Go where you feel most alive

De ferry vaart richting Denemarken en ik zit achter op het dek. De zon schijnt op mijn gezicht en de rotsen aan de Noorse kust worden steeds kleiner, ze  vervagen als ik naar de horizon kijk. Iets meer dan drie weken terug vaarden we de andere kant op. Op weg naar nieuwe avonturen, het outdoorleven en veel quality time samen. 

Met prachtige herinneringen gaan we weer naar huis. Altijd een beetje dubbel, misschien dat je het wel herkent. Zo lang mogelijk vast willen houden aan het vakantiegevoel in een andere omgeving en me elke keer ook wel weer afvragend wanneer ik hier weer terug zal komen. Aan de andere kant weet ik dat het ook altijd wel weer fijn is om thuis te komen in ons huis, een fijne vertrouwde omgeving met het gemak van een eigen badkamer, een fijne tuin en natuurlijk de mogelijkheid om vrienden en familie uit te nodigen en gezellig verhalen met elkaar te delen. 

Ik geniet in Noorwegen altijd intens van het eenvoudige buitenleven op de camping en de activiteiten die we ondernemen in de natuur, maar als we thuiskomen waardeer ik ook wel weer de gemakken van thuis. Als ik mocht kiezen tussen wonen in Nederland of wonen in Noorwegen, dan hoefde ik daar denk ik toch niet heel lang over na te denken. Natuurlijk heeft het leven in Noorwegen niet alleen maar voordelen en is het ook anders om op vakantie ergens te zijn of om er daadwerkelijk te wonen. Ook deze vakantie hebben Bas en ik daar meerdere malen over gesproken. Ik denk dan vaak: “als ik nou toch gewoon eens niet ongeneeslijk ziek was geworden…… “. Toch switch ik dan maar weer snel terug naar de realiteit. Het is nou eenmaal zo. Aan de diagnose verander ik nou eenmaal niets meer. Ik stop mijn energie dus zo min mogelijk in de dingen die ik niet meer kan, maar probeer te blijven denken in mogelijkheden. Het is fijn om met Bas over dit soort dingen te praten en ideeën te delen. Of die dingen dan daadwerkelijk in die vorm wel of niet gaan gebeuren is op dat moment dan niet altijd zo van belang, ook wij kunnen immers niet in de toekomst kijken. Bij bepaalde onrealistische dromen benoemen we vooral hoe “kut” het is dat dat niet zal gaan gebeuren. We spreken daarbij wel dan vaak nog even een wens uit als: “wat zou het gaaf zijn als we……..” . Ik probeer toch niet te veel dingen uit te sluiten, maar dromen van dingen waarvan ik weet dat ze toch echt niet gaan gebeuren voelt ook niet goed. Ik vind het een fijn idee dat ik deelgenoot mag zijn van Bas zijn toekomstdromen. En of we dan op dat moment wel of niet met z’n tweetjes zullen zijn, dat maakt tijdens de gesprekken eigenlijk niet zoveel uit, beide scenario’s mogen genoemd worden, zonder dat daar altijd meteen een vervelend gevoel bij komt kijken.

In de afgelopen weken hebben we bijna 4000km door Noorwegen gereisd. We zijn zelfs voorbij de poolcirkel gegaan en hoewel dat natuurlijk maar een lijntje op de kaart is, is het toch een grappig idee. De bergwandelingen die we hebben gemaakt waren erg pittig, maar hebben me ook weer een flinke dosis zelfvertrouwen gegeven. Ik heb gemerkt dat als we starten aan een hike het soms handig is als ik nog niet alle details van de wandeling weet. Aan de ene kant kun je zeggen dat je je dan er op kunt voorbereiden, maar als ik van te voren al het aantal kilometers en het aantal hoogtemeters weet, dan ben ik daar veel meer mee bezig als dat ik aan het genieten ben van de bergen om mij heen. Bepaalde stukken op de wandelingen gaan echt niet vanzelf hoor, dan is het echt zwoegen en peentjes zweten. Maar ik ervaar vaak dat de voldoening soms zoveel malen groter is als je ergens je best voor hebt moeten doen. En niet alleen ik, ook Bas merkt tijdens het afdalen dat het allemaal niet zo makkelijk en vlotjes meer gaat zoals in de beginjaren dat we samen dit soort wandelingen maakten. Het laatste uur tijdens het afdalen is het gewoon knop om en de ene voet voor de andere blijven zetten. Uiteindelijk kom ik dan altijd weer beneden en ben ik ontzettend trots op datgene dat we die dag weer hebben gedaan. 

Tijdens het wandelen in de vakantie heb ik gelukkig niet al te veel last gehad van de hielspoor waar ik in mijn vorige blog over vertelde, maar meer van de neuropathie in mijn tenen. Het geeft tijdens het lopen een wat brandend/ stekend gevoel. Je kunt het een beetje vergelijken met het gevoel dat je krijgt als je gaat lopen met een voet die slaapt. Meestal trekt het na een aantal minuten gelukkig wel weer weg. De laatste maanden wordt ik er ‘s nachts ook wel eens wakker van. Thuis hang ik dan mijn voet meestal even langs mijn bed en masseer die tenen, maar je kunt je vast wel voorstellen dat als je in een mummie- slaapzak ligt, je dat niet 1,2,3  voor elkaar hebt. Het kost wat meer tijd om mezelf daar uit te wurmen. Gelukkig komt zo’n warme slaapzak op andere momenten met dat Noorse weer dan wel heel erg van pas. Al was 3 graden tijdens het wildkamperen met de hangmatten toch aan de frisse kant moet ik toegeven. Maar ook dat avontuur had ik niet willen missen. We reden op een weg door de bossen en waren eigenlijk op weg naar een camping, toen we  langs een prachtig meer reden en Bas voorstelde om  een zijweggetje in te slaan en te kijken of we daar een plekje aan het meer zouden kunnen vinden  waar we konden wildkamperen. We vonden een inham, parkeerden onze auto, installeerden onze hangmatten tussen de bomen, koelden af in het koude water, en maakten een kampvuur waarop Bas onze stukken vlees grilde. Met een lekker muziekje aan genoten we van deze bijzondere avond en doken moe onze hangmat in. Toch jammer dat dit soort dingen in Nederland niet kunnen en mogen. Ja, als je een grote achtertuin hebt misschien, maar dat geeft toch een ander gevoel als midden in de natuur. Ik probeer maar te denken, het is weer iets om naar uit te kunnen kijken voor volgend jaar. 

