Friends, make the good times better and the hard times easier ❤️

Ruim anderhalve week zijn we alweer thuis na een geweldige week in Buenos Aires. Een bijzondere week waarin ik samen met Bas en onze vrienden Carl en Kim prachtige herinneringen heb gemaakt. Zoals jullie gewend zijn volgt er na zo’n reis altijd een vakantieblog waarin ik iedereen probeer mee te nemen in de avonturen die we hebben meegemaakt. Deze keer is het een iets andere blog geworden dan dat jullie van mij gewend zijn. Na een aantal dagen samen in Buenos Aires doorgebracht te hebben, heb ik namelijk aan Bas, Carl en Kim gevraagd of zij het misschien leuk zouden vinden om een bijdrage te leveren aan dit reisblog. Dit idee kwam natuurlijk niet helemaal uit het niets. Ik heb namelijk al een tijdje in mijn hoofd gezeten met de vraag: wat gebeurt er straks met mijn blogpagina wanneer ik er niet meer ben?. In mijn hoofd had ik al bedacht dat Bas misschien het stokje van mij over zou kunnen nemen of ik zou anderen zoals familie of vrienden kunnen vragen om om de beurt een blog te schrijven met daarin hun gedachten. Toch had ik tijdens deze reis zoiets van waarom zou ik daar mee wachten tot ik er niet meer ben? Misschien vinden anderen het juist ook wel eens leuk of fijn om iets te mogen schrijven over hoe zij bepaalde dingen ervaren. Het is dus deze keer een gecombineerd blog geworden van ons allemaal. Ieder heeft in zijn woorden opgeschreven wat deze reis voor hem/ haar heeft betekend. De stukken tekst die ik van Bas, Carl en Kim kreeg raakten mij enorm. Het is mooi om te horen hoe zij de dingen hebben beleefd, wat zij er voor zichzelf uithalen en hoe waardevol onze vriendschap voor ons allemaal is. Het benadrukt maar weer eens hoe fijn het is als je je in je leven kunt omringen met mensen die je liefhebt.

Het idee om samen op reis te gaan ontstond een aantal maanden terug. Carl en Kim stelden voor dat zij samen een reis aan zouden vragen. Beiden zijn zij werkzaam bij KLM en kunnen zo af en toe voorkeuren uitspreken voor een bepaalde bestemming. Na wat gepuzzel en overleg kwamen we uit bij een favoriete vliegbestemming van Carl, namelijk Buenos Aires. Kim was hier net als wij nog nooit geweest en Carl was reuze enthousiast om al het moois dat deze stad te bieden heeft aan ons te kunnen laten zien. De reis werd aan Carl toegekend en drie weken later hoorde ook Kim dat zij op dezelfde vlucht werkzaam zou zijn. In de weken voor de reis hadden we veel voorpret over de dingen die we van plan waren om te gaan ondernemen en we telden de dagen af. Met z’n vieren gingen we met een brede glimlach en heel veel enthousiasme op weg naar Schiphol. Aan boord van het vliegtuig was het bijzonder om Carl en Kim aan het werk te zien. Carl die zorgde dat alles in de cockpit goed verliep en we veilig op onze eindbestemming aan zouden komen en Kim die zorgde dat het aan niets ontbrak bij de passagiers. Na ruim 13 uur vliegen kwamen we aan en werden we met de bus naar ons hotel in het centrum van Buenos Aires gebracht. Daar gingen we eerst een aantal uur slapen om een beetje bij te komen van de lange reis. In de dagen die volgden hebben we La Recoleta bezocht (de begraafplaats waar onder andere Eva Peron/ Evita ligt), onder begeleiding van een gids een fietstocht gemaakt door verschillende wijken van Buenos Aires, uit eten geweest in een sterrenrestaurant, de mooiste boekenwinkel ter wereld El Ateneo Grand Splendid bezocht, genoten van een prachtige tangoshow in het theater van cafe de los Angelitos, naar het paradijs (het topje) van het Palacio Borolo geklommen, een markt bezocht, lekker gegeten (heeeeeeel veel vlees) en heel veel kilometers gelopen. Zoals je leest waren het hele intensieve dagen. ‘s Middags werd er dan ook regelmatig even een paar slaapuurtjes ingelast zodat ik ‘s avonds weer van een leuke avond kon genieten. Een van de dingen die tijdens deze reis een grote indruk op mij hebben gemaakt waren toch wel de tangodansers. Zodra de eerste noten klonken kwam die muziek bij mij binnen. Daarnaast was het mooi om te zien hoeveel passie er tussen zo’n danspaar tijdens een dans te zien is. Tijdens de dans gaan ze helemaal in elkaar op en het is prachtig om te zien dat twee mensen op dat moment samen een geheel vormen.

