Don’t ruin a good today by thinking about a bad yesterday or a day that may come.

Een goede dag om iedereen weer even bij te praten over de afgelopen 5 weken. De weken vliegen voorbij. Niet altijd moet ik toegeven, maar vooral de goede weken vliegen voorbij. En na 3 lastige weken waren die goede weken ook wel weer heel erg welkom, moet ik eerlijk zeggen. In de slechte weken heb ik me geregeld afgevraagd:” hoe lang ik dit op deze manier nog zo vol blijven houden?” Toch merk ik dat als ik dan weer in de goede weken zit, dat gevoel uit die slechte weken ook wel weer snel naar de achtergrond verdwijnt. Het lastige blijf ik vinden dat je in die slechte weken nooit weet wanneer die goede dagen weer gaan komen en ik me ook wel geregeld afvroeg of die goede dagen überhaupt nog wel zouden komen. Die onzekerheid maakt dat het soms mentaal gezien op dagen dat het lichamelijk niet zo goed gaat, het ook lastiger is om de moed er in te houden. Op dat soort dagen wil mijn hoofd gewoon vaak andere dingen dan dat mijn lichaam kan. 

Vijf weken terug mocht ik mij weer voor kuur 35 melden in het Roudboud. Mijn waarden waren binnen de gestelde normen en met een dankbaar gevoel ging ik naar het ziekenhuis. Deze keer overheerste het gevoel dat ik blij was weer een dosis van de Bevacizumab te mogen krijgen, dus dan is zo’n dag altijd beter te doen, als dat het gevoel van tegenzin, frustratie en verdriet de boventoon voert. Op dit soort dagen ben ik me altijd extra bewust van mijn mentale gesteldheid. Zijn het helpende of niet helpende gedachten die die dag aanwezig zijn om ervoor te zorgen dat ik dit soort momenten zo goed mogelijk door kan komen. Gelukkig was het een dag met veel positiviteit in mijn koppie, aanmoedigende en lieve berichtjes, vriendelijke verpleegkundigen, een rustige afdeling, vrolijke taxichauffeur en een dikke knuffel bij thuiskomst van Bas. Allemaal zaken die op zo’n dag ervoor zorgen dat alles toch een stuk beter te doen is. 

Tegenwoordig lukt het mij in de eerste dagen na mijn kuur een stuk beter om gas terug te nemen. Ik merk namelijk dat een halve dosis er toch meteen al weer flink inhakt. Een bepaalde vermoeidheid die door mijn hele lichaam trekt en ervoor zorgt dat ik na een nacht slapen ook gewoon met dezelfde vermoeidheid weer opsta. Het is dat ik iedere dag wel bepaalde kleine dingen voorneem om te gaan doen en mezelf tot dingen kan zetten, gewoon omdat ik weet dat ik op die manier de dagen zeker mentaal gezien ook beter af kan sluiten, maar het is en blijft altijd hard werken. Soms is het ook gewoon wel eens lekker als de dingen vanzelf gaan en dat komt niet zo vaak meer voor. 

In het gesprek met mijn oncoloog voorafgaande aan de kuur had ze aangegeven dat mijn albumine-waarde veel te laag was. Het duidt erop dat mijn lichaam veel eiwitten verliest die het eigenlijk wel nodig heeft. Dit zou ook weer te maken kunnen hebben met de verslechterde nierfunctie waar ik al eerder over vertelde. Mijn lichaam is hierdoor niet meer in staat om voldoende eiwitten vast te houden. In de afgelopen weken heb ik dus geprobeerd om extra eiwitten in te nemen. Voordat ik het wist had Bas al uitgezocht wat het beste kon werken en dus stonden er binnen mum van tijd grote bussen met eiwitpoeders in de keuken. Bas, die waarschijnlijk blij was dat hij concreet iets kon doen, had grote bussen met eiwitpoeders besteld. En ik moet toegeven dat de shakes in de smaken chocolade en banaan prima te drinken zijn. Een klein beetje sceptisch was ik namelijk in het begin geweest toen ik terugdacht aan de flesjes drinkvoeding die ik een aantal jaar terug tijdens een chemotraject had gedronken. Maar deze shakes zijn prima te doen en ik hoop dat ik morgen in het volgende gesprek met mijn oncoloog mag horen dat ze natuurlijk ook het gewenste effect hebben gehad. Daarnaast was mijn tumormarker netjes stabiel gebleven. Iets wat voor ons ook altijd een belangrijke en toch ook wel een wat geruststellende gedachten is.

Na drie weken met veel buikpijn, intense vermoeidheid en een algemeen gevoel van niet helemaal lekker te zijn, kwamen daar gelukkig toch ook weer de dagen waarop ik wel weer de dingen kon gaan doen die ik wilde. Doordat ik me een stuk beter voelde lukte het om er volop van te genieten. Op die dagen hoeven er dan nog geeneens hele spectaculaire dingen te gebeuren. Ik ben me er dan zo extra van bewust dat ik me redelijk goed voel en dat het contrast met de weken ervoor zo enorm groot is. Ik ben dan dankbaar dat ik ik blij ben dat ik gewoon weer even de tuin in kan om wat te rommelen, klusjes in huis op kan pakken, met vrienden af kan spreken en er op uit kan trekken als ik daar zin in heb. Als ik me niet lekker voel, heb ik weinig zin om me onder de mensen te begeven en trek ik me meer terug. Gelukkig snappen de meesten dat om ons heen wel en leer ik ook steeds beter om de week zo in te delen dat er meer ruimte is voor spontane acties in plaats van een vol-geplande agenda. Voor mij is het gewoon het fijnste om niet te ver vooruit te hoeven plannen en per week/ dag te kijken wat kan en waar ik wel/ geen zin in heb. 

