“Fall Seven times, stand up eight”

Het is weer hoog tijd om mijn blog bij te werken. Wat ooit startte met eens in de 3 weken, werd 1 keer in de maand en nu is het ongeveer 1 keer in de 5 weken dat ik de tijd neem om de hoogte- en dieptepunten te delen met jullie. Vooral die eerste als het aan mij ligt, de hoogtepunten. Niet omdat de dieptepunten niet benoemd mogen worden, maar ik probeer iedere week nog ervoor te zorgen dat de weegschaal naar de goede kant op valt. Veel dingen doen die mij blij maken, fijne gesprekken aangaan met anderen en genieten van de dingen die allemaal nog lukken.

Afgelopen maandag was er even een flinke dip. Op dinsdag stond namelijk mijn volgende kuur op de planning en ik merkte dat ik er enorm tegenaan zat te hikken. Ondanks het groene licht dat ik van mijn oncoloog had gekregen, was daar zeker niet de blijdschap bij mij dat de kuur weer door kon gaan. Toen Bas ‘s avonds thuiskwam en vroeg hoe mijn dag was geweest, kwamen daar dan ook de tranen. Het dubbele gevoel van dankbaarheid voor een behandeling die nog steeds zijn werk doet tegenover de tegenzin voor weer een nieuwe dosis. Het blijft natuurlijk iedere keer een keuze, dat weet ik ook wel. Bas gaf in ons gesprek dat we samen hadden aan dat ik natuurlijk kan besluiten om te stoppen met de kuren. Hoe groot de tegenzin dan soms ook is, stoppen is iets wat ik zeker nog niet wil. Dus als ik zo af en toe even die frustraties, de tegenzin kan uiten en dat kan delen is het denk ik al goed. Het verandert niet de situatie, maar  zorgt er wel voor dat het er even mag zijn. De drang naar een gewoon leven is soms heel erg aanwezig en een gewoon leven wordt het natuurlijk nooit meer. We ondernemen wel een hoop dingen die ervoor zorgen dat ik mijn gedachten even lekker kan verzetten, maar ons leven ziet er toch heel anders uit dan dat van de meeste mensen om ons heen en die realiteit is voor mij soms moeilijk te verteren. De tegenzin voor een nieuwe kuur kwam ook doordat ik de eerste drie weken na mijn laatste kuur enorm veel last had gehad van flinke hoofdpijn en buikpijn. Geregeld heb ik mijn agenda aan moeten passen en dagen in moeten lassen waarop ik me gedeisd hield. De laatste twee weken was het gelukkig wel weer beter gegaan. Mijn oncoloog had beaamd dat het waarschijnlijk erop lijkt dat mijn lichaam ook weer aan de interval van 5 weken aan het wennen is. Met als gevolg dat ik ook weer wat meer last van de bijwerkingen zal hebben. Nu ik me na 5 weken weer oké voelde had ik natuurlijk helemaal geen zin om weer van voor af aan te moeten gaan beginnen. Mijn oncoloog opperde dat er de mogelijkheid was om te kijken naar zwaardere pijnstillers, maar  voor de komende periode wil ik het toch nog proberen met gewone paracetamol. Overstappen kan altijd nog en voelt nu nog als een brug te ver. 

Gelukkig stond ik dinsdagochtend, de dag van de kuur weer met een betere vibe op. Eentje die helpend was voor die dag, ik kon er weer tegenaan. In het ziekenhuis verliep het allemaal vlotjes. Het prikken van het infuus was even venijnig, maar zat in 1 keer goed en na een uur stond ik alweer buiten. Met iets minder praatjes op de terugweg als op de heenweg, kwam ik vervolgens weer thuis en stapte ik mijn bed in. Zo’n ochtend is erg vermoeiend. Het is vroeg opstaan( iets wat ik natuurlijk ook niet meer echt gewend ben), toch ook weer een bepaalde spanning en de kuur hakt er altijd meteen weer in. Nu eis ik de eerste dagen niet zoveel van mezelf en merk ik ook wel dat mijn lichaam de extra slaap tussen de middag gewoon heel hard nodig heeft. Ik moet mezelf dan soms wel even weer dwingen om weer uit bed te gaan, anders zou ik kunnen blijven liggen, maar dan slaap ik ‘s nachts denk ik niet meer. En om toch een beetje een goed ritme te houden start ik ‘s morgens altijd (of ik me nu goed voel of niet) met een korte boswandeling met Finn. Goed voor hem en goed voor mij denk ik. Dat ik daarna op de bank plof voelt dan oké. Nu heb ik komend weekend een weekendje weg met vrienden op de planning staan, dus is dat een extra motivatie om deze eerste dagen na mijn kuur rustig aan te doen. Ik denk dat nu rustig aan doen helpend is voor de dagen die gaan volgen. Daarnaast zal het vooral een weekend met veel spelletjes, bijkletsen en lekker eten worden en geen hele lange wandelingen, kitesurfen of drukke mensenmassa’s.

