De tijd tikt door

Het is maandag 1 maart, de start van een nieuwe week, de start van een nieuwe maand. Wat vliegt de tijd voorbij en wat vind ik dat lastig. Gewoon omdat ik me steeds weer realiseer dat er minder van de tijd die ik nog heb overblijft. Zeker toen ik zondagavond hier op kanker.nl las dat er alweer een lotgenoot op zulke jonge leeftijd was overleden aan baarmoederhalskanker. Het deed me maar al te goed beseffen dat het zo’n sluipmoordenaar is, waarbij je geen idee hebt hoe snel het proces allemaal zal gaan. Dat het binnen een paar weken/ maanden al gedaan kan zijn, maakt me angstig en verdrietig. Ik zoek steeds de afleiding en bevestiging dat er nog wonderen kunnen gebeuren en dromen waar kunnen worden, maar ik kan mijn ogen ook niet sluiten voor het verdiet en de realiteit die ik om me heen zie. Ik geniet van heel veel fijne dingen, maar daardoor ben ik me ook vaak nog meer bewust van alles wat ik straks moet gaan missen. Gelukkig lukt het mij om de meeste dagen dit soort gevoel wel weer de baas te worden en weet ik heel goed wat dan helpend is. Een lekkere wandeling door het bos of een stukje op de fiets met mijn hoofd in de zon doet dan wonderen. Buiten zijn in de natuur en iedere geur diep opsnuiven, mezelf focussen op alle geluiden in het bos en genieten van Finn die druk kwispelend geniet van alles wat op zijn pad komt.

In mijn vorige blog eindigde ik met het voornemen om nog een heerlijke sneeuwwandeling met Finn te gaan maken in het bos voordat de avond zou vallen. Toen wist ik nog niet dat ik twee uur later op de spoedeisende hulp in Nijmegen zou liggen. We waren namelijk op de weg terug vanuit het bos naar huis toen ik gebeld werd door mijn oncoloog. Ze belde naar aanleiding van mijn mail die ik die ochtend verstuurd had en waarin ik vertelde over de pijnklachten op mijn linker borst. Na wat vragen te hebben beantwoord gaf ze aan dat ze wilde dat ik naar Nijmegen zou komen en me zou melden op de spoedeisende hulp, omdat ze een longembolie uit wilden sluiten. Waar ik eerst nog vroeg of ik zelf die kant op kon komen rijden, werd me als snel duidelijk gemaakt dat ik niet meer mocht autorijden en dat Bas mee moest. Samen stapten we dus in de auto en reden we 110 km die kant op. We werden verwacht en waren gelukkig snel aan de beurt. Het is onhandig dat je eerst zo’n eind moet rijden, maar aan de andere kant is het ook erg fijn dat je in een ziekenhuis komt waar je hele voorgeschiedenis bekend is en dat vertrouwd voelt. Er werd een infuus aangelegd, lichamelijk onderzoek gedaan en bloed geprikt. Men was benieuwd naar de waarde van een specifiek stofje: D-dimeer, wat zou kunnen duiden op een longembolie. Na een uur wachten kwam de uitslag dat die waarde in orde was. Na overleg met de oncoloog volgde er voor de zekerheid nog een longfoto, maar gelukkig was ook die in orde. Om 23:00 lagen we samen in ons bedje in Rijen. Moe, maar ook wel weer gerustgesteld.

