Dans in de wind

Soms kom je in je leven mensen tegen met wie je meteen een speciale klik hebt. En ook bij haar had ik meteen dat gevoel. Drie jaar geleden lagen we beiden in het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem. We bleken dezelfde diagnose baarmoederhalskanker te hebben en we zaten in hetzelfde stadium van onze behandeling. Wekelijks een chemobehandeling met 1 overnachting en iedere dag een bestraling. Dit 5 weken lang. In de derde week lagen we op dezelfde kamer en raakten we aan de praat. Jij vertelde hoe je leven was gelopen, dat je balletdanseres was geweest en nu bofte met de liefde van je leven aan je zijde. Toen we de week erop weer op dezelfde kamer lagen, ontstond het plannetje om dit vast te gaan laten leggen bij de planning van het ziekenhuis. Geen standaard dingetje begrepen we van de verpleging, dus ging ik op pad naar het planbureau en regelde dit. Zeker omdat we wisten dat er ons nog een zware inwendige bestralingsweek te wachten stond waarbij we 5 dagen lang 24 uur op ons rug zouden moeten blijven liggen. En de gedachte eraan dat we dan in ieder geval elkaars gezelschap hadden en konden kletsen, maakte het vooruitzicht in ieder geval iets minder vervelend.

Toen ik bijkwam van de kijkoperatie om te kijken of de tumor niet vastgegroeid zat aan mijn darmen en ik tussen mijn benen een flinke stellage had staan voor de inwendige bestraling, lag Adelien naast mij. Een paar uur later zou zij er op dezelfde manier bij liggen. Mijn artsen waren druk bezig met het bepalen van mijn bestralingsplan, alle scans moesten uitvoerig bestudeerd en berekend worden. Dit om ervoor te zorgen dat die tumor volledig zou verdwijnen. Inmiddels was Adelien ook weer terug op de kamer en waren we beiden op z’n zachts uitgerukt niet in ons beste doen. Onze lieve mannen liepen met de kartonnen bakjes heen en weer om voor hun  vrouwen die enorm misselijk waren van alle medicatie te zorgen. Ook zij ervaarden voor het eerst hoe het was om in contact te zijn met iemand die in hetzelfde schuitje zat. Herkenning over en weer en er werd veel gedeeld.

We waren al uren aan het wachten op mijn eerste inwendige bestraling toen de arts ons kwam vertellen dat zij slecht nieuws had. Waar ik eigenlijk die avond mijn eerste inwendige bestraling zou krijgen, kregen we te horen dat het niet was gelukt om een goed bestralingsplan te maken. Ze zouden het niet voor elkaar gaan krijgen om de tumor te bereiken en durfden het dus niet aan. Lag ik daar met de lange naalden in mijn lichaam en kreeg ik te horen dat het allemaal voor niks was. Was dit het dan, konden ze niets meer voor mij doen en ga ik nu dood waren mijn gedachten. Dat moment deelden we dus samen met Adelien en Ron. Mensen die wij leerden kennen doordat de ziekte ons samen had gebracht. Zij hebben dingen van ons gezien en gehoord die je misschien normaal alleen met je beste vrienden deelt of alleen met je partner. Zij hebben ons op ons kwetsbaarst gezien, ons meegemaakt toen we de dood in de ogen keken en waren ons tot grote steun.

Gelukkig bleek de volgende ochtend dat er toch nog een lichtje aan het eind van de tunnel was. De hele apparatuur werd uit mijn lichaam verwijderd en ik kreeg 8 dagen om thuis wat bij te komen. Ik werd uiteindelijk door mijn huidige arts in het Radboud ziekenhuis geopereerd en na een paar maanden kregen Adelien en ik beiden het heugelijke nieuws dat de kanker weg was. Ik weet nog goed, dat zij wel meteen haar vraagtekens daarbij had. Ik nam het maar aan, misschien omdat ik het zo hard nodig had om erin te mogen geloven. Twee jaar daarvoor had men immers ook dat tegen mij gezegd  dat de kanker weg was en het tegendeel was inmiddels wel bewezen. De kanker was na twee en een half jaar teruggekomen. Toch dacht ik toen nog: maar het kan toch niet zo zijn dat ik zoveel pech heb dat dit nu nog een keertje terug gaat komen. Wel dus.

Met z’n vieren hebben we het goede nieuws toen nog wel gevierd met een heerlijk etentje bij de Mexicaan. We deelden samen tegen welke dingen we aanliepen in ons herstel en vonden veel herkenning bij elkaar. Totdat jij na anderhalf jaar te horen kreeg dat de kanker terug was. Nou ja terug…. Zelf had je altijd al gezegd dat je niet geloofde dat het überhaupt helemaal weg kon zijn. Ik had geregeld even contact met je via de telefoon. Je behandelingen klonken zwaar en toen moest ik je gaan vertellen dat ook bij mij die klote kanker weer terug was. Op de momenten dat ik het zwaar had kwamen daar de bemoedigende woorden van jou en vice versa.

Een paar maanden terug deelde je nog dat het je grote droom was om in oktober samen met Ron nog een keertje naar Indonesië te  gaan. Samen dromen delen, dat deden we graag. Alsof het leek door ze te delen, de kans dat ze uit zouden komen toch nog iets groter zou zijn. Toen kreeg ik het berichtje van je dat ze niets meer voor je konden doen, dat het erop zat zoals je letterlijk schreef. Dat ik nog veel plezier en een mooi leven ervan moest gaan maken in de tijd die ik nog had.  Ik schreef je een afscheidkaart en bedankte je voor de bijzondere vriendschap die we hadden. Ik weet nog dat ik zo zoekende was naar de juiste woorden die ik erop wilde zetten. Ik voelde hoe de mensen om ons heen zich misschien soms voelen. Machteloos en niet precies wetende wat ik moest zeggen. Maar ik hield me vast aan datgene dat ik altijd tegen de mensen om ons heen zeg: iets zeggen is altijd goed, het maakt niet uit wat, als het maar niet niets is omdat het te moeilijk is om de juiste woorden te vinden.  Ik stuurde je erna nog een berichtje, maar een reactie bleef uit. Ik voelde aan dat je al afscheid had genomen en vroeg me af hoe ik dat zelf straks allemaal ga doen van iedereen die ik ken. Ik weet in ieder geval dat onze vrienden en familie er voor ons zullen zijn op de momenten dat wij het lastig zullen hebben, dat we op ons kwetsbaarst  zijn. En ik weet nu, dat als ik straks ook moet gaan, er aan de andere kant iemand op mij staat te wachten. Een vriendin die mij vast zal helpen met een luisterend oor en herkenning. Afgelopen zondag is Adelien overleden. Natuurlijk wist ik dat het eraan zat te komen, maar het brengt een hoop verdriet met zich mee. Bij allen die haar lief waren en het doet mij extra stilstaan bij mijn eigen sterfelijkheid. Zo’n gevoel van: en nu ben ik zelf de volgende. Het fijne is dat ik dit soort dingen gelukkig met Bas kan delen. In gesprekken blijkt wel dat niet alleen bij mij, maar ook bij hem dit soort gedachten in zijn hoofd rondgaan. Daarin voel ik me dan niet alleen, beiden ervaren we dat het denken aan het moment van afscheid nemen van elkaar iets zwarts , grauw en zo enorm verdrietig is dat we er maar niet aan willen denken. Maandag gaan we afscheid nemen van Adelien. Met dubbele gevoelens van dankbaarheid en verdriet.  Lieve Adelien, dans nu maar in de wind. Je zal gemist worden💜💜💜