Dan denk je dat je er weer bent.....Niet dus

Ik loop maar te denken hoe ik dit nieuwe blogbericht ga beginnen. Eerst over koetjes en kalfjes en dan toch maar het slechte nieuws. Waar ik in mij vorige blogs nog schreef over het vertrouwen krijgen in mijn lichaam en niet bij elk pijntje de alarmbellen te laten rinkelen, kon ik er deze keer niet onderuit. Het knobbeltje in mijn hals bleef maar aanwezig. En als ik onder de douche stond en er aan voelde sloeg de twijfel weer toe, groeide het nou wel of niet? Totdat ik Bas  weer eens liet voelen en hij zei dat ik het toch maar weer eens bij mijn arts moest laten checken. Ik dacht nog, laat ik dat dan eerst gewoon bij mijn huisarts doen, dan hoef ik niet meteen helemaal naar Nijmegen te rijden. Mocht de huisarts ook vinden dat het nodig is om er verder naar te laten kijken, dan kan ik altijd nog naar het Radboud gaan. Mijn huisarts was het met me eens dat het er inmiddels toch wel te lang zat voor gewoon een verdikte klier als bij bijvoorbeeld een verkoudheid en ik had immers 0,0 klachten gehad de afgelopen maanden. Natuurlijk speelde mijn voorgeschiedenis ook mee met de verwijzing. Vervolgens dus een echo laten maken in Oosterhout. De volgende dag werd ik gebeld door mijn huisarts. De radioloog vond het toch verstandig om er in mijn “ eigen” ziekenhuis verder naar te laten kijken. Gezien de grootte van de klier en de plek, waren er toch wel wat vraagtekens.
De week erop kon ik gelukkig al bij de internist terecht in het Radboud en ook zij begreep mijn zorgen wel. Omdat ik over 3 dagen op vakantie zou gaan werd er gekeken of het nog mogelijk was om een echo met punctie in de plannen voordat ik weg zou gaan. Anders zouden er weer zoveel weken overheen gaan. Helaas zat het vol op de radiologie, dus het bleef even bij bloed prikken en een longfoto maken. De volgende ochtend werd ik vroeg gebeld met de boodschap: “ om 11:30 hebben we nog een plek”. Mijn eerste reactie was: “ vandaag?” Snel heb ik mijn vriendin gebeld die gelukkig mij naar Nijmegen kon brengen. Bas en ik waren er immers niet meer vanuit gegaan dat het voor de vakantie zou kunnen plaatsvinden, dus had hij ‘ s morgens de auto mee genomen voor een afspraak voor zijn werk. Gelukkig waren we net op tijd. Tijdens de echo probeerde ik al wat te vissen naar informatie over wat de radioloog zag. Ze gingen een punctie nemen. Zonder verdoving ging de naald mijn hals in. Niet echt leuk, maar tja als je al zoveel ingrepen hebt meegemaakt dan is dit op een schaal van 0-10 peanuts, zou ik zeggen. Als de naald er eenmaal in zit voel je er niks meer van. De radioloog zei nog dat de klier eruit zag als tussen een gezonde klier en een klier met uitzaaiingen erin. Toen vroeg ik me nog af, is dit om mij gerust te stellen, om mij voor te bereiden op slecht nieuws of iets anders?

En daar zit je dan. In het prachtige Noorwegen. We weten dat de telefoon rond 9:30 zal gaan. We hebben het van te voren samen besproken. Willen we wel/ niet de uitslag horen terwijl we een prachtige reis aan het maken zijn? We hebben ervoor gekozen om het toch wel te doen. 1 Vriendin heb ik erover verteld, verder weet niemand dat we vandaag de uitslag gaan krijgen. Het is allemaal al spannend genoeg. De telefoon gaat en ik zie anoniem op het scherm verschijnen. Ik neem op en mijn arts vraagt meteen of ik de telefoon op de speaker heb staan. Ik weet al genoeg. De tranen rollen al over mijn wangen. Ze vertelt dat ze slecht nieuws heeft. In de lymfeklier zijn toch weer kankercellen gevonden. Ze gaan er in eerste instantie vanuit dat het om een uitzaaiing van de baarmoederhalskanker gaat. Binnen een paar minuten staat mijn wereld voor de zoveelste keer weer op zijn kop. Het is toch niet te geloven. 
