De blije "oude" en "nieuwe" Bianca

Ik ben op weg naar mijn werk. Het is 's morgens vroeg, nog hartstikke donker, een prachtige  volle maan en er staat een heerlijk muziekje op. Ik voel mij blij en besef me dat ik de laatste tijd steeds vaker niet meer iedere minuut van de dag met mijn ziekte en de gevolgen daarvan bezig ben. 

Het is fijn om te merken dat de tijd een hele hoop doet en ervoor zorgt dat beetje bij beetje het vertrouwen en de rust weer terugkeert in mijn hoofd.

Natuurlijk zijn er nog dagelijks dingen die mij aan de kanker doen herinneren. Zo heb ik in de afgelopen weken mijn WIA aanvraag ingediend bij het UWV. Samen met de bedrijfsarts zijn we tot de conclusie gekomen dat er een urenbeperking is en het er naar uitziet dat fulltime werken geen optie meer is. Velen van jullie hier zullen misschien wel denken, ach waar maak je je druk over, jij kan immers nog werken. Toch voelt het voor mij wel als een ding. De ziekte heeft al zo veel in mijn leven bepaald en ook dit voelt dus niet helemaal als een eigen keuze. Natuurlijk realiseer ik mij inmiddels best dat het beter voor mij is en zie ik zelf ook wel welke beperking ik heb. Ik geniet echt dubbel en dwars van de dagen dat ik lekker met de kinderen aan het werk ben in de klas.

Omdat werken in het speciaal onderwijs topsport is, ben ik het gesprek aan gegaan met het bestuur om te kijken of ik naast het werk voor de groep ook bepaalde werkzaamheden buiten de groep zou kunnen gaan oppakken. Zij waren gelukkig erg enthousiast en bereid om mee te denken. Ik ga nu kijken of ik een dag in de week  mijn collega's kan gaan coachen. Veel startende  leerkrachten binnen het SBO vallen uit. Het werk hebben zij vaak onderschat of er is onvoldoende tijd voor begeleiding. Met mijn ervaring hoop ik hen beter vooruit te kunnen helpen bij ons op school en te zorgen dat we nieuwe collega's kunnen behouden. Het voelt alsof het iets is dat op mijn lijf geschreven is. Ik denk dat als ik niet ziek was geweest ik niet zo maar de stap de klas uit had genomen, dus wie weet brengt het mij zeker ook iets heel goeds en nieuws.

Afgelopen week had ik mijn collega's een mail gestuurd om hen hierover te informeren. Een update rondom mijn gezondheid en nieuwe plannen op school. Ik kreeg van een collega terug dat het goed was dat ik dit zo af en toe nog steeds deed. Het deed hem weer even beseffen dat er naast die juf die met een grote glimlach op school rondloopt ook nog een verhaal zit. De "nieuwe" Bianca verschilt echt wel met de "oude", maar ik wen gelukkig steeds meer aan de "nieuwe", al blijven er momenten waarop frustratie even naar boven komt drijven. Mijn therapeut gaf aan dat ik mij minder moest gaan vergelijken met anderen. Ik merkte dat als ik hier alle verhalen las, het mij deed beseffen dat ik zo enorm bof dat de doktoren mij inmiddels alweer 3 keer van de kanker af hebben kunnen helpen. Terwijl als ik op mijn werk was of met vrienden en familie sprak, ik merkte dat mijn wereld zo anders was dan die van hen. Twee werelden waar ik tussenin zat voor mijn gevoel. Dus nog meer richten op het nu en niet meer op dat wat was is de opdracht. Ik doe mijn best. O nee, dat had de bedrijfsarts laatst ook weer gezegd, misschien moest ik soms wat minder mijn best doen en was voldoende ook goed genoeg. Wat een adviezen allemaal hè. :)

Een aantal weken geleden viel daar gelukkig de brief van het Nij Smellinghe ziekenhuis in Drachten op de mat. Na een lange wachttijd kan ik eindelijk terecht bij het expertisecentrum voor lymfovasculaire geneeskunde. Even getwijfeld of ik nu wel of niet er heen zou gaan, het zit immers niet om de hoek en als ik wel eens foto's van anderen zie, dan kan het altijd nog erger.  Maar ik wil enorm graag weten of er nog iets te verbeteren valt aan mijn lymfoedeem en of ik de juiste therapeutische kousen draag. Alles wat mij kan helpen om te zorgen dat ik minder pijnlijke, vermoeide, gezwollen benen en schaamstreek heb is mooi meegenomen. Dus ben ik heel benieuwd wat het bezoek mij begin januari gaat brengen. 

In februari staat er weer een MRI in het Radboud gepland. Ben benieuwd wat die gaat brengen. In eerste instantie stond de week erop de controle-afspraak en uitslag gepland, maar omdat mijn man die dag jarig is heb ik die toch maar verzet. Ik moet er niet aan denken dat ik een dag die leuk en gezellig hoort te zijn, moet ingaan met alle spanningen die zo'n uitslag met zich meebrengt. Misschien stom, omdat ik tegen mezelf iedere keer probeer te zeggen dat er vast niks op de MRI te zien zal zijn waar ik mij druk over hoef te maken, toch houd ik iedere keer er rekening mee dat het  weer mis kan zijn. Wat ik wel zeker weet is dat een goede uitslag zeker een goede boost aan mijn vertrouwen zal geven. 

Nog even een week hard werken en  genieten van alle kerstperikelen op school met de kinderen, daarna lekker 2 weken kerstvakantie. Ik bof!