Hiep Hiep Hoera!!!

In de verte hoor ik:” Er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is zij”. Ik open mijn ogen en zie Bas die mij wakker zingt. Het is nog vroeg, maar het licht schijnt al wel tussen de gordijnen door de kamer in. Aan het zonlicht te zien belooft het een mooie dag te gaan worden. En dat is fijn, want het is vandaag 19 maart, mijn verjaardag. Bas heeft een dag vrij genomen en we zijn van plan om ‘s morgens lekker samen te gaan wandelen. Beneden heeft Bas de tafel gedekt en komt de geur van vers gebakken croissantjes mij al tegemoet. Naast mijn bord ligt een dubbel gevouwen vel papier. Ik maak het open en lees de lieve woorden van Bas die mij vertelt hoe trots hij op mij is en dat hij hoopt dat we de komende tijd nog vele mooie herinneringen mogen gaan maken en dat dit er hopelijk eentje van gaat worden. Hij heeft een verrassingsweekendje geregeld naar Alkmaar. We gaan logeren in een voormalige gevangenis die is omgebouwd tot een hotel. Dat wordt een spannend uitje. Gekscherend maken we allerlei geintjes over en weer dat de ander op moet passen dat die niet een heel weekend opgesloten zal worden en dat de handboeien al klaar hangen.

Vervolgens maakte ik een appje open van een collega waarin een bestand zat toegevoegd met een video. Allemaal filmpjes van collega’s die een stukje hadden opgenomen om mij te  feliciteren. Kinderen, huisdieren, optredens en veel honden kwamen voorbij. Twee collega’s hadden zelfs een liedje voor mij geschreven en brachten dat ten gehore met gitaarmuziek bij een kampvuur. De tranen rolden over mijn wangen, met een lach en een traan nam ik alles in mij op.

Na ons ontbijt stappen we de auto in op weg naar de bossen bij Strijbeek. Een natuurgebied tegen de Belgische grens aan. We wandelen 15 kilometer en genieten van de zon, de prachtige vennen met tientallen ganzen, eenden en andere watervogels. Ook spotten we een tiental boksende bronzige hazen in het weiland. Een prachtige gezicht hoe zij op hun achterpoten flinke stoten uitdelen om te vechten voor dat ene vrouwtje waar hun oog op is gevallen. We houden pauze en genieten van het lekkers dat we mee hebben genomen voor onderweg. Natuurlijk is het jammer dat de terrasjes nog gesloten zijn, maar een thermoskan met heet water, bakje met smaakjes thee/ koffie en koeken, thermo matjes  behoren tegenwoordig tot onze standaard uitrusting. En ieder mooi plekje komt in aanmerking voor ons  privé  “bosterras”.

Bij thuiskomst ligt er een gigantische berg post in de brievenbus. Kaarten & pakketjes met allemaal lieve woorden, geweldige foto’s,  lekker thee, chocolade, ballonnen en prachtige bloemen. Bij de volgende envelop die ik open maak zie ik dat alle namen van mijn directe familie en Bas zijn directe familie er opstaan. Spannend... Als ik het vel openvouw zie ik een grote foto van een kleurrijke luchtballon, zouden we..... Jazeker, we mogen binnenkort samen  een ballonvaart gaan maken. Ik schiet helemaal vol en het wordt me allemaal even te veel. Zo enorm lief, zo enorm veel en er schieten allerlei dubbele gedachtes door mijn hoofd. Ik krijg een dikke knuffel van Bas en ik deel mijn gedachten met hem. Het helpt en ik wordt er weer een stuk rustiger van. Bas zijn woorden zijn erg helpend en hij zegt: “ach, geniet er maar lekker van schat, zie het maar als het vieren van 10 verjaardagen in 1”.  