Het gevoel is in de afgelopen weken niet helemaal verdwenen, maar gelukkig wel een stuk minder geworden. Ze houden het goed in de gaten en dat geeft een geruststellend gevoel. Bij de laatste immunotherapie van twee weken terug stonden er ook ineens weer twee artsen van de afdeling aan mijn stoel. Ze hadden gehoord dat ik de week ervoor op de spoedeisende hulp was geweest en kwamen een extra lichamelijk onderzoek doen voordat ze goedkeuring gaven voor de kuur. Er werd extra bloed afgenomen omdat ze de dag ervoor nog geen uitslag van de tumormarker hadden ontvangen. Er was iets mis gegaan in het Amphia in Breda waar ik bloed had laten prikken. Waarschijnlijk had de verpleegkundige daar niet alles goed aangevinkt waarop allemaal getest moest gaan worden. Dit gebeurt allemaal handmatig omdat het aanvraagformulier uit een ander ziekenhuis komt. de dag na de kuur kwam de uitslag  dat de tumormarker van 15 naar 17 was gegaan. Een kleine stijging en nog prima onder de 35, dus was ik blij met dat bericht.

Het is inmiddels donderdag en ik schrijf mijn blog verder af. Maandag heb ik mijn tablet op een gegeven moment aan de kant gelegd. Ik merkte dat ik niet lekker in mijn vel zat en even klaar was met mijn verhaal. ‘S avonds merkte Bas het ook aan mij. We hadden vervolgens een fijn gesprek. Ik vertelde waar ik bang voor ben, bang dat de kanker zich toch in een sneltreinvaart weer aan het ontwikkelen is en ik al mijn leuke voornemens weer aan de kant kan zetten. Ik merkte dat bij ons beiden dat soort gedachtes op de dag wel voorbij komen. In het gesprek geeft Bas aan wat hij lastig vindt als hij aan de toekomst zonder mij denkt.  Toen ik nog niet wist dat ik ongeneeslijk ziek was, was mijn grootste angst altijd om Bas kwijt te raken en alleen verder te moeten. In die zin geeft het mij nu wel rust dat ik weet dat die situatie naar alle waarschijnlijkheid zich niet voor zal gaan doen. Tot mijn eind zal Bas aan mijn zijde zijn en dat is, ondanks dat ik natuurlijk helemaal niet dood wil, toch een prettige gedachte.

Toen ik dinsdagochtend wakker werd met een beter gevoel, bedacht ik me dat ik misschien ook maar moest gaan accepteren dat er zo af toe ook wel eens een kakdag(en), zoals ik die dan noem, tussen zit. Het kan natuurlijk ook niet altijd alleen maar leuk, goed, gezellig en prettig zijn, ook al zou ik dat willen en hoe positief ik dan ook ingesteld ben. De zon scheen weer tussen de gordijnen door en ik startte met een aantal gezellige telefoongesprekken. Mijn schoonzus die op de een of andere manier haarfijn had aangevoeld dat ik wel wat gezelligs in het vooruitzicht kon gebruiken, belde mij op en stelde voor om binnenkort een weekendje weg te gaan.   Dus  gaan we op zoek naar een leuk huisje in Nederland waar we kunnen wandelen, lekker eten, veel kletsen en met misschien wel een lekkere jacuzzi/ sauna of hot tub. Dus mocht iemand nog de ultieme tip hebben voor 4 personen?  

Ik merk dat het erg helpend is als ik leuke dingen in het vooruitzicht heb. Een weekendje weg, een lekker wandeling, gewoon kletsen in de tuin in het zonnetje of bij een vuurtje met goed gezelschap. Nadat we vorige week de verjaardag van Bas hadden gevierd wilde hij weten wat ik binnenkort voor mijn verjaardag wil hebben. Ik heb aangegeven dat een verrassingsuitje mij erg leuk lijkt. Ik kan dan namelijk minstens drie keer daarvan genieten: de voorpret, het uitje zelf en de heerlijke herinnering erna. Omdat Bas al helemaal enthousiast is van de verrassing die hij bedacht heeft, ben ik nog nieuwsgieriger ernaar geworden😄. Het enige dat ik weet is dat het in april op de agenda staat🤗.