Na een geweldige week was het ook weer tijd om naar huis te gaan. In het vliegtuig proosten we samen in de business class met een glaasjes champagne op de mooie herinneringen die we hebben gemaakt. Bas deelde met mij dat hij zich realiseerde dat er op een gegeven moment een einde zal komen aan dit soort dingen, dat we dan niet meer samen op reis kunnen gaan. Ik vond het op dat moment mooi en verdrietig tegelijk om te horen. Het liefste bespaar ik natuurlijk hem al het verdriet, het gemis en de moeilijke momenten die ons nog te wachten staan. Toch prent ik me dan maar weer in dat dat buiten mijn mogelijkheden ligt. Het enige waar ik een bepaalde invloed op heb is het nu, dus vertrouw ik erop dat ik zijn hart nog kan vullen met nog heel veel mooie herinneringen en dat als het straks eenmaal zover is die ervoor zullen zorgen dat al het andere beter te dragen is.

Over hoe Bas de reis ervaren heeft: Normaal bemoei ik me nooit met de inhoud van een blog van Bianca, maar speciaal voor deze gelegenheid heeft ze ons allemaal gevraagd om onze gedachten in tekst te verwoorden. Ons leven is compleet veranderd sinds Bianca te horen heeft gekregen dat ze niet meer beter wordt. Vanaf het begin dat we deze mededeling kregen van onze arts, zijn we op zoek gegaan naar een zinvolle invulling van de tijd die ons nog gegund is. Plannen op de langetermijn komen niet meer voor en we genieten van alle momenten die we vaak bewust inplannen met vrienden en familie. Maar zo af en toe krijg je van vrienden een uitnodiging die je nooit verwachtte. Carl en Kim hadden dit al een tijdje in gedachten en hebben ons gevraagd om met hen mee te gaan naar de hoofstad van Argentinië. Dit om samen onze vriendschap te vieren en herinneringen te maken voor later als Bianca er niet mee zal zijn. Buiten dat we een fantastische tijd samen hebben gehad en onwijs veel hebben gezien, hebben geproefd en we letterlijk ‘first class’ mochten vliegen met en door hen beiden (en natuurlijk de rest van de crew van KLM), zijn een aantal momenten van deze reis mij extra dierbaar. Samen genieten van een uitvoering van een tangodans op een pleintje in de zon in de wijk San Telmo, waar Bianca nog even aan ons vroeg of het ok was om nog even een laatste keer hen te zien dansen. Je ziet haar dan ongelooflijk genieten van dit moment en dan kan ik niet anders dan trots zijn op haar!

En voor mijzelf extra bijzonder om samen met Carl een koffietje te drinken in een koffietentje, daar waar hij zelf al zo vaak heeft gezeten tijdens zijn vele vluchten naar Buenos Aires. Ik heb hem ruim 20 jaar geleden leren kennen en samen hebben we leren vliegen in Florida. Mijn weg is iets anders verlopen dan die van hem, maar het is heel bijzonder dat we elkaar na al die jaren nog steeds weten te vinden. Met zijn lieve vrouw Kim en hun twee fantastische kinderen, vieren we samen de meest gezellige, sportieve en gekke momenten en proosten we op het leven! En dat is het meest waardevolle dat je je kan wensen in je leven. ❤️

Over hoe Kim de reis ervaren heeft: Jeetje, waar zal ik eens beginnen….
Woorden schieten soms echt nog te kort voor alles wat we hebben mee hebben mogen maken en delen met elkaar. 
Als ik het in een paar steekwoorden moet omschrijven schieten de woorden: bijzonder, emotioneel, onwerkelijk en dankbaar door mijn hoofd.

Bijzonder omdat wij een baan hebben waar het voor ons soms zo ontzettend vanzelfsprekend is om in een maand tijd een aantal landen aan te vliegen en daar wat tijd door te mogen brengen, maar op het moment dat je dit samen met de liefste vrienden mag doen wordt het ineens heel bijzonder. Uiteraard is de hele situatie natuurlijk bijzonder, dat hoef ik niemand te vertellen.  Normaal gesproken doe je dit niet zo snel en plan je op lange termijn zo een enorme bijzondere verre reis. Nu misschien iets sneller omdat er toch dat stemmetje in je hoofd zegt; nu kan het nog.

Dan kom ik gelijk bij het emotionele deel. Emotioneel omdat je jezelf zo dondersgoed realiseert dat dit misschien wel de laatste keer is dat we zoiets speciaals met z’n vieren mogen doen. Een verre reis, prachtige dingen zien, fietsen door een stad die je niet kent met het zonnetje op je snoet, veel wandelen, angsten overwinnen, escape room spelletjes spelen in de lobby, lekker eten en mooie wijntjes drinken, maar vooral genieten van elkaar.

