit gevoel zou kunnen overtreffen? Ik betwijfel het, maar wie weet. 

Nadat de woorden goed tot me doorgedrongen waren, heb ik mijn tranen afgedroogd,  Bas nog eens even goed vastgepakt en een dikke knuffel gegeven. “Ik blijf nog een hele tijd bij je lief”, heb ik hem gezegd. Met een grote glimlach keken we elkaar aan. Het hoefde niet uitgesproken te worden, het houden van elkaar was intens voelbaar. 

De volgende ochtend liep ik weer in het bos. De dag voelde en zag er zeker anders uit dan de dag ervoor. In mijn hoofd was de storm van de afgelopen week even gaan liggen, terwijl we ons in Nederland allemaal opmaakten voor de storm die er letterlijk aan zat te komen. Veel zullen het niet met mij eens zijn, maar doe mij maar Dudley, Eunice, Franklin of hoe dan ook, in plaats van de storm rondom zo’n uitslag. Ach, veel liever hebben we natuurlijk gewoon allemaal helemaal geen storm. Laat het voorjaar maar komen. Een fijne gedachte is dat ook ik dat nu waarschijnlijk wel mag gaan meemaken. Het is iets wat lotgenoten wel zullen herkennen. Het gevoel van haal ik wel de volgende lente, zomer, herfst, winter, kerst, verjaardag en ga zo maar door? Bij iedere mijlpaal die je haalt, komt zo’n nieuwe vraag wel weer opzetten.

De afgelopen dagen hebben Bas en ik al meerdere gesprekken gevoerd over onze volgende reis. Gesprekken, nou ja misschien zijn het meer onderhandelingen😁. Het is gewoon een beetje een luxeprobleem denk ik. Aan de ene kant voel je dat je beperkte tijd hebt en dat het je keuze voor een bepaalde reis beïnvloedt. Aan de andere kant durven we er toch weer iets meer vanuit te gaan dat we nog wel wat meer reisjes kunnen gaan maken komend jaar en dus meerdere dingen kunnen kiezen. Natuurlijk moet er ook nog rekening gehouden worden met het aantal vakantiedagen van Bas en niet te vergeten het budget is ook niet oneindig. Nou worden wij het meest blij van het outdoor leven op vakantie en dat hoeft niet altijd heel kostbaar te zijn. Maar soms liggen de mooiste ongerepte plekjes op aarde nou eenmaal niet om de hoek en is de reis erheen vaak wèl kostbaar. Aan de andere kant moet ik ook eerlijk zijn en is het oké dat ik straks niet overal ben geweest waar ik misschien nog heen zou willen in mijn leven. Uiteindelijk haal ik daar niet het meeste geluk uit, maar uit de momenten die ik doorbrengt met hen die ik het meeste liefheb. En dat kan in principe overal, ook thuis.

Als ik zo naar buiten kijk zie ik de regen die met bakken uit de hemel komt vallen en ik hoor de wind die om het huis waait. Normaal gezien zou ik daarvan misschien balen, het is geen weer wat het aantrekkelijk maakt om naar buiten te gaan. Maar nu vind ik het prima. Ik heb immers een goede uitslag op zak, hier kan ik nog wel even op teren. De zon schijnt in mijn hoofd en daarmee kom ik die storm die buiten raast wel door.

Liefs Bianca