Drie weken met een lach en veel tranen

Wat is de wereld de laatste weken toch veranderd. Nou ja niet de hele wereld, maar zeker mijn of eigenlijk onze wereld. Zo maakten we nog heerlijke wandelingen in de bergen, over rotsen, over zompige paadjes, en door de sneeuw. We kwamen op prachtige plekjes. En tussendoor hadden we een enorm confronterend telefoongesprek met mijn arts en veel gesprekken samen over onderwerpen die je normaal niet linkt aan je zomervakantie. Het was een vakantie van uitersten. We realiseerden ons ook dat achter die prachtige foto’s waarop we beiden straalden een verschrikkelijke boodschap schuil ging.

In het telefoongesprek met mijn arts werd al snel duidelijk dat er twee scenario’s mogelijk zouden kunnen zijn. Of de kanker zat lokaal in de lymfeklier in mijn hals of de kanker had zich in een rap tempo verspreid door mijn lichaam. De arts gaf duidelijk aan dat ze zelf ook vreesde voor het laatste scenario. Zeker gezien de pijnklachten van de laatste week. Uitzaaiingen van baarmoederhalskanker gaan vaak gepaard met heftige pijnen, zo vertelde ze ons. Ook was het heftig om te horen dat wanneer er sprake zou zijn van uitzaaiingen, er alleen de mogelijkheid zou zijn om mij te gaan behandelen met als doel de kanker te gaan controleren en tijd toe te voegen. Tijd toe te voegen? Wacht even dacht ik nog, kan het dus zijn dat dit mijn laatste zomervakantie is, ik hier in Noorwegen dus nooit meer terug kom en  ik voor het laatst in een tent zal slapen? Bij alles wat ik de dagen na dit telefoongesprek deed, zei een stemmetje in mijn hoofd: “het kan wel eens zijn dat je dit voor het laatst doet “. Toen we dus van een campingeigenaar het aanbod kregen om de laatste nacht in een blokhut te slapen hoefde ik hier niet lang over na te denken. Nee, ik wilde nog een nacht in de tent. Bewust nog een nachtje daarvan genieten, voordat het misschien niet meer zou gebeuren. Achteraf gezien is slapen in een tent dan eigenlijk maar een heel onbenullig dingetje. Een ander zal misschien denken. In dit grote geheel iets geheel onbelangrijks. Maar het is maar om aan te geven hoe bewust je bezig bent met alles wat je doet op een dag als je weet dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. En natuurlijk was ik me door alles wat er ons de afgelopen jaren al overkomen was hiervan aardig bewust, maar toch voelde het allemaal ineens nog weer anders. 

De dag brak aan dat we weer naar huis zouden gaan. Enorm dankbaar voor alles wat we in die 3 weken hadden mogen doen, maar natuurlijk ook een enorm dubbel gevoel.  Als ik dit allemaal 4 weken voor de zomervakantie had geweten, dan waren we misschien wel helemaal niet gegaan? Dan hadden we deze herinneringen niet meer toe kunnen voegen aan al die mooie herinneringen van 21 jaar samen. Maar de wereld waarin we weer thuis zouden komen zou weer even een aardige realitycheck geven. Bij thuiskomst lag er een grote stapel post van mijn collega’s ( en van mijn schoonmoeder, die mag ik niet vergeten😉). Ieder liet op zijn manier en met lieve woorden weten dat ze met ons meeleefden en aan ons dachten. Waar ik nog tegen Bas zei dat het zo lief van hen was kreeg ik meteen terug: “nou, ik had ze liever niet gekregen”. En begrijp hem niet verkeerd. Ook hij voelt zich gesteund door de mensen om ons heen die meeleven en aan ons denken, maar als het goed met mij was gegaan, dan had die stapel post daar natuurlijk niet gelegen. Dan was de wereld ook voor ons gewoon rustig door gegaan en konden we alles weer op een gewone manier thuis oppakken. 