Morgen hoop ik van mijn arts  weer groen licht te krijgen voor de 36e kuur die voor komende woensdag op de planning staat. Toch moet ik ook toegeven dat ik er een klein beetje tegenop zie. Gewoon omdat ik zo enorm hoop dat ik de eerste weken iets beter door mag gaan komen als de afgelopen keer. Dus heb ik maar weer een paar weken met heel weinig dingen op de agenda staan, om zo veel mogelijk rust te nemen en energie te sparen voor onze reis naar IJsland. Ik hoop er een aantal mooie wandelingen te kunnen maken, met de auto een deel van het land te kunnen zien en samen met Bas te kunnen gaan genieten van de ruige natuur. Daarnaast staat er voor komende zondag een klein feestje op de planning. Ik ben dan namelijk jarig en word 43. Aan de ene kant had ik eigenlijk best graag een groot feest willen geven om samen met mijn familie en vrienden het leven te vieren waar ik zo dankbaar voor ben. Misschien omdat er toch stiekem ergens van binnen een stemmetje zit die zegt: “misschien is het wel mijn laatste verjaardag?”.  Een groot feest zag ik alleen nu niet zitten zo in de eerste week na mijn kuur. Toch wilde ik mijn verjaardag ook niet zomaar voorbij laten gaan, ook dat voelde niet helemaal oké. Ik ben juist super blij dat ik weer jarig mag zijn, dus heb ik een klein groepje familie gevraagd om te komen brunchen en op die manier toch stil te staan bij het wonder van ouder worden en het feestelijke moment van deze dag. Toch lijkt het me ook heel gezellig om weer eens alle mensen die ons lief zijn bij elkaar te hebben en een gezellig feestje te vieren, dus dat idee bewaar ik nog even. Misschien is dat wel iets voor komende zomer, een borrel met mooi weer, daar ga ik nog eens goed over nadenken. Zoals een vriendin vanmorgen al tegen mij zei, je hoeft niet per se  jarig te zijn om een gezellig feestje te geven. 

Naast mijn verjaardag en onze reis naar IJsland staan er ook weer een aantal kitesurflessen op de planning. Ik heb er super veel zin in, maar soms is het ook nog best een beetje  spannend hoor. Ik hoop dat we dit jaar heel wat uurtjes lekker op het water door kunnen gaan brengen en ik aardig wat vaarmeters mag gaan maken. Je zou zeggen dat dat met nog een paar lessen toch echt wel moet gaan lukken. Het is een goede manier om mijn gedachten  even uit te zetten, ondanks de inspanning van het harde werken, toch ook de ontspanning te kunnen voelen en even lekker met iets anders bezig te kunnen zijn. Nu biedt Kite4Life dit jaar ook weer meer mensen aan om dit gevoel te mogen gaan ervaren. Dus mocht je iemand kennen die geraakt is door kanker, van kanker hersteld is of misschien nog onder behandeling is? Aarzel dan niet en ga ook eens kennismaken met de kitesport. De kite- scene lijkt misschien stoer en alleen voor die- hards, maar het zijn echt allemaal hele vriendelijke mensen die je alles over deze toffe sport willen leren. 15 april is er de opening van het seizoen op Zandvoort, een relaxt moment om kennis te maken met het team van Kite4Life. Ik breng je graag in contact met Baris en zijn team. Baris is de oprichter van Kite4Life en heeft zelf ervaren wat kanker met je kan doen en hoe helpend het kitesurfen daarin kan zijn. Hij weet je vast ook te enthousiasmeren voor deze sport en wie weet kun jij met behulp van de Kite4Life Foundation in 3 kitelessen de basis leren om uiteindelijk lekker zelfstandig het water op te kunnen gaan. Het is echt de moeite waard!

Ben je dus geïnteresseerd en zou je deel willen nemen, dan kun je je hier aanmelden:https://kite4lifefoundation.org/2019/01/28/season-kick-off/

Ook als je niet ziek bent is het kitesurfen natuurlijk een heerlijke uitlaatklep. Ik denk dat het juist super belangrijk is dat je naast het werk, de nodige bezigheden hebt die ervoor zorgen dat je je goed kunt ontspannen. Op deze manier kun je jezelf weer opladen voor een nieuwe dag/ week. Er is natuurlijk altijd een reden of excuus, je mag het hier zelf invullen, om niet aan iets te beginnen, maar je weet het pas als je het geprobeerd hebt, toch? Al zitten er natuurlijk maar 24 uur in een dag en kun je in het leven ook niet alles. Zolang het maar een goede mixt blijft van dingen die moeten, erbij horen en dingen die je leuk vindt om te doen. 

Ik heb in de afgelopen twee weken trouwens ook weer iets nieuws ontdekt wat ik erg leuk vindt om te doen, namelijk video’s editten. Ik ben begonnen met wat vakantievideo’s van onze reis naar Tenerife van vorig jaar, maar er staan ook nog wat andere werk/ school gerelateerde dingen op de planning en ook de video’s van Noorwegen en IJsland kunnen natuurlijk straks bewerkt gaan worden. Het is weer een extra nageniet moment als ik bezig ben met het bewerken van de vele filmpjes die ik gemaakt heb, een mooi bijkomend voordeel. Je ziet maar weer, iedere keer ontdek ik weer iets nieuws, het leven zit nog vol met leuke dingen.

Liefs Bianca