En de verrassingen zijn nog lang niet op voor vandaag. Bij de volgende envelop zie ik allerlei foto’s te voorschijn komen van de bezoekjes die we de afgelopen jaren hebben gebracht aan de broer van Finn(onze Golden Retriever). Bas blijkt in het complot te zitten van een weekend weg naar zee dat over een aantal weken gepland staat met deze vrienden. We zouden eigenlijk vorig jaar in de meivakantie samen naar Normandië gaan met onze Golden Retrievers, maar vanwege corona ging dat toen niet door. Nu hebben ze dus alsnog een heerlijk weekend aan zee geregeld.  Iets minder ver weg, maar vast ook enorm gezellig. Alweer iets leuks om naar uit te kunnen gaan kijken. Een paar weken geleden had Bas geconcludeerd dat hij merkte dat ik het nodig had om leuke dingen in het vooruitzicht te hebben en dat dat erg helpend is op momenten dat ik het moeilijk heb. De komende maanden zou ik dus wel door moeten gaan komen op deze manier zou je zeggen 😉, allemaal leuke dingen in het vooruitzicht.

Bas had ‘s middags aangegeven dat ik rond 15:30 wel klaar moest zijn voor een volgende verrassing. Hmmm dacht ik nog. 🤔 Ik had immers mijn broer en schoonzus voor het avondeten uitgenodigd en  die zouden pas rond 17 uur arriveren. De bel ging en daar stonden twee collega’s voor de deur met kratjes vol cadeautjes van mijn collega’s en leerlingen. Daar gingen de waterlanders weer en moest ik even slikken. Ik realiseer mij dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je collega’s en leerlingen zo meeleven. Zij zijn echt goud waard. Gelukkig heb ik regelmatig contact met verschillende collega’s via Whatsapp, Teams  of tijdens een wandeling en geniet ik van de verhalen over school. Ik vind het leuk om te horen wat er allemaal speelt en om op de hoogte te blijven van verschillende ontwikkelingen. De twee collega’s die op bezoek zijn schuiven aan bij het kampvuur en onder het genot van een kop thee en een stukje taart kletsen we gezellig bij. De cadeautjes bewaar ik voor de dag erop. Dan maak ik alles op mijn gemakje open en heb ik rustig de tijd om iedereen persoonlijk ervoor te bedanken. 

Mijn collega’s vertrekken weer en de volgende visite schuift aan. We hebben ‘s middags alles al voorbereid voor het diner, zodat Bas het ‘s avonds gemakkelijk alleen kan regelen. We genieten van een lekkere maaltijd (het lijkt wel kerst 😁), de muziek gaat hard aan en we dansen op gezellige muziek en sluiten af bij de balpånne. Iedereen moet weer op tijd naar huis vanwege de avondklok. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ben ik echt kapot, dus maakt het ook niet zoveel uit. 

Voordat ik mijn bedje in kruip neem ik nog even rustig de tijd om een videoboodschap voor mijn collega’s op te nemen waarin ik ze vertel hoe dankbaar ik ben voor deze prachtige dag waar ook zij aan bijgedragen hebben. Ik stap vervolgens mijn bed in. Bas en ik bespreken samen nog even hoe we beiden de dag beleefd hebben. We keken er naar uit, vonden het toch ook wel lastig en soms wat dubbel, maar uiteindelijk overheerst het fijne en dankbare gevoel. Ik val als een blok in slaap en heb nog een aantal dagen nodig om hiervan bij te komen.

Vanmorgen stond er een videobelafspraak met mijn oncoloog op de planning om de uitslag van de CT scan te bespreken. Vanwege de pijnklachten van de afgelopen weken had ze voorgesteld om de CT scan naar voren te halen en er met spoed eentje aan te vragen. De tumormarker was al wel geruststellend ( van 17 weer terug naar 15), maar ook mijn arts durfde niet alleen daar op te vertrouwen. Ik was dus vorige week zondag naar Nijmegen geweest voor een CT scan. Normaal niet echt iets voor in het weekend, aangezien ik die tijd als kostbare tijd voor Bas en mij samen zie, maar deze keer was ik er wel heel blij mee dat het zo snel al kon, dus was ik op zondagochtend al vroeg de taxi in gestapt op weg naar het Radboud. Het prikken van het infuus was wel weer vervelend en pijnlijk,  maar uiteindelijk na wat wroeten zat het er bij de tweede keer toch goed in. Om 12 uur was ik thuis en konden we er nog een heerlijke zondag van maken. Omdat het allemaal op korte termijn geregeld was, was het bij mijn arts  lastig om een plekje te vinden voor het uitslaggesprek. Die stond eigenlijk 19 maart, yep je leest het goed, op mijn verjaardag gepland. Maar gelukkig snapten ze in het ziekenhuis heel goed, dat ik op die dag even niet bezig wilde zijn met ziek zijn, dus werd er gezocht naar een alternatief. Ik moest dan wel ruim een week op de uitslag wachten, maar ach, dat was dan maar zo. Het was dan ook een geweldige verrassing toen we na 2 dagen toch al een heel kort mailtje van mijn ene arts ( oncologisch gynaecoloog) kregen waarin stond: “Geen slechte uitslag van de scan........ Verder laat ik het aan dr. Walraven over. “ (mijn oncoloog) Een beter pre-verjaardagscadeau kon ik mij niet wensen 😁.

