It’s not the mountain we conquer, but ourselves.

Waar moet ik beginnen? Ik ben geneigd om meteen te gaan schrijven over onze avonturen van onze reis naar IJsland. We zijn net terug en alles zit nog vers in mijn geheugen gegrift. 

Toch wil ik jullie geduld nog even op de proef stellen voordat je mee kunt gaan genieten van onze reisverhalen. Want naast dat we ons leven zoveel mogelijk proberen te vullen met toffe ervaringen waar we veel goede energie uithalen, gaan de ziekenhuisbezoek en bijbehorende kuren/uitslagen natuurlijk ook nog steeds gewoon door. Een aantal weken voordat we op reis zouden gaan, stond eerst nog kuur 36 op de planning. Mijn bloed- en urine-uitslagen waren binnen de gestelde marges om groen licht voor de kuur te krijgen. Mijn oncoloog had nog overleg gehad met een nefroloog en die had geadviseerd om medicatie te gaan slikken die normaal gebruikt wordt om je bloeddruk te verlagen. In mijn geval niet met dit doel, maar deze medicatie kan de positieve bijwerking hebben dat mijn lichaam de eiwitten beter vast kan houden. Mijn albumine waarde was namelijk extreem laag en met behulp van deze medicatie en de eiwitshakes gaan we proberen dit weer flink op te krikken.

Het toedienen van de Bevazicumab verliep allemaal zonder problemen. Het prikken was zo gepiept, dus hoorde je mij niet klagen. Binnen een uur was alles ingelopen en kon ik weer naar huis. Ik had me voorgenomen de eerste twee weken rustig aan te doen en mijn lichaam veel rust te geven, zodat ik mijn energie kon sparen voor de reis. De gebruikelijke bijwerkingen waren nog steeds wel aanwezig, maar gelukkig minder extreem als bij de kuur ervoor. Een aantal dagen voordat we vertrokken nog wel even wat alarmbellen die gingen rinkelen vanwege het bloed dat ik had gespot na een toiletbezoek. De gedachten van: er zal eens niet iets zijn als we op vakantie willen gaan, schoot wel weer door mijn hoofd. Het fijne is dat er altijd korte lijntjes zijn met mijn arts in het ziekenhuis en ik 24 uur kan bellen voor overleg. We kwamen na een paar dagen tot de conclusie dat het gelukkig niet van mijn nieren kwam, maar dat waarschijnlijk mijn darmen het door de laatste kuur toch zwaar te verduren hadden gehad. Na een aantal dagen extra gelet te hebben op mijn voeding en zakjes met extra vezels was alles weer in order en konden we dus zonder zorgen op vakantie.

Mijn 43e verjaardag heb ik gezellig met een deel van onze familie gevierd. Zo net na een kuur was dit de beste manier om ervoor te zorgen dat ik er rustig van kon genieten. Dankzij de vele post en cadeautjes, lieve berichtjes en een lekkere brunch was het een zeer geslaagde verjaardag. Het was een dag met dubbele gevoelens en gedachten, maar de blijheid overheerste. De dag erna had ik even moeite om weer te schakelen, misschien toch te veel bezig met het gevoel dat de volgende verjaardag nog wel heel veel dagen zou gaan duren en elke keer die vraag bij mezelf;” maak ik die wel mee?”. De beste remedie werd weer ingezet: sporten. Lekker mijn hoofd leeg maken door baantjes te zwemmen in het zwembad en zorgen dat de focus weer op andere dingen komt te liggen. In dit geval: IJsland.

De dagen voordat we op reis zouden gaan werden de spullen al verzameld: warme wandelkleding, wandelstokken, thermoskan, stijgijzers, regenkleding, oftewel veel praktisch spullen voor de activiteiten die we op het programma hadden staan. De reis naar IJsland verliep allemaal voorspoedig. In het donker kwamen we aan en stapten we redelijk op tijd ons bed in. We hadden een mooi appartement net buiten Reykjavik gehuurd. De wekker werd op 6 uur gezet en we vielen beiden al snel in slaap. Bij het opstaan was het echt IJslands weer, veel regen, mistig en harde wind. We besloten op pad te gaan en gelukkig ontdekten we al snel dat IJslands weer gelukkig niet alleen regen en wind bevat, maar zeker ook veel zonneschijn. Iedere 10 minuten rijden met de auto kon betekenen dat je weer heel ander weer had, dus wisselde dat heel de dag wel een beetje af. En zo hebben we de eerste dagen genoten van de prachtige natuur. IJsland heeft bijzondere natuurverschijnselen die we met bewondering aanschouwden.Ik kan er een hoop over vertellen, maar de foto’s en filmpjes zeggen natuurlijk veel meer.