Onwerkelijk als ik het zo allemaal even opsom. Bovenop een 100 meter hoge vuurtoren staan door glas omringd. Uitkijkend over Buenos Aires met onze lieve vrienden, wat voel ik mij dan een rijk mens. 
Samen eerst een mooi diner hebben met aansluitend een indrukwekkende tango show. Stiekem kijk ik soms opzij en zie ik de twinkeling in Bianca haar ogen. Tranen wellen op als ik haar zo zie genieten. Ik heb mezelf een aantal keer afgevraagd wat er door haar koppie zou gaan op dat moment. 
Ook is onwerkelijk hier erg toepassend omdat ik mij nog niet eens voor kan en wil stellen hoe het zou zijn als ik die twinkeling nooit meer zou kunnen zien. Ineens is er daar dan het besef dat ze niet meer voor altijd bij ons zal zijn. Pffff, met deze woorden biggelen de tranen wederom langs mijn wangen.

Daarom ben ik ook zo enorm dankbaar dat wij inmiddels al 4 extra jaren met deze bijzondere vrouw en vriendin mogen hebben. Zo positief, het beste uit alles willen halen, nieuwe dingen leren zoals kitesurfen, toch soms over grenzen heen gaan om alles uit zo een reis te halen die we nu gemaakt hebben. Ook dankbaar voor het emotionele moment wat we in de Galley hebben gehad op 14km hoogte. Met een lach en een traan dingen delen samen. Dankbaar voor jou, maar laten we Bas ook zeker niet vergeten in deze. Jouw steun en toeverlaat, maar ook zo een fijne vriend voor ons. Attent, liefdevol, relaxed, zorgzaam en soms een tikkie eigenwijs. Wat ben ik trots om jullie mijn vrienden te mogen noemen. Op naar nog veel mooie momenten samen. Ik hou zo ontzettend veel van jullie en wat heb ik genoten van deze prachtige reis!❤️
 
Over hoe Carl de reis ervaren heeft: Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat een reis zoals wij gedaan hebben ontzettend bijzonder is. Naast het feit dat een stedentrip naar Buenos Aires niet iets is wat je zomaar “even” doet, is het vooral het gezelschap wat deze reis bijzonder maakt. Onze ervaring is dat er maar weinig mensen zijn in het leven waar het zo mee klikt. Bianca en Bas zijn vrienden waarbij je altijd jezelf kan zijn, het altijd relaxt is en niets onbespreekbaar is. Dat laatste maakt dat er hele mooie en regelmatig ook emotionele gesprekken gevoerd worden over het leven en natuurlijk ook de dood. Maar ondanks het onvermijdelijke van deze situatie zorgen deze gesprekken juist ook ervoor dat we ontzettend genieten van wat er wel is en wat we met elkaar mogen beleven. Herinneringen maken die we koesteren. 

De Argentijnen zitten vol met passie of het nou over voetbal gaat, het eten (lees: vlees) of de Tango overal weer die passie! Dat is wat ik ook in Bianca zie. De passie voor het leven, het delen van mooie momenten met elkaar en gaan voor wat je gelukkig maakt. Wat er op je pad komt in het leven heb je niet altijd in de hand en daar horen allerlei emoties bij en dat mag. Maar de kracht en positieve mentaliteit die Bianca heeft is iets wat ik meeneem en heel graag aan mijn kinderen wil meegeven. Probeer altijd het beste uit het leven te halen, ongeacht de omstandigheden. Kijk naar wat er is, niet naar wat er was of kan gebeuren. Geniet van mooie momenten met lieve mensen om je heen.❤️
 

Eenmaal weer  thuis moesten Bas en ik  flink bijkomen van de reis en de bijkomende jetlag die ervoor zorgde dat we ons nog een flink aantal dagen brak voelden. Er volgen ook meteen weer de nodige ziekenhuisbezoeken en kuur 52 ging erin, ik zal weten dat ik weer thuis ben dacht ik meteen. In mijn hoofd ben ik al veel bezig met nieuwe reisplannen. Niet zozeer voor op de korte termijn, maar de reis naar Argentinië heeft er wel weer voor gezorgd dat mijn nieuwsgierigheid naar Zuid-Amerika en andere culturen verder is aangewakkerd. Ach, groots dromen kan nooit kwaad hè. Voor nu heb ik er weer een hele berg mooie herinneringen bij, herinneringen waarvan ik eerlijk gezegd een paar jaar terug niet had durven dromen dat die er zouden komen. Dus wil ik nogmaals zeggen: dankjewel lieve Bas, Carl en Kim voor deze geweldige ervaring, de waardevolle gesprekken die we met elkaar kunnen hebben, de heerlijke lol die we met elkaar maken, voor het meeschrijven aan dit blog, voor het  open delen van jullie gedachten en bijbehorende gevoelens en voor jullie liefde en vriendschap, ik voel mij een rijk mens.

Liefs Bianca