Na de telefoongesprekken ben ik met Finn even door de bossen gaan fietsen. Deze keer niet te voet, maar op de fiets omdat ik mijn voet wat rust moet geven. Waarschijnlijk zit er een ontsteking in het gewricht van mijn teen/ voet en is het overbelast. Het  afwikkelen van mijn voet is daardoor pijnlijk. Mijn fysio heeft het ingetapet, zodat het wat tot rust kan kom. In het bos heb ik een drietal plekjes uitgezocht waar mijn herinneringsbankje zou kunnen komen. Vrijdag ga ik met de boswachter op pad om samen te kijken of dat daar ook mogelijk is. Eigenlijk had ik al een mooi plekje in Surae (het natuurgebied dat vlak bij ons huis ligt) aan het water uitgezocht. Maar omdat men in de kern van Surae (het stuk dat graasgebied is van de Schotse Hooglanders) geen recreatie wil stimuleren, worden daar geen bankjes geplaatst. Ik ben dus nu gaan kijken in een stukje bos buiten de kern en in het losloopbos waar we met Finn iedere dag wandelen. Een plekje waar de zon heel de dag op kan schijnen en wat makkelijk bereikbaar is voor Bas vanuit ons huis. Ik heb veel zin om met boswachter Patrick te gaan wandelen. Jullie snappen dat nog beter als ik vertel dat als ik een ander beroep had moeten kiezen, dat zeker boswachter was geweest. Wanneer ik met Bas ga wandelen kom ik altijd ogen en oren tekort. En Bas moet dan ook vaak even wachten omdat ik weer een of ander beestje, plantje of iets dergelijks gezien heb. Wanneer bij mij in de tuin de kikkers “ verdwaald” zijn, vind ik het heerlijk als ik ze mag “redden” . Ik pak ze dan op om ze vervolgens weer in onze mini vijver terug te zetten. Daarvoor moet ik hem natuurlijk dan nog wel even snel showen aan Bas en Finn. Bas die dan met kriebels kijkt naar de glibberige beesten en met een grote glimlach toekijkt hoe ik vol trots en bewondering dit groene beestje voorzichtig terugzet. Toen ik vorige week even in de voortuin bezig was, werd ik weer blij verrast door de eerste groene kikker die vlug voor mijn voeten wegsprong, hup de mini vijver in. Hij verstopte zich weer tussen alle modder/ bladeren die ik nog maar even laat liggen, totdat de vorst echt Nederland weer uit is. 

Gisteren heb ik met twee vriendinnen nog een kleine wandeling gemaakt rondom een ven in Oisterwijk. Ik was er nog nooit geweest en heb mijn ogen weer uitgekeken. Prachtige natuur en wat een hoop vogels zoals: aalscholvers, ganzen en spechten. Heerlijk even bijkletsen, theetje drinken en met goede energie weer naar huis. 

Tja, ook nu ik dit blog aan het typen ben, word ik alweer afgeleid door de vogeltjes in de tuin. Vanaf de bank heb ik een mooi uitzicht op  het vogelhuisje waar twee koolmeesjes druk in de weer zijn  met het bouwen van een nestje. Ze vliegen af en aan en o wat werken ze hard. Ik ben benieuwd of ze straks ook echt hun eitjes daar gaan leggen. Het is altijd zo’n prachtig gezicht als die kleine nieuwe koppies naar buiten  komen spieken of de kust veilig is om hun eerste vlucht te kunnen gaan maken. Maar ach, dat duurt nog een hele tijd. Eerst maar weer eens naar vandaag, morgen, komend weekend.

Volgende week staat weer de volgende immunotherapie op de planning. Ik ben toch wel weer heel erg benieuwd wat mijn tumormarker aan zal gaan geven en eens kijken of mijn arts al een nieuwe datum voor de volgende CT scan heeft. Doordat ik de laatste weken meer pijnklachten her en der heb, merk ik dat dat me onzeker maakt en ik toch ook wel gericht ben op bloeduitslagen en de nieuwe scan. Hopelijk kunnen ze weer wat rust geven in mijn lijf en hoofd.

Liefs Bianca