Vanmorgen belde dokter Walraven met de uitslag dat er geen groei van de tumoren te zien is op de scan en ook geen nieuwe laesies. De immunotherapie (Bevacuzimab) lijkt zijn werk op dit moment goed te doen. De tumoren zijn natuurlijk niet weg, maar de pijnklachten komen hoogstwaarschijnlijk van de kuur en zolang dat nog te doen is, kan ik hier wel mee leven. Mentaal gezien scheelt het een hoop kopzorgen als je weet dat je even niet (nou ja, in ieder geval een stuk minder ☺️) bang hoeft te zijn voor de tumorgroei. We durven weer te dromen over leuke plannen voor de komende maanden, zonder dat de twijfels de boventoon voeren. En omdat alles nu goed was, stelde ze voor om volgende week niet weer opnieuw bloed te prikken om de bloedwaardes te checken de dag voor de  immunotherapie. Ik ben immers nu goed gekeurd en ze verwacht dat mijn bloedwaardes binnen een week echt niet een ander beeld zullen laten zien. Dat scheelt dus een bezoekje aan het ziekenhuis en natuurlijk weer een keertje prikken, joepie🤗.

Na het goede nieuws heeft Bas mij afgezet op het station. Samen met Finn ga ik een aantal dagen logeren bij mijn ouders. Vanwege corona konden we natuurlijk niet een groot verjaardagsfeest geven en daarom ga ik samen met mijn ouders nog even een minifeestje houden. Met z’n drietjes gezellig gourmetten, veel kletsen, spelletjes spelen, wandelen en me lekker laten verwennen. Even niks dat moet en lekker relaxen. Heerlijk 🤗. Ik merk wel dat ik het dan lastig vind dat ik een aantal dagen van huis weg ben en dan dus niet bij Bas ben. Het voelt dan alsof die tijd afgaat van de tijd die ik nog met hem samen door kan brengen. Maar ik weet ook dat als ik eenmaal weg ben, ik die gedachte kan parkeren en kan genieten van de tijd samen met mijn ouders. Als ik dan tegen het eind van de week weer thuiskom, dan is het alweer bijna weekend en hebben Bas en ik weer volop tijd om samen fijne dingen te gaan doen. Voor Bas is het misschien ook wel even fijn dat hij de zorg nu voor een paar dagen over kan laten aan mijn ouders. Want ook voor hem zijn de afgelopen weken niet gemakkelijk geweest, veel zorgen en gedachtes. Ik ben wel enorm trots op de manier waarop hij ze uitspreekt en dus met mij deelt. Hierin hebben we beiden de afgelopen 6 jaar een hoop geleerd. Hopelijk brengt de goede uitslag van vanmorgen ook hem weer wat rust. Want ook voor Bas is de hele situatie niet makkelijk. Niet alleen ik, maar ook hij heeft het er maar mee te doen. En de wijze waarop hij, maar ook wij als Team van den Broek dat samen doen is iets waar ik heel blij mee ben. Het is prettig dat je voelt dat alles en dan ook echt alles gewoon open besproken kan worden. 

Maar nu genoeg gekletst. Ik ga mijn laptop sluiten en mijn middagdutje doen. Even een uurtje mijn hoofd uitzetten, zodat er weer voldoende energie is voor de rest van de dag. Fijne  week allemaal, hier gaat dat vast wel lukken 😉.

Liefs Bianca