Nu stond er bij thuiskomst meteen een PET/CT scan op ons te wachten en werd het dus een ochtend ziekenhuis ipv in de zon op het terras. Iets wat we later op de dag natuurlijk nog wel ingehaald hebben😉. De scans verliepen gelukkig allemaal goed. Een vriendelijke verpleger die luisterde naar mijn verhaal, het infuus gewoon in 1 keer goed prikte en mij toen even een uurtje liet luisteren naar muziek op Spotify. De radioactieve vloeistof had een uur nodig om zich goed te kunnen verspreiden door mijn lichaam. Het blijft bijzonder dat het allemaal kan. Je moet het zien als een soort suikers die door je lijf gaan. De kwaadaardige kankercellen lichten op doordat zij de suikers aantrekken. Op de PETscan kun je dus precies zien waar je licht geeft en dus de kanker zit. De volgende dag zouden we gebeld worden door mijn arts met de uitslag. Gelukkig hoefden we dus niet dagen hierop te wachten. Begin van de middag ging de telefoon. Je probeert je hierop voor te bereiden, maar hoe? Eigenlijk geen idee. De zenuwen gierden door mijn lijf. “Misschien hebben ze de vorige keer bij de punctie toch een foutje gemaakt?”, ging er nog door mijn hoofd. Maar het was tegen beter weten in. Mijn arts vertelde dat ze weer enorm slecht nieuws had. Op de scan was te zien dat de kanker zich heeft verspreid door mijn lymfestelsel van mijn buik tot aan mijn hals. De knobbel die ik in mijn hals heb gevoeld is niet de grootste klier. De klieren variëren van 5mm tot 21 mm dikte. Die van 21 mm zit tussen mijn longen en mijn luchtpijp in. Een plek die ze niet zo maar kunnen bereiken. Het zou kunnen dat de pijn die ik de laatste weken voel in mijn schouderblad/ rug/ nek hiervandaan komt. Na het hele verhaal van mijn arts had ik nog een voor mij enorm belangrijke vraag. Het antwoord erop wist ik eigenlijk zelf al, maar ik had het nodig dat zij het zei. Als ik het dus goed hoor, dan ga ik dus dood? Niet nu of volgende week, maar de 50 ga ik zeker te weten niet meer halen. Ze geeft aan dat dat klopt en als Bas vraagt aan welke tijd we dan moeten denken? Ze heeft aan dat dat moeilijk is om te zeggen. Het is een verschrikkelijke onvoorspelbare rotziekte. Het kan gaan over maanden, heel misschien een paar jaar, maar meer zal het niet zijn. Het is afwachten hoe mijn lichaam op de behandelingen gaat reageren en of de kanker zich zal laten controleren of misschien toch verder uit zal gaan zaaien richting andere organen. Ze vertelt dat ze op de scan een plekje zien op een spier bij de bekkenwand. Hierover durven ze verder nog geen uitspraken te doen, maar mocht hier ook al iets zitten, dan is de kans dat het overslaat naar andere organen in mijn lichaam nog groter. Na het telefoongesprek kijken Bas en ik elkaar nog een beetje leeg aan. Ik ben aan het nadenken over datgene dat ik voel en denk. En nu? 

De dagen erna  praten Bas en ik veel met elkaar. Een aantal vrienden en familieleden komen langs. We hebben ze via de telefoon op de hoogte gebracht en ook zij zijn aan het zoeken naar de juiste woorden en dingen om te doen. Ze willen laten weten dat ze er voor ons willen zijn en wij er niet alleen voor staan. Het is moeilijk om een plek te vinden voor je eigen emoties en die van de mensen om ons heen. Iedereen is zo verdrietig. Het is echt moeilijk om anderen te vertellen dat je niet lang meer te leven hebt. Als ik terugdenk aan de momenten van de afgelopen week, dan word ik daar verdrietig van. Mijn broer die huilend langs het strand loopt als ik het hem door de telefoon vertel. Mijn vader die met een rood gezicht van het huilen op de fiets thuiskomt en mijn moeder moet gaan vertellen welk verschrikkelijk nieuws hij net van zijn dochter te horen heeft gekregen. Bas die zijn angsten rondom de toekomst met mij deelt. En toch ben ik blij dat ze zich zo open stellen naar mij en mij laten weten wat zij voelen en wat er in hen omgaat. We moeten het immers allemaal samen gaan doen. Nou ja, voor een deel dan. Een groot gedeelte komt bij mij en Bas terecht en dan zal er ook nog een gedeelte zijn waarin ik mijn eigen weg zal moeten vinden. Hoe ga ik dit de komende tijd toch allemaal weer doen? Ik denk er nog maar niet te veel over na. Ik probeer te genieten van de wandelingetjes met Finn, het etentje in de tuin, het drankje op het terras, het slapen naast Bas, het autoritje met een lekker muziekje op. Elke keer denk ik, nu kan het nog, dus geniet ervan. 

Morgen ga ik naar school. Nee niet om mijn klas klaar te maken voor het nieuwe schooljaar. Mijn eigen klas zat er in de toekomst niet meer in,had mijn arts mij twee weken geleden al verteld. Iets wat ik verschrikkelijk moeilijk vond en vind. Mijn tranen stromen alweer over mijn wangen nu ik er aan denk. Mijn grootste passie moet ik opgeven. Mijn klaslokaal ga ik morgen leeg maken. Plek maken voor iemand anders die het leukst beroep van de wereld mag gaan overnemen. Want o wat heb ik toch altijd genoten van de leerlingen op mijn school en de dingen die ik hen mocht leren. Ik bofte met hen en zij denk ik ook wel een beetje met mij😊. 

Komende dinsdag wordt alles besproken in de tumorwerkgroep. ‘ S middags krijgen wij de scans te zien, wordt het behandelplan voorgelegd en krijgen we uitleg over allerlei zaken. Dan gaan we er weer tegenaan, de chemo zal vast snel erna gaan starten. Het zal weer met ups en downs gaan, maar hopelijk krijg ik tussen de behandelingen door, wat tijd en ruimte en voldoende gezondheid/ energie om nog een aantal mooie herinneringen met Bas te kunnen maken. Herinneringen waar Bas later op terug kan kijken en die hem troost zullen bieden voor de tijd die hij dan verder gaat zonder mij aan zijn zijde. Want dit is toch het allermoeilijkste wat ik vind, weten dat ik hem ooit los zal moeten laten. Degene van wie ik het allermeeste hou, samen oud worden was mijn allergrootste wens. De enige taak die mij nu rest, is proberen te leven in het nu, de weg aan te gaan die voor mij ligt en te genieten van alles wat mij/ ons nu nog wel is gegeven. En die uitdaging ga ik graag aan.

Liefs Bianca