Het kitesurfen hebben we in de afgelopen weken wel weer een aantal keer kunnen doen. Het blijft echt heel hard werken, maar de lol is er niet minder om. De ene keer gaat het dan ook wel beter dan de andere keer. En als ik om me heen al die surfers voorbij zie gaan dan voelt het soms alsof ik nog enorm aan het klungelen ben. Tegen mijn leerlingen kon ik altijd zo mooi zeggen dat ze vooral zich moesten focussen op het proces, op de ontwikkeling die ze doormaakten. Zelf vergeet ik dat misschien ook wel eens. Als ik naar de progressie kijk ten opzichte van een jaar geleden, dan ben ik heus wel trots op wat ik doe, maar het kost gewoon veel tijd en natuurlijk ook heel veel energie om het allemaal te leren. En zeker aan dat laatste ontbreekt het wel eens. Ik denk dat het gewoon zo is dat als je eenmaal hebt geproefd aan het gevoel van het kunnen varen op het bord, je alleen nog maar meer wilt. Voor nu is het in ieder geval een heerlijke uitlaatklep. Als we komende maanden nog geregeld kunnen blijven oefenen, dan moet ik volgend jaar toch echt wel net zo lekker en gemakkelijk als die anderen op het water vooruit kunnen houd ik me maar voor. Tja, niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk zou zijn. Zo ziet het er misschien soms uit, maar alleen al heen en weer varen is toch echt een hele kunst, laat staan van die coole sprongen en moves. 

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn schrijfplannen voor een boek. Ik ben inmiddels aardig op weg met het eerste hoofdstuk. Ik denk dat het een van de moeilijkste delen van het boek is om te schijven. Naast dat het gaat over het moment dat we hoorden dat ik kanker had, wat natuurlijk een moeilijk moment was, merk ik dat ik soms ook nog wat zoekende ben in mijn schrijfstijl. Een boek schrijven is toch net weer wat anders dan een blog. Ik kijk uit naar het schrijven van de volgende hoofdstukken. Die zullen onder andere gaan over de dingen die we ondernemen en waar ik veel energie uit haal. Ik denk dat ik zelf het enthousiasme weer voel als ik schrijf over de fijne dingen die we allemaal al hebben gedaan en dat is natuurlijk anders als dat het gaat over de diagnose en alles wat er bij de ziekte komt kijken. Ik hoop dat als het boek af is het een mooie mix is geworden van blije, mooie, indrukwekkende en aangrijpende momenten. Voor nu beleef ik in ieder geval veel plezier aan het schrijven ervan. Ik hoop de komende weken er nog meer tijd in te kunnen steken. Ik merk dat het namelijk veel tijd kost om alles op papier te krijgen zoals ik dat wil. Iets met pietje precies denk ik en de lat soms ook misschien wat te hoog leggen. Maar ja, ik schrijf maar een keer in mijn leven een boek en ik heb altijd bij dingen gehad van als ik het doe, dan doe ik het goed. Dat zal deze keer dus niet heel anders zijn.

Ik had me voorgenomen om een keertje erop te letten dat mijn blog niet te lang zou gaan worden. Volgens mij is dat aardig gelukt (voor mijn doen dan hè). Er zijn waarschijnlijk wel dingen van de afgelopen weken waar ik nu niks over heb verteld, maar dan zeggen de foto’s vast genoeg. Volgende keer weer meer zullen we dan maar zeggen. 

Dankjewel voor het lezen en voor nu alvast een goed weekend!

Liefs van Bianca