Het nieuws komt hard binnen. Bas en ik zijn erg verdrietig, strijdvaardig, maar ook enorm bang voor wat de toekomst ons gaat brengen. We hebben nog zoveel plannen en willen samen oud worden. Maar hoeveel keer  kan dit nog goed aflopen? 4 keer kanker in 9 jaar tijd, is niet iets wat je vertrouwen geeft in je eigen lijf.  
Wanneer we thuis komen van vakantie ga ik meteen weer de scan in. Dan pas zullen we weten waar in mijn lijf het allemaal foute boel is en welk traject ik zou kunnen gaan bewandelen. Ik merk dat ik er tegenop zie om naar huis te gaan, dan stappen we weer in de rollercoaster. Eerst nog maar eens even genieten hier in Noorwegen van mooie natuur, rust, lekker eten en de tijd samen. Even goede energie opdoen om er straks weer tegenaan te kunnen. 
Na het telefoontje  van mijn arts, praten Bas en ik over het nieuws dat we hebben gehad. Er vallen heel wat tranen en we spreken onze angsten uit.  We besluiten vervolgens om toch de kajak te pakken en het water op te gaan. Ons hoofd in de wind. De druppels spatten omhoog in ons gezicht terwijl we over de golven peddelen. Steeds harder en harder. Als ik zo bezig ben voel ik dat ik op en top leef, heerlijk! 
‘S avonds bel ik mijn broer en mijn vader. Waar ik eerst nog rustig wil vertellen hoe mooi het hier allemaal is, val ik stil op het moment dat er wordt gevraagd hoe het met mij gaat. Aan de andere kant van de lijn weten ze genoeg. In tranen vertel ik van het nieuws die ochtend. Er wordt gevloekt aan de andere kant van de lijn. ( het valt mij op omdat het bij mij thuis normaal niet in het vocabulaire zit, vloeken was vroeger thuis uit den boze, dus het is mij wel duidelijk dat het nieuws inslaat als een bom) Ook mijn familie en vrienden hadden dit toch niet 1,2,3 aan zien komen, iedereen hoopte een keer op gewoon iets onschuldigs. Net als iedereen die wel eens een verdikte klier heeft als hij verkouden is of iets dergelijks. De afgelopen weken had ik van een aantal mensen om me heen gehoord: misschien is het een vetbult of van ik voel ook wel eens een verdikte klier in mijn nek. Ze zeiden het waarschijnlijk allemaal om mij of zichzelf gerust te stellen, allemaal uit goede bedoelingen. Nu ze horen dat het toch weer kanker is, vinden de meesten het lastig om woorden te vinden. Heel logisch. Ook ik weet soms even niet welke gevoelens en gedachten ik erbij heb. Hoeveel kan een mens hebben denk ik wel eens. Ik heb de afgelopen jaren steeds zo mijn best gedaan om te komen waar ik nu sta. En nu moet het weer. Even een beetje achterover leunen is er niet bij. Ik weet dat de behandelingen zwaar zijn, herstellen frustrerend is en het zo hard werken is. Maar het leven is mij zo enorm lief. Ik hoop dat de komende dagen/maanden/ jaren het geluk weer wat aan mijn zijde is. Ver vooruit kijken doen we maar even niet. Eerst vandaag, we proberen te genieten in het nu. Het ene moment gaat dat beter dan het andere. Maar gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Ik heb immers een geweldige man naast mij staan, die er voor mij zal zijn wanneer ik hem nodig heb. Wat bof ik met hem. We genieten nu nog 2 weken samen van mooie belevenissen in Noorwegen. We maken mooie herinneringen om op terug te kunnen kijken. We praten, lachen en huilen wat af. Samen bereiden we ons voor op wat er gaat komen. Hmmm bedenk ik me als ik dit schrijf, kun je je daar op voorbereiden...... ? Het leven laat zich niet voorspellen, bij mij in ieder geval niet.