De laatste paar dagen van onze vakantie brachten we door in Oslo. Op de planning stond onder andere het bezoek aan het Øyafestival. Die kaartjes had ik immers in maart van Bas voor mijn verjaardag gekregen en nu was het eindelijk zover. De sfeer was echt top, mede dankzij het prachtige zonnige weer. Er waren aantal grote podia waarop de veelal Scandinavische artiesten optraden, veel tentjes met heerlijk eten, zitjes om te kunnen relaxen en zelfs een hoek met allemaal spelletjes. Tegen de avond waren de twee optredens waar wij speciaal voor gekomen waren. Bij het eerste nummer van First Aid Kit merkte ik dat er een brok in mijn keel ontstond en tranen in mijn ogen. “Waar kwam dit ineens vandaan”, vroeg ik mij af? Ik denk dat het vooral een moment van intens geluk was wat het teweeg bracht. Het was een moment waar ik lang naar uitgekeken had en voelde me enorm dankbaar dat we daar mochten zijn.  Ook bij de eerste klanken van Aurora was ik weer geraakt. Haar stem galmde door het park. Ik was enorm onder de indruk van haar bereik, het geluid was prachtig. De combinatie van zang, dans, licht, het was een complete show. Het was grappig om te merken dat bepaalde liedjes door de Noorse bezoekers volop werden meegezongen, die bleken dus daar populair te zijn, terwijl in Nederland nog maar zo weinig mensen van haar hebben gehoord. Bas en ik waren het er in ieder geval  er over eens. Dit was misschien toch wel het beste concert dat we ooit hadden gehoord. Bij het naar huis gaan was daar nu niet de gedachte: “wanneer zie ik haar weer eens optreden?”. We mogen immers  over een paar weken, dankzij de stichting No Guts No Glory nogmaals van een concert van Aurora gaan genieten, deze keer in Amsterdam. En niet alleen dat. De komende weken staan er een hoop toffe dingen op de agenda om naar uit te kunnen kijken. Woensdagavond al het vanwege COVID uitgesteld concert van de Deense zangeres Agnes Obel. Een paar jaar terug waren wij al onder de indruk van een concert dat wij van haar bezochten in Dusseldorf en nu kunnen we dus eindelijk wat dichter bij huis ook van haar mooie liedjes gaan genieten. 

Dan vrijdag weer een bezoek aan het Radboud voor mijn volgende kuur. Iets waar ik niet echt naar uitkijk. Maar in mijn achterhoofd zit dat ik de week erop, als alle goed gaat, weer op reis mag en deze keer naar Zuid-Afrika. Ik mag met mijn vriendin Kim, die als stewardess bij KLM werkt, 5 dagen mee op reis naar Johannesburg. Zo enorm leuk, lief en bijzonder dat we dit met z’n tweetjes gaan ondernemen. We zullen twee dagen door gaan brengen in een lodge en we hopen natuurlijk tijdens een van de safari’s the big five te mogen gaan spotten. Het wordt vast een prachtig, leuk en soms een tikkeltje spannend avontuur.

Ik zou nog heel veel meer kunnen vertellen over de afgelopen weken, maar de foto’s zeggen soms misschien al meer dan genoeg. Ik hoop door die met jullie te delen, jullie op deze manier toch een beetje mee te kunnen nemen in het fijne gevoel dat ik mocht beleven op die momenten. Wat ik in ieder geval meeneem van de afgelopen weken is dat het soms heel verrassende en leuke  dingen op kan leveren wanneer je niet alles van te voren al plant  en er meer ruimte is om op dat moment  te beslissen of je nu links of rechts gaat. Ook merk ik dat wanneer je je nog meer openstelt voor anderen en het contact zoekt door middel van een praatje met onbekende mensen die op je pad komen, je hele interessante gesprekken kunt hebben. Het is leuk om te horen wat anderen bezighoudt en wat hun drijfveren zijn. Vroeger was ik hierin denk ik nog wat terughoudend, in mijn jongere jaren misschien zelfs een beetje verlegen, maar ik krijg nu vaak het idee dat de meeste mensen het eigenlijk wel fijn vinden als de ander het initiatief neemt en het eigenlijk ook wel leuk vinden om een praatje te maken. Wat dat betreft lijkt Bas in dit opzicht enorm op mijn vader. Waar we ook komen, Bas voert echt met iedereen wel even een praatje. Hartstikke leuk om te horen en te zien. Nee ik denk niet dat ik ooit net zo’n kletskous zal worden als zij, maar als ik kijk naar de lengte van mijn blogs van het laatste jaar, dan kom ik misschien toch wel steeds dichter bij hen in de buurt. 😁

Ik wens iedereen nog een hele fijne week en tot de volgende keer!

Liefs Bianca