De weken rond chemokuur 5

Voordat ik morgen naar het ziekenhuis ga voor mijn voorlopig laatste chemokuur nog even snel een blog van mij. Vanmiddag heeft mijn arts toestemming gegeven voor kuur 6, de bloedwaarden waren weer voldoende. Mijn tas staat klaar. Gevuld met wat kleding, toilettas, iPad en oplader. De hoognodige dingetjes. Elke keer neem ik ze mee, want tja, je weet maar nooit hoe zo’n dag gaat lopen en Nijmegen ligt nou eenmaal niet bij mij om de hoek. Tot nu toe heb ik het allemaal nog niet nodig gehad en kon ik elke keer gewoon weer lekker naar huis.

Ik ben blij dat mogen voorlopig even de laatste keer is. Voorlopig schrijf ik, omdat ik hoop dat er in de toekomst misschien toch nog wel een aantal zullen volgen. Dat zou namelijk betekenen dat er een langere periode zit voordat de kankercellen zich weer enorm gaan vermenigvuldigen. Mijn arts had immers gezegd dat als er een langere periode, lees een half jaar tot een jaar tussen zou zitten, het misschien toch nog wel een optie zou zijn om deze chemokuur te herhalen. Ik merk de laatste weken wel dat mijn lichaam het echt wel zwaarder te verduren heeft als in het begin. Mijn energie is ver te zoeken, mijn slijmvliezen zijn geïrriteerd en ik moet echt keuzes maken in de dingen die ik wil doen. Maar al met al, gaat het allemaal nog best oké en hoor je mij zeker niet klagen. Ik hoop in het nieuwe jaar, wanneer ik om de drie weken Immunotherapie krijg, ik mijn conditie weer een klein beetje op kan bouwen, mijn slijmvliezen tot rust kunnen komen en ik af ben van die heftige pijn in mijn spieren na de kuur. Dat laatste vind ik de heftigste bijwerking. Ook na kuur 5 kreeg ik er enorm last van. Het startte een dag eerder dan voorheen, dus ik dacht er ook een dag eerder weer vanaf te zijn. Niet dus. Ondanks de morfine die ik ‘s nachts dan slik is het echt een heel vervelend en pijnlijk gevoel. 

Vorige week had ik nog een hoopvol gesprek met mijn oncologisch gynaecoloog. Ze vertelde dat er ook mensen zijn die weinig klachten hebben tijdens de Bevacuzimab  kuur, dus daar hoop ik dan maar op. Natuurlijk houd ik er rekening mee dat mijn lichaam tijd nodig zal hebben om zich weer enigszins wat te herstellen van de chemo’s en dat ik keuzes zal moeten blijven maken op de dag. Mijn lichaam heeft het zwaar te verduren gehad en moet weer van ver komen, maar wie weet kan ik over een tijdje toch weer wat trainen om uiteindelijk van de zomer door de bergen te kunnen trekken. Het is nog een grote wens om te overnachten in de bergen midden in de natuur. Het liefste in een klein tentje of hangmat, maar anders zou een berghut ook nog een optie zijn.  Het lastige is dat Bas en ik zeker wel plannen bespreken over de dingen die we nog graag zouden willen ondernemen, maar wat daarvan allemaal realistisch is, dat vragen we ons ook vaak af. Corona is helaas voorlopig nog niet het land uit. Onze  ideale vakantieplanning voor 2021 bevat wel een aantal reizen naar o.a. Noorwegen, Canada en Frankrijk/ Duitsland. Het is heerlijk om samen daarover te brainstormen en te dromen en het zorgt voor goede motivatie.

Bij de laatste chemokuur lag ik op een kamer met twee dames die dezelfde diagnose en levensverwachting hebben. Het was fijn om ervaringen rondom baarmoederhalskanker  en gedachten te delen en we herkenden veel in elkaars verhalen. Het was hoopvol om te horen dat een van de dames deze chemokuur al eens eerder had doorlopen. Ik dacht meteen: het kan dus wel. Toen de andere dame vertelde over haar zoontje bedacht ik me dat ik nu in mijn huidige situatie kan zeggen dat ik blij ben dat ik geen kinderen heb. Ik voelde haar worsteling en verdriet. Het maakt mij verdrietig als ik denk aan het afscheid nemen van Bas, laat staan als je naast je partner ook nog afscheid moet nemen van je kind(eren). Toen ik 5 jaar geleden na de trachelectomie (verwijderen van de baarmoederhals) hoorde dat de marge bij de snijtanden niet voldoende was, was de beslissing om dan mijn baarmoeder helemaal te laten verwijderen minder lastig. Ik wilde immers oud worden met Bas en de kans daarop was hierop groter als ik die operatie alsnog zou ondergaan.  Natuurlijk heb ik me wel eens afgevraagd waarom het worden van moeder mij niet gegeven was? Ik dacht immers dat ik een goede moeder zou kunnen zijn en was altijd benieuwd hoe die kleine hummel van een mix van Bas en mij eruit zou hebben gezien. Nu ik weet dat ik niet oud zal worden heb ik het antwoord op die vraag wel  paraat en geeft het mij rust. Ik ben dan geen moeder, maar wel een hele trotse tante, daar ben ik ook heel blij mee.

Ik zou fijn zijn als ik morgen weer op dezelfde kamer met dezelfde kamergenoten en favoriete verpleegkundige Annejes kom te liggen. Dat gastvrouw Sheila weer gezellig komt kletsen zoals ze dat elke keer geweldig doet. Tussen het slapen door zorgt ze voor heerlijke afleiding en  dan maken we er met elkaar vast een goede dag van.
Dat de chemo de komende weken maar weer hard aan het werk mag gaan in mijn lijf. Over twee weken heb ik de volgende CT-scan. Ik ga uit van een goede uitslag, ( al voelt dat ook wat gevaarlijk om daarvan uit te gaan) hoe goed, dat zal moeten blijken. Ik duim dat de laatste drie chemo’s net zo hard hun best hebben gedaan als de eerste drie. 

Ik hoop dat de komende week voorbij zal vliegen en ik daarna weer voldoende hersteld ben om te kunnen gaan genieten van fijne kerstdagen. Ik heb er ondanks alle strenge maatregelen super veel zin in. Veel plannen hebben we nog niet gemaakt, we zien wel een beetje hoe het allemaal gaat lopen en wat er op die dagen kan.
Ik geniet heerlijk van de kerstsfeer bij ons in huis en iedere dag komen de kerstliedjes voorbij. Bas is de komende weken  twee weken vrij, dus samen komen we die tijd echt wel door met spelletjes, serie/ film kijken, wat wandelen, lekker eten en een kampvuurtje in eigen tuin. Ik voorzie alleen maar heerlijke momentjes samen. Laat die feestdagen maar komen😉.