Ik heb wel weer in IJsland gemerkt dat tijd doorbrengen in de natuur zo’n enorm boost kan geven aan je mentale gesteldheid. Ik voel me eigenlijk op de momenten dat ik de berg op loop en soms enorm moet afzien om daar boven te komen, het meest happy. Samen met Bas in de natuur, alle elementen die daar op zijn puurst voelbaar en zichtbaar zijn. Het voelt alsof ik dan de hele wereld weer even aankan, de ziekte niet bestaat en ik dat iedere dag wel zou willen doen. Natuurlijk weet ik ook wel dat dat niet kan, afgezien dat we hier in Nederland geen bergen hebben om te beklimmen, is het lichamelijk ook gewoon niet meer mogelijk. Iedere keer merk ik dat ik nog meer mijn best ervoor moet doen, net weer een beetje meer moet doorzetten en de batterij erna gewoon leeg is en minder snel weer oplaadt. Geregeld ging ik dus met een halve batterij op pad. Niet altijd handig, maar waar ik normaal al moeite heb om een stapje terug te doen is dat op vakantie op de plekken waar we komen gewoon soms niet te doen voor mij. Het gevoel van: alles mee te willen maken en vaak toch ook de gedachten dat het misschien de laatste keer is dat ik het op dat moment kan doen, zorgen ervoor dat ik niet snel zal zeggen: “het gaat vandaag niet”. Na drie dagen was de koek toch echt even op. Gelukkig bleek het de vierde  dag code geel te zijn en werd geadviseerd om niet de weg op te gaan. Verplicht een dagje op ons appartement met spelletjes, film kijken en extra uurtjes slapen kwam dus eigenlijk prima zo uit.

De dingen in IJsland die de meeste indruk op mij hebben gemaakt zijn een bezoek aan de geisers, het zwarte strand, de wandeling bij de vulkaan met uitzicht op de dampende oude lavastromen, de deels bevroren meren en de vele prachtige watervallen. Als je al die dingen ziet maakt het mij elke keer wel duidelijk hoe bijzonder de aarde in elkaar zit en dat wij er toch echt veel zuiniger op zouden moeten zijn. 

Na zo’n intensieve week is het altijd maar weer de vraag hoe het daarna zal gaan. Met een vrij lege agenda ben ik de week eigenlijk best goed doorgekomen. Gisteren ben ik nog naar het Radboud geweest voor de CT scan die op de planning stond. Op weg naar het ziekenhuis vroeg ik me af hoe vaak ik er alweer in heb gelegen? Waar sommige mensen zo’n apparaat nog nooit van binnen hebben gezien, heb ik er denk ik inmiddels toch al wel zo’n vijftien keer in gelegen. En waar sommige dingen in het ziekenhuis misschien toch ook wel eens wennen of vertrouwd voelen, blijft dat infuus geregeld toch nog wel een dingetje hoor. De afgelopen maanden had ik eigenlijk wel weer wat meer vertrouwen opgedaan, er was immers geregeld gewoon in 1 keer goed geprikt, maar deze keer was het weer feest. Tot drie keer toe bleek de naald voor het infuus wel degelijk in mijn ader te zitten, maar het bloed was zo stroperig dat het er niet uit liep. Ik heb het niet vaak, maar voelde me op dat moment toch wel even heel erg zielig in die stoel.  

Ook hier was opgeven geen optie. Het infuus was nodig voor de contrastvloeistof bij de scan en er moest natuurlijk bloed afgenomen worden om te kijken of groen licht gegeven kan worden voor een volgende kuur. Na een dikke stapel warmtepakkingen op mijn arm was de vierde keer prikken succesvol en liep het bloed er deze keer wel uit. Het blijft iedere keer een spannende tijd tussen zo’n scan en de uitslag. De scan zelf valt altijd wel mee, die is meestal zo gepiept, maar ik weet zeker dat ik komende dinsdag toch wel weer met knikkende knieën richting het ziekenhuis zal gaan voor de uitslag. 

Ook hier word de juiste remedie ingezet tegen al die spanning: nagenieten van IJsland, leuke dingen plannen en sporten. Daarnaast weet ik dat de volgende vakantie al wel weer dichterbij komt. Als deze uitslag goed is, komt de 3 weken Noorwegen voor deze zomer al weer wat meer in het zicht en durven we langzaamaan met wat meer vertrouwen te beginnen aan de voorpret voor die reis. Een vakantie met veel tijd om door te brengen in de bergen, de plek waar ik het liefste ben.

